23 Φεβ 2009

Το βασίλειό μου για ένα ελικόπτερο

Θυμάμαι μία φράση του Marx που με είχε εντυπωσιάσει πολύ όταν την είχα πρωτοακούσει: η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. Τώρα τελευταία, κάθε επανάληψη μού φαντάζει περισσότερο ως φαρσοκωμωδία. Σήμερα έλαβε χώρα μία ακόμη επανάληψη της ιστορίας. Ο Παλαιοκώστας απέδρασε για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια. Για να ακριβολογήσω, όμως, δεν απέδρασε απλά. Απέδρασε από την ίδια φυλακή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μαζί με τον ίδιο συγκρατούμενο. Έτσι για να μη χαλάσει ο άνθρωπος τις συνήθειές του. Και σε τελική ανάλυση γιατί να τις αλλάξει. Έχει το ρευστό να κάνει ό,τι θέλει.


Εγώ μάλιστα του έχω και μία πρόταση για να μην μείνει ποτέ χωρίς ρευστό. Γιατί θα του χρειαστεί. Δε λέω άχρηστη η ελληνική αστυνομία αλλά κάποια στιγμή θα τον ξαναπιάσει. Για την τιμή των όπλων. Θα φροντίσει, λοιπόν, να πατεντάρει τη συγκεκριμένη απόδραση. Κάθε φορά επομένως που κάποιος θα θέλει να αποδράσει με αυτόν τον –άκρως αποτελεσματικό– τρόπο θα του πληρώνει τα δικαιώματα. Αυτή η επιχείρηση θα είναι τόσο επιτυχημένη ώστε σε μερικά χρόνια, λόγω ζήτησης, θα καταφύγει και στο franchise –γιατί είπαμε ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που όσο μπορούμε οφείλουμε να τον εκμεταλλευόμαστε.

18 Φεβ 2009

Επίσημη επίσκεψη Αζέρου Προέδρου

Φαντάζομαι όλοι ενημερωθήκατε σχετικά. Ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν επισκέφτηκε τη χώρα μας. Δε λέω. Να τον βγάλουμε έξω τον άνθρωπο. Να του κάνουμε το τραπέζι. Να του κάνουμε και ένα γύρω στα αξιοθέατα. Αλίμονο, τόσα ενεργειακά συμφέροντα εναπόκεινται σε αυτή την επίσκεψη. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αλλά έλα που κάποια στιγμή ο Πρωθυπουργός μας αποφάσισε να τού γνωρίσει και την οικογένεια. Να τον πάει στη Ραφήνα να του συστήσει τη Νατάσσα και τα δίδυμα. Δεν μπορούσε να πάει ο Μωάμεθ (βλ. Νατάσσα και δίδυμα) στο βουνό (βλ. Μέγαρο Μαξίμου) έπρεπε να πάει το βουνό (βλ. Αζέρικη Προεδρία και συνοδεία) στο Μωάμεθ (βλ. Ραφήνα). Και κάπου εκεί στη διαδρομή άρχισε το δικό μου πρόβλημα.

Είμαι μέσα στο λεωφορείο με κατεύθυνση προς ανατολικά προάστια και κάπου εκεί στη συμβολή των
οδών Μιχαλακοπούλου και Μεσογείων ήρθα tête a tête με την έξοδο του Μεσολογγίου, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί με το κομβόι που κατευθυνόταν προς την παραλία της Ραφήνας. Στην αρχή ήταν ένα περιπολικό, κομπλέ. Με τη σειρήνα του, τα φωτάκια του, τα alarm του, τις φωνές του συνοδηγού να απομακρυνθούν από το δρόμο όλοι αυτοί που εμπόδιζαν. Ακολούθησε άλλο ένα. Μετά ένας ζητάς –ενδέχεται να υπήρχε και δεύτερος. Και μετά η κινητή διαφήμιση της Mercedes – Benz. Όλα σχεδόν τα μοντέλα των 3 τελευταίων ετών παρατεταγμένα. Από πίσω το αυτοκίνητο της αζέρικης πρεσβείας. Ξέρετε αυτό με τα σημαιάκια που παρκάρει όπου θέλει. Μερικά βανάκια με άτομα των ειδικών δυνάμεων. Και άλλα δύο περιπολικά για οπισθοφυλακή.

Αλλά αυτό που με συγχύζει πραγματικά δεν είναι που έκανε το λεωφορείο στην άκρη για να περάσουν. Δεν είναι που καθυστέρησα να φτάσω στον προορισμό μου. Δεν είναι η κίνηση που δημιουργήθηκε εξαιτίας αυτής της επίσκεψης και οι οδηγοί έμειναν κολλημένοι στους δρόμους. Το πρόβλημά μου είναι ότι είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κατάφεραν το ακατόρθωτο: να διανύσουν μια απόσταση 30 χιλιομέτρων σε λιγότερο από ένα τέταρτο. Και δε μιλάμε τώρα για 30 χιλιόμετρα εθνικής οδού που είναι και λογικό, αλλά για μια διαδρομή άκρως συνηθισμένη, μια διαδρομή που περιλαμβάνει μερικές από τις πιο πηγμένες λεωφόρους της πρωτεύουσας. Παραβίασαν σχεδόν όλους τους κανόνες του ΚΟΚ, με τη συναίνεση της τροχαίας. Κάτι που αν επιχειρούσα να το κάνω ποτέ εγώ –ακόμη και για σοβαρούς λόγους, πχ υγείας– θα μου αφαιρούσαν το δίπλωμα, θα με συνελάμβαναν, μη σου πω θα με πυροβολούσαν κιόλας.

Και όλα αυτά για μια επίσκεψη. Εγώ απλά να ενημερώσω ότι ο Πρωθυπουργός έχει δικαίωμα διαμονής και στο Μέγαρο Μαξίμου. Όχι για τίποτε άλλο, να γλιτώσουμε και εμείς οι απλοί πολίτες.

14 Φεβ 2009

Οικονομική κρίση και φαίνεσθαι

Χθες είχα ένα ραντεβού στο κέντρο και πέρασα μέσα από το Κολωνάκι. Τίποτα στον κόσμο δε θα μπορούσε να με προετοιμάσει για αυτό που αντίκρισα. Εκεί στην αρχή της Σκουφά βλέπω συγκεντρωμένο πλήθος. Παραξενεύτηκα γιατί το Κολωνάκι δεν είναι μέρος συνηθισμένο στις κοσμοσυρροές. Πλησιάζοντας διαπίστωσα ότι όλοι αυτοί περίμεναν υπομονετικά έξω από ένα συγκεκριμένο μαγαζί. Ένα γνωστό και μη εξαιρετέο που το έκαναν σμπαράλια τον προηγούμενο Δεκέμβρη και σε λιγότερο από 24 ώρες είχε επανέλθει σε λειτουργική κατάσταση. Οι κούκλες από τις βιτρίνες είχαν αφαιρεθεί και αντικατασταθεί από μεγάλες πινακίδες με τη λιτή και απέριττη επιγραφή SALES. Μία τόση δα μικρή λεξούλα ήταν αρκετή για να προκαλέσει τέτοιο ενδιαφέρον σε τόσους καταναλωτές.

Εντυπωσιασμένη πλησίασα. Κακώς! Εκεί ήταν που άκουσα αυτό που με αποτελείωσε: βγαίνει ένας φουσκωτός, που υπό άλλες συνθήκες θα άνοιγε φαντάζομαι την πόρτα, και ανακοινώνει στο ανυπόμονο προς κατανάλωση κοινό ότι παρακαλούνται να περάσουν μέσα μόνο οι άνδρες καθώς στο γυναικείο τμήμα υπάρχουν ήδη πολλές γυναίκες και δεν χωράει καμία άλλη. Δεν μπορεί, είπα από μέσα μου, υπερβολές. Κοιτάζοντας όμως από το τζάμι είδα το υποκατάστημα της πιο ακριβής αλυσίδας να έχει μετατραπεί σε ZARA. Πανάκριβα ρούχα να έχουν πέσει στο πάτωμα, ουρά χιλιομέτρων για το δοκιμαστήριο, platinum πιστωτικές σε ετοιμότητα. Και πάνω που ήμουν προετοιμασμένη να δω δυο τρεις να πιάνονται μαλλί με μαλλί για το ποια θα προλάβει την haute couture δημιουργία, αποφάσισα να απομακρυνθώ και να προσπαθήσω να εξηγήσω με ψυχραιμία αυτό που μόλις είχα ζήσει.

Και το κατάλαβα. Η οικονομική κρίση άγγιξε την αστική τάξη. Όλες αυτές οι κυρίες που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν πάει για την ανανέωση της γκαρνταρόμπας τους αρχές Οκτώβρη, βολεύτηκαν με τα περσινά τους συνολάκια και περίμεναν υπομονετικά τον καιρό των μεγάλων εκπτώσεων –τέσσερις βδομάδες μετά την έναρξή τους. Αυτή είναι η πρώτη κατηγορία. Αλλά υπάρχει και μία δεύτερη. Εκείνη των ματαιόδοξων νεανίδων που είναι ικανά να μην φάνε, να μην πιούνε, να μην βγουν να διασκεδάσουν προκειμένου να μαζέψουν τα λεφτά για να αγοράσουν ένα «καλό κομμάτι». Όλες εκείνες που θεωρούν ότι καταφέρνουν κάτι όταν αγοράζουν φίρμες. Όλες εκείνες που δεν έχουν ιδέα κατά πού πέφτει το Μιλάνο, αλλά την Prada έκαναν οικονομία να την αγοράσουν.

Αυτές οι δύο κατηγορίες, λοιπόν, συσπείρωσαν δυνάμεις και βγήκαν στο κυνήγι της σούπερ ευκαιρίας. Συγκεντρώθηκαν έξω από τα εν λόγω υποκαταστήματα και στήθηκαν στην ουρά –άκουσον άκουσον στην ουρά– για να ξοδέψουν. Μόνο το face control έλλειπε από τη σημερινή εικόνα, αλλά πού θα πάει θα γίνει και αυτό. Εγώ απλά να ενημερώσω ότι αν ένα φόρεμα έχει αρχική τιμή δύο χιλιάρικα κι εσύ το αγοράσεις χίλια, αυτό δεν λέγεται ευκαιρία! Με τα ίδια λεφτά θα μπορούσες ενισχύσεις την εγχώρια οικονομία και παραγωγή, θα μπορούσες να γεμίσεις
ντουλάπες από φυσιολογικά ρούχα, μη σου πω να τις αγοράσεις κιόλας.

Αλλά η φίρμα έχει άλλη αξία. Η φίρμα είναι που φαίνεται και σε προσδιορίζει. Γιατί αν κάποτε το «είναι» αντικαταστάθηκε από το «έχειν», τώρα σίγουρα το «έχειν» έχει παραχωρήσει τη θέση του στο «φαίνεσθαι». Φαίνεται ότι έχει λεφτά;; όλα καλά! Αυτό μετράει. Μπορώ, όμως, να διαβεβαιώσω τον καθένα ότι αν τα μόνα θέματα συζήτησης που έχουμε με τους γύρω μας είναι τι ψωνίσαμε, από πού και πού το φορέσαμε, τότε βαδίζουμε σαφώς προς την καταστροφή.

12 Φεβ 2009

Άγιος Βαλεντίνος

Έχω ένα θεματάκι με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Δε μου φταίει σε τίποτα ο άγιος. Το καπιταλιστικό του περίβλημα είναι που μου τη δίνει. Εντάξει, είναι η πρώτη γιορτή μετά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, να την εκμεταλλευτούν οι έμποροι, οι μαγαζάτορες, οι ξενοδόχοι. Αλλά νισάφι. Όπου σταθώ και βρεθώ βλέπω καρδούλες. Λούτρινα κουκλάκια με καρδούλες, γλάστρες με καρδούλες, κάρτες με καρδούλες, μπαλόνια καρδούλες. Και δεν μου έφταναν αυτά, έχω και όλους τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς να ετοιμάζονται σύσσωμοι για τη γιορτή. Διαγωνισμοί για ρομαντικά σαββατοκύριακα σε εκπληκτικά ξενοδοχεία, διαγωνισμοί για αξιομνημόνευτα δείπνα, ειδικές εκπομπές μόνο με ερωτικά τραγούδια.

Και από πίσω όλα τα θύματα. Που θα πάνε και θα αγοράσουν ό,τι τους προτείνουν, που θα πάνε να ξοδέψουν για δώρα, για λουλούδια και διήμερα. Αλλά εμένα η δικαιολογία είναι που με τρελαίνει: γιορτάζω τον έρωτα, χαίρομαι που είμαι ερωτευμένος, κτλ. Λες και τον έρωτα τον έχει πάρει εργολαβία η 14η Φλεβάρη. Όποιος γιορτάσει τον έρωτα την 13η ή την 15η θα τουφεκιστεί προς παραδειγματισμό στην πλατεία Συντάγματος. Εγώ αυτό που διαπίστωσα, ούσα ερωτευμένη, είναι ότι ο έρωτας από μόνος του είναι γιορτή. Γιορτή που διαρκεί μεν λίγο, αλλά σίγουρα περισσότερο από ένα 24ωρο.

Και δεν κατάλαβα, δηλαδή. Όπως το πάμε θα έχουμε αποκτήσει μία μέρα για τα πάντα: ημέρα της μητέρας, ημέρα του πατέρα, ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, ημέρα κατά του AIDS, ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού, ημέρα του περιβάλλοντος. Βασιζόμενοι σε αυτά, επομένως, θα έπρεπε να αγαπάμε τους γονείς μας συγκεκριμένη μέρα –διαφορετική για τον καθένα, μη μας πέσουν και όλα μαζί. Θα έπρεπε να προστατεύουμε το περιβάλλον μόνο την 5η Ιουνίου –μη πετύχω κανέναν να κάνει ανακύκλωση τον Αύγουστο, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Θα έπρεπε να προστατευόμαστε μόνο την 1η Δεκέμβρη –γιατί αν είσαι και θερμός εραστής δε θα τρως το μισθό σου σε τέτοια πράγματα. Θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε μέσα μαζικής μεταφοράς μόνο την 22α Σεπτεμβρίου –που είναι και δωρεάν.

Είμαι υπερβολική; Είμαι! Τιμή μου και καμάρι μου. Αλλά τον Βαλεντίνο, εκτός του ότι μού τον επιβάλλανε λόγω παγκοσμιοποίησης, μού τον έχουν και μού τον τρίβουν στη μούρη από 25 Γενάρη. Έτσι, για να με αγχώσουν. Να με αγχώσουν γιατί δεν είμαι ερωτευμένη, γιατί είμαι ερωτευμένη αλλά δεν έχω σχέση, γιατί έχω σχέση αλλά δεν είμαι ερωτευμένη, γιατί έχω σχέση που θέλει να γιορτάσουμε παρέα αλλά εγώ θέλω να γιορτάσω με κάποιον άλλο.

Επομένως, εγώ αποφάσισα να λάβω δραστικά μέτρα. Αφού δεν μπορώ να τον καταπολεμήσω θα βρω άλλη λύση: θα τον ανασχηματίσω, από σήμερα αναλαμβάνει χρέη προστάτη των δασών που τον έχουν και ανάγκη. Τους ερωτευμένους θα τους αναλάβει ο προφήτης Αμμώς, γιατί όπως και να το κάνουμε ένας προφήτης στον έρωτα είναι απαραίτητος. Άρα ενημερώνω, εσάς τους όποιους ερωτευμένους, ότι η γιορτή σας αναβάλλεται για την 15η Ιουνίου, που θα έχει ανοίξει και ο καιρός.

11 Φεβ 2009

Γυναίκες Οδηγοί vs Άνδρες Οδηγοί

Ας αρχίσουμε από ένα βασικό ερώτημα που έχει αποτελέσει αιτία διαμάχης μεταξύ των δύο φύλων και για την υποστήριξη της κάθε άποψης έχουν χυθεί «τόνοι μελάνι»: είναι οι άνδρες εκ φύσεως καλύτεροι οδηγοί από τις γυναίκες; Οι περισσότεροι άνδρες πιστεύουν ακράδαντα ότι έχουν γεννηθεί με την ικανότητα οδήγησης. Όπως εισέρχονται, δηλαδή, σε αυτόν τον κόσμο φέρουν έκαστος και το πιστοποιητικό καλύτερου οδηγού. Και μάλιστα όχι μόνο το πιστεύουν, αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζουν ότι «οι γυναίκες δεν το ‘χουν». Αν ασπαστούμε, όμως, την άποψη του Καρτέσιου ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται tabula rasa, δεν μπορούμε παρά να απορρίψουμε αρχικά το ανωτέρω αξίωμα ως απλουστευτικό και αβάσιμο.

Δε λέω, η πλειοψηφία του ανδρικού πληθυσμού από μικρή ηλικία μαθαίνει να ζει για τις ρόδες και το τιμόνι. Τα αυτοκινητάκια γίνονται τηλεκατευθυνόμενα, το ποδήλατο μετεξελίσσεται μηχανάκι. Πριν ακόμη πιάσουν τα 10 ανυπομονούν να ενηλικιωθούν για να αποκτήσουν το πολυπόθητο δίπλωμα. Όχι πως η συμπλήρωση του ηλικιακού ορίου αποτελεί απαραίτητο ανασταλτικό παράγοντα για να μάθουν να οδηγούν. Χαρακτηριστική μου έχει μείνει η αφήγηση ενός ατόμου του ευρύτερου οικογενειακού μου περιβάλλοντος που ένα χρόνο και, πριν να κλείσει τα 18, είχε πάρει το κάμπριο του μπαμπά, είχε φορτώσει και άλλους τρεις μέσα και «έκοβε τις στροφές» στο Σούνιο. Τον συγκεκριμένο μάλιστα τον είχε σταματήσει η τροχαία, η οποία, όμως, περιορίστηκε σε επίπληξη, χωρίς καν να ζητήσει ταυτότητα (!!).

Καθίσταται, επομένως, σαφές ότι οι άνδρες προετοιμάζονται χρόνια για την οδήγηση. Έχουν «προϋπηρεσία» όταν αποκτούν το δίπλωμα. Μπροστά σε αυτό τι να φτουρίσω εγώ που αρκέστηκα στα 15 δίωρα –έκανα δέκα ώρες παραπάνω, έτσι να μου βρίσκονται. Σε αυτό πάντως που μπορώ να καταλήξω μετά από κάποιες "ώρες πτήσης" είναι ότι πράγματι οι γυναίκες κάνουν περισσότερες μαλακίες από τους άνδρες. Τις περισσότερες φορές όμως αυτές συνοδεύονται από τα παραδοσιακά πια φάσκελα και τις κλασικές εκφράσεις «κότα», «χήνα» και κάθε άλλο εύκαιρο πουλερικό, ενώ σπάνια αυτές οδηγούν σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Ακριβώς διαφορετική εικόνα επικρατεί στους άνδρες, οι οποίοι άπαξ και την κάνουν τη μαλακία, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα την πληρώσουν αδρά στο πλησιέστερο συνεργείο, ή σε χειρότερη περίπτωση θα καταλήξουν στο νοσοκομείο. Τώρα αν το φυσάνε θα προτιμήσουν την αντιπροσωπία, γιατί «πώς να το κάνουμε ρε παιδί μου, στο δικό μου αυτοκίνητο μόνο γνήσια ανταλλακτικά μπαίνουν, αλλιώς δε θα μου δουλεύει το σύστημα στο 100%».

Σε κάθε περίπτωση θα έρθω να συμφωνήσω στο ότι οι γυναίκες δεν είναι τόσο καλές οδηγοί όσο οι άνδρες. Δεν μπορώ, όμως, να δεχθώ ότι σε αυτό διαδραματίζει τον οποιονδήποτε ρόλο η φύση. Απλά από μικρές καθόμαστε και ακούμε πόσο άχρηστες οδηγοί είναι οι γυναίκες. Το ακούμε τόσο συχνά που το εσωτερικεύουμε και φροντίζουμε να το διαιωνίσουμε.

Για αυτό κυρίες μου μη μασάτε! Απλά αρχίστε να χρησιμοποιείται λίγο τους καθρέφτες. Τρεις υπάρχουν, ζωή να ‘χουν, αξιοποιήστε τους! Όσες είστε μανάδες φροντίστε μαζί με τα αγοράκια σας να γαλουχήσετε και τα κοριτσάκια σας στη μελλοντική οδήγηση. Καλές οι Barbie, αλλά μην τα περιορίζετε. Τέλος, όποιον άνδρα πετύχω να φωνάζει σε γυναίκα οδηγό «άντε μωρή πλύνε κανά πιάτο», σας μιλάω ειλικρινά δε θα μου γλιτώσει, από μένα θα το βρει!

9 Φεβ 2009

Νοημοσύνη, είδος προς εξαφάνιση

Υπάρχουν δύο πιθανότητες: είτε κάτι δεν πάει καλά με εμένα, είτε δεν πάνε καλά όλοι οι υπόλοιποι. Κι αν δεν πάω εγώ καλά, δεν μπορεί θα βρεθεί κάποιος να με κλείσει μέσα. Αλλά αν δεν πάνε καλά όλοι οι υπόλοιποι που θα βρω εγώ να τους κλείσω;; Εντάξει, δε λέω, έχω πάψει να ψάχνω λογική στα πράγματα γύρω μου εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά όλα έχουν και τα όριά τους.

Η περίπτωση της copy paste του εξωτερικού Πετρούλας έφτασε στα αφτιά μου από ένα φιλικό ζευγάρι. Η κοπέλα, συγκεκριμένα, μου έκανε μία άκρως ακριβή περιγραφή των κινήσεων και της ομιλίας της. Περιττό να πω ότι έκοβα το λαιμό μου ότι με δουλεύει. Μερικές μέρες αργότερα, κάνοντας zapping, είχα την ατυχία να την πετύχω. Τότε ήταν που ήθελα πραγματικά να πηδήξω από το μπαλκόνι. Ίσως να είμαι κάπως υπερβολική, αλλά το θέαμα προσέβαλε την νοημοσύνη και την αισθητική μου σε υπερθετικό βαθμό. Και δε μου έφτανε αυτό. Έχω τους πάντες τις τελευταίες μέρες να μου σχολιάζουν το θέμα, φίλοι, γνωστοί, ακόμη και σοβαρές τηλεοπτικές εκπομπές. Δε λέω, μαγκιά την ιθυνόντων του σταθμού να δημιουργήσουν τέτοιο σούσουρο, αλλά εγώ, η αμέτοχη, τι φταίω να καταλήγω όμηρος αυτής τους της «επιτυχίας».

Και κάπου εκεί, που πάω η δύσμοιρη να ξεπεράσω το χαμό με το δελτίο καιρού του STAR, κάνοντας άλλη μία φορά zapping, πετυχαίνω το νέο επαγγελματικό βήμα της ομογενούς Kalomoira. Η κοπέλα δε λέω, με το δίκιο της, κάποια στιγμή απηύδησε από την κ
ατάσταση στην Ελλάδα και σηκώθηκε και έφυγε. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να αναλάβει αυτό το «πράγμα» υπό την ονομασία Big in Japan. Απορώ ποιανού αχαρακτήριστου ήταν η ιδέα να πάρει κάποιους Έλληνες και να τους πάει στο Tokyo να παίξουν. Μπήκα στη διαδικασία να δω αυτό το επεισόδιο. Κρίνοντας εκ των υστέρων, κακώς. Έχασα χρόνο και φαιά ουσία μόνο και μόνο για να έχω προσωπική άποψη. Αυτή η περιέργεια θα μας φάει ως έθνος. Παρακολούθησα, λοιπόν, για μία ώρα καμιά δεκαριά Έλληνες, ντυμένους κοτόπουλα, να πηγαινοέρχονται πάνω σε μία ράμπα και να τρώνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα μούτρα τους. Αν αυτοί οι δέκα Έλληνες αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της χώρας μας, εγώ οφείλω να μεταναστεύσω άμεσα. Χίλιες φορές στο Τζιμπουτί.

Μετά από όλα αυτά, κάθομαι κι εγώ και σκέφτομαι, σαν δεύτερη Παπαρίζου, τι δεν πάει καλά. Αλλά δεν το βρίσκω. Θα μπορούσα πολύ εύκολα να τα ρίξω όλα στην παιδεία –ούτως ή άλλως της έχω ένα άχτι. Πιθανολογώ ότι μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου, ώστε να δεχόμεθα ότι μας πλασάρουν χωρίς να το επεξεργαζόμαστε πια. Γιατί ο καθένας μπορεί να προσφέρει ό,τι θέλει, αλλά αν εγώ δεν το ζητήσω, ουδέν πρόβλημα. Έλα, όμως, που σιγά – σιγά , προσφορά την προσφορά επέρχεται η εξοικείωση με την ανοησία. Στην προσπάθεια να μαζικοποιηθεί, η διασκέδαση χάνει κάθε είδους ποιότητα. Και όταν η διασκέδασή μας βρίσκεται σε τόσο χαμηλό επίπεδο, υποβιβαζόμαστε και οι ίδιοι. Όταν παύουμε να μπορούμε να στεκόμαστε κριτικά απέναντι σε ό,τι συμβαίνει, όταν δεχόμαστε ό,τι μας πλασάρουν, τότε σταματάμε να είμαστε άτομα και γινόμαστε μέλη μιας άμορφης μάζας. Μιας μάζας με νοημοσύνη αμοιβάδας.

Ηθικόν δίδαγμα: πρέπει να σταματήσω το zapping, με χαλάει.

6 Φεβ 2009

Νεύρα στην Άσφαλτο

Μετά από κάποια χρόνια ενεργού τιμονιού μπορώ να καταλήξω στο top 10 των πραγμάτων που με κάνουν έξω φρενών στην άσφαλτο.

10. οι διαγραμμίσεις στις λεωφόρους που δεν βγάζουν νόημα και, αν τις ακολουθήσεις, έχεις το τρακάρισμα στο τσεπάκι σου.

9. το βαθύ πορτοκαλί. Σε παγκόσμιο επίπεδο, μόνο οι Έλληνες αντιμετωπίζουν το πορτοκαλί ως λόγο επιτάχυνσης.

8. το γεγονός ότι μεγαλύτερο ρατσισμό δείχνουν οι γυναίκες προς τις γυναίκες οδηγούς. Δεν μας έφταναν οι άνδρες δηλαδή, έχουμε και την κάθε κλώσα –που σε άνδρα δε θα έκανε κιχ– να κριτικάρει την οδήγηση όλων των υπολοίπων γυναικών. Έλεος δηλαδή!

7. οι μοτοσικλετιστές που κρατάνε στο χέρι το κράνος. ΟΚ, ο νόμος λέει «φέρουν κράνος» αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να ερμηνευθεί διασταλτικά.

6. οι τύποι στα φανάρια. Όταν πηγαίνω κάπου δεν θέλω να αγοράσω ημιθανή τριαντάφυλλα, δεν θέλω να φάω μπανάνες, δεν θέλω να μου καθαρίσεις σώνει και καλά το τζάμι. Σε περίπτωση που το θελήσω θα σου κάνω νόημα. Ποια η πιθανότητα να αλλάξω γνώμη αν κάθεσαι και με πρήζεις μέχρι να ανάψει το πράσινο. (Στην κατηγορία δεν εντάσσονται τα άτομα με αναπηρίες και κινητικά προβλήματα, τα οποία μου είναι άκρως συμπαθή και βοηθάω όσο μπορώ –τη στιγμή μάλιστα που η ίδια η πολιτεία αδιαφορεί συστηματικά).

5. τα έργα στους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Δεν έφταναν τα προεκλογικά, που ένα 6μηνο πριν την αναμέτρηση ανοίγουν όλους τους δρόμους, έχουμε τώρα και το φυσικό αέριο που έχει καταφέρει να μετατρέψει την ήδη τραγική κατάσταση στους δρόμους σε καθημερινό εφιάλτη.

4. τα αποτσίγαρα που βλέπω συνεχώς να πετιούνται από τα παράθυρα. Κάθε φορά σφίγγω τα δόντια για να μη φωνάξω «δεν έχει τασάκι το μπρίκι σου, ρε φίλε;;».

3. τα διαχωριστικά των λεωφορειοδρόμων. Δε λέω, προτεραιότητα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να βγαίνω από το αυτοκίνητο shaken, not stirred.

2. η εξυπνάδα όσων θέλουν να στρίψουν αριστερά και βαριούνται να μείνουν στη σειρά. Άλλωστε είναι προτιμότερο να κλείσουν την αριστερή λωρίδα. Αυτοί δεν γλιτώνουν την κόρνα μου.

1. το parking. Απλά δεν υπάρχει. Η έλλειψή του είναι που με συγχύζει. Που αφού κάνω 87 στροφές, κατά τη διάρκεια των οποίων κάνα δυο φορές ο μπροστινός μου έχει πάρει μόλις τη θέση, καταφέρνω να παρκάρω στου διαόλου το κέρατο, και πεζή πια ανακαλύπτω ότι είχε θέση –αν όχι δίπλα– τουλάχιστον πολύ πιο κοντά στον προορισμό μου.

Μεταξύ μας, η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί…
….αλλά είμαι πολύ καλός άνθρωπος.

5 Φεβ 2009

Μια μέρα ακόμη...

Αυτός ο Φλεβάρης, ρε παιδί μου, ριγμένος, δε λέω, αλλά χωράει πολλά. Ειδικά αν είσαι φοιτητής μπορεί να αποτελέσει φόβητρο ολκής. Δύο λέξεις: εξεταστική Φεβρουαρίου. Είναι ο λόγος να περάσεις μαύρα Χριστούγεννα –αν είσαι ενσυνείδητος φοιτητής και φιλοδοξείς το επαπειλούμενο ν+2 να μην σε απασχολήσει καν. Είναι ο λόγος να ανακαλύψεις πόσο υπέροχος μήνας είναι ο Σεπτέμβρης (επαναληπτική εξέταση ή –κατά πολλούς– ο «άγιος μήνας»). Επομένως σε αυτή την περίπτωση, περνάς καταπληκτικά Χριστούγεννα και μαύρο καλοκαίρι.

Αλλά δεν μπορεί… Κανά δυο μαθηματάκια θα τα δώσεις, για την τιμή των όπλων. Θα μπεις σε αυτήν την υπέροχη, την αξέχαστη, την ανυπέρβλητη διαδικασία του διαβάσματος. Αρχικά θα μάθεις την ύλη, μετά θα βάλλεις κάτω το βιβλίο (αν είσαι τυχερός) αλλιώς τα βιβλία, θα κάνεις το απαραίτητο φυλλομέτρημα –για να ξέρεις τι σε περιμένει– και θα ξεκινήσεις. Την εισαγωγή την αφήνουμε, τι μπορεί να λέει πια;; Και εγώ δηλαδή, έβγαλα μία ολόκληρη σχολή και μετά ανακάλυψα ότι η εισαγωγή δεν είναι διακοσμητική. Αλλά αυτό το μαθαίνεις μετά το πτυχίο… Παραλείπουμε επίσης κάθε κεφάλαιο εκτός ύλης. Δεν έχει καμία σημασία αν τα ξεχωριστά κεφάλαια δεν κολλάνε με τίποτα μεταξύ τους, ουχί, δεν διαβάζεις γραμμή επιπλέον!

Αν τώρα έχεις παρακολουθήσει και λίγο, μετά το πρώτο πέρασμα, αρχίζεις και το πιάνεις το νόημα. Μετά το δεύτερο, εξοικειώνεσαι με το αντικείμενο. Αν τώρα υπάρξει και τρίτο, πας στις εξετάσεις και το ’χεις. Ένα μάθημα λιγότερο. Αλλά πριν φτάσεις εκεί προηγείται το 36ώρο του «μια μέρα ακόμη». Αυτή η επωδός, κληροδότημα των Πανελλαδικών, που συνοδεύει κάθε κεφάλαιο, «καλά αν είχα μία μέρα ακόμη…», «μία μέρα, δε ζητάω πολλά, μία μέρα θέλω μόνο». Που για να μιλήσουμε και ειλικρινά, αυτή η παραπάνω μέρα, μόνο αν ήταν η μέρα της μαρμότας θα σου αρκούσε αλλά εσύ, εκεί, τη ζητάς.

Αυτή η «μια μέρα ακόμη», όμως, πέρα από το ότι εξασφαλίζει μακρύτερη διαδρομή –πράγμα καλό για πολλούς– απομακρύνει και τη γραμμή του τερματισμού.. Δε λέω, καλύτερα αργότερα με καλά αποτελέσματα, αλλά. Να μιλήσω, όμως, με παραδείγματα. Ετοιμαζόμουν να δώσω κάποτε κάτι εξετάσεις. Ξεκίνησα έγκαιρα. Όλα καλά. Αλλά και πάλι, εκεί, το τελευταίο 36ώρο ξεκίνησα να ζητάω «μια μέρα ακόμη». Και ενώ οι παρακλήσεις μου δεν είχαν εισακουστεί ποτέ, εκείνη την παραμονή αυτή η αίτηση παράτασης δεν προστέθηκε στο σωρό των απορριφθεισών. 24 ώρες πριν την εξέταση ανακοινώθηκε ότι οι εξετάσεις αναβάλλονται για μία βδομάδα. Ομολογώ ανάμεικτα τα συναισθήματα. Δε λέω ήθελα να προετοιμαστώ λίγο ακόμη. Αλλά να τελειώνουμε και κάποια στιγμή. Όλη μου η ζωή είχε μπει στον πάγο. Φτάνουμε, λοιπόν, πάλι την παραμονή της εξέτασης. Στο σημείο αυτό ήθελα απλά να πάω να δώσω, να ξεμπερδεύω. Έλα όμως που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς. 24 ώρες πριν οι εξετάσεις αναβλήθηκαν. Ξανά. Αυτή τη φορά έπ’ αόριστον. Μαζί με την αναβολή άρχισαν να κατεβαίνουν και τα «καντήλια». Δε λέω είχα παρακαλέσει πολλές φορές για κάτι τέτοιο, αλλά δεν γίνεται όλες οι ξεχωριστές περιπτώσεις να αθροίζονται και να λειτουργούν με χρονοκαθυστέρηση!! Αυτό είναι εξωφρενικό από κάθε άποψη…

Βασιζόμενη σε αυτή μου την εμπειρία μπορώ να διαβεβαιώσω τον οποιονδήποτε ότι υπάρχουν και χειρότερα από την εξεταστική… Παραδείγματος χάριν να περιμένεις επί βδομάδες πότε θα δεήσουν κάποιοι να βγάλουν νέα ημερομηνία. Ή η εξεταστική περίοδος να παρατείνεται και οι 4 βδομάδες να γίνονται τρίμηνο.

Γι’ αυτό σου λέω. Στρώσου τώρα στο διάβασμα. Κάνε υπομονή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τελειώσεις. Και κυρίως – προς Θεού– μη ζητάς «μια μέρα ακόμη»!!
ΥΓ. τελικά τις έδωσα εκείνες τις εξετάσεις 7 βδομάδες αργότερα απ’ ότι προβλεπόταν.

4 Φεβ 2009

Ελληνικόν Εκπαιδευτικόν Σύστημα

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι μοναδικό στο παγκόσμιο στερέωμα. Αντικειμενικά να το δούμε δηλαδή, η 12ετής μαθητική μας καριέρα στα θρανία ξεκινά φιλόδοξα και καταλήγει τραγικά. Φιλόδοξα ξεκινά από τους γονείς πάντα όχι από τα παιδιά και καταλήγει τραγικά για όλα τα μέλη της οικογένειας συνήθως. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Συμπονώ πραγματικά τα «πρωτάκια». Τα βλέπω τα κακόμοιρα κάθε 11-12 Σεπτέμβρη να φορτώνονται τη σχολική τους τσάντα, η οποία κατά 90% είναι πιο μεγάλη και πιο βαριά από τα ίδια, και να κατευθύνονται στο σχολείο. Και καλά η πρώτη μέρα του αγιασμού περνάει. Από τη δεύτερη και μετά τι γίνεται όμως; Πώς γίνεται ένα παιδάκι που έχει μάθει στην σχεδόν απόλυτη ελευθερία να περιοριστεί σε μία αίθουσα για ένα x διάστημα και να ακινητοποιηθεί σε ένα θρανίο, ενώ ταυτόχρονα οφείλει να παρακολουθεί και να μαθαίνει καινούργια πράγματα, χωρίς να του έχει γίνει η οποιαδήποτε προπαιδεία; Προσωπικά θυμάμαι στον παιδικό σταθμό και στο νηπιαγωγείο να περνάω ζάχαρη, όταν ξαφνικά έφτασε η ώρα να μάθω γράμματα. Η μετάβαση ήταν δύσκολη, όμως, ευτυχώς, με είχαν προετοιμάσει οι γονείς μου. Χωρίς αυτήν την προεργασία στο σπίτι, η κυρία Άννα, δασκάλα μου στην α΄ δημοτικού θα είχε δεινοπαθήσει και από εμένα!

Για να μην θεωρηθώ υπερβολική, πιστεύω ότι όσο μπορεί η μάθηση να συνδυαστεί με το παιχνίδι, όποια μορφή κι αν έχει αυτό, είναι ουσιαστική και ευχάριστη. Για το λόγο αυτό το δημοτικό βγαίνει σχετικά αναίμακτα. Και στο σημείο αυτό, κάποιος που μάλλον έχει ξεχάσει τις δικές του εμπειρίες θα παρατηρήσει ότι έφυγαν τα μισά και θα διερωτηθεί ποιος ο λόγος της γκρίνιας. Έλα όμως που κάπου εκεί, στα 12 και το πέρασμα στο γυμνάσιο αρχίζουν τα δύσκολα. Εκεί, λοιπόν, οι αξιότιμοι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας αποφάσισαν ότι οι άχρηστες γνώσεις του δημοτικού δεν είναι αρκετές και πρέπει να διανθιστούν. Τα τρία χρόνια περνάνε σχετικά ευχάριστα και χαλαρά, και αυτό γιατί το σχολείο λειτουργεί λιγότερο ως θεσμός εκπαίδευσης και περισσότερο ως θεσμός κοινωνικοποίησης. Πάντα όμως μία σκιά πλανάται πάνω από τα κεφάλια των μαθητών, η οποία όσο περνούν οι μήνες δυναμώνει: οι ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ του Ιουνίου. Οι της α΄ γυμνασίου μάλιστα είναι αυτοί που ανησυχούν και περισσότερο, καθώς ως έννοια είναι άγνωστη και άκρως εκφοβιστική. Η προαναφερθείσα χαλαρότητα ενισχύεται και από την άποψη τόσο των μαθητών όσο και κυρίως των καθηγητών ότι η ουσιαστική γνώση γίνεται στο λύκειο, επομένως
ποιος ο λόγος να πιεστούμε από τώρα;

Και ξαφνικά, χωρίς καμία ειδοποίηση βρίσκεσαι στο λύκειο, όπου όλα θεωρούνται προαπαιτούμενα. Και κάπου εκεί μαζί με την ήδη υπάρχουσα εφηβεία σε πιάνει και η κρίση γιατί είσαι πια αρκετά μεγάλος για να συνειδητοποιήσεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά όχι αρκετά μεγάλος για να το εντοπίσεις και να το αλλάξεις. Και αρχίζουν τα βαρβάτα μαθήματα: μαθηματικά, αρχαία, ιστορία, έκθεση. Όχι πες μου πώς μπορεί κάποιος στα 16 να αναπτύξει το φαινόμενο του αρνητικού ισοζυγίου πληρωμών και τους τρόπους αντιμετώπισης του. Και το βασικό πρόβλημα δεν είναι ότι καλείται να επιχειρηματολογήσει σχετικά, αλλά το ότι έχει γνώση ότι θα κληθεί να το κάνει σε «πανελλαδικό επίπεδο». Κάπου εκεί εντοπίζω εγώ προσωπικά το πρόβλημα, στο πρόθεμα παν. Πανελλαδικά, παγκόσμια, πανέξυπνα, πανάκριβα, πανομοιότυπα, πανεπιστημιακά, πανάσχημα, πανζουρλισμός, πανωλεθρία, πανάθεμα. Αυτό το παν έρχεται και σου κατσικώνεται στο σβέρκο την πρώτη μέρα του λυκείου, όπου όλοι οι καλοί και άξιοι καθηγητές ενημερώνουν τους μαθητές τους για τη σπουδαιότητα των τριών επόμενων ετών, παρουσιάζοντας με περισσή παρρησία την ανυπέρβλητη σημασία των επερχόμενων εξετάσεων που θα αποτελέσουν τον καταλύτη για τη διαμόρφωση του υπολοίπου της ζωής τους.

Και ξεκινά αυτή η ανυπέρβλητη και αλησμόνητη περίοδος όπου μπορεί να μην το συνειδητοποιείς, αλλά μάθηση τέλος. Ό,τι έμαθες, έμαθες. Σημασία τώρα έχει να το γράψεις στις εξετάσεις. Και ποιος είναι ο ιδανικός και άκρως δοκιμασμένος τρόπος να εξασφαλίσεις την απαιτούμενη βαθμολογία; Μα φυσικά η σε παγκόσμιο επίπεδο (κι άλλο παν…) ελληνική φόρμουλα της παπαγαλίας. Δεν έχει σημασία αν ένα μήνα μετά τις εξετάσεις δε θυμάσαι τίποτα. Οοοοόχι…! Σημασία έχει να το θυμάσαι από τέλη Μαΐου έως αρχές Ιουνίου. Από και πέρα το χάος. Ξέρεις να γράψεις στις πανελλαδικές πώς να προστατευτείς από τον ιό του AIDS; Εύγε, πέρασες! Το ξέχασες λίγο πριν συναντήσεις τον έρωτα του καλοκαιριού; Λυπάμαι, χάσατε.

Τώρα, αν δεν είσαι της παπαγαλίας, λυπάμαι χάσατε κι εσείς. Στην καλύτερη περίπτωση περάσατε σε μία σχολή, όχι πρώτης προτίμησης, αλλά τριτοβάθμια πάντα, γιατί αυτό έχει σημασία. Πώς μπορείς άλλωστε να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος, περιορισμένης πάντα μορφώσεως, αν δεν διαιωνίσεις την 12ετή παράδοση του σχολείου με μια εξειδίκευση σε μία σχολή, η οποία, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, διαθέτει προγράμματα σπουδών παντελώς άγνωστο σε σένα. Τα τελευταία χρόνια ψάχνω μανιωδώς να βρω κάποιον που να είχε διαβάσει το πρόγραμμα σπουδών της σχολής πριν εισαχθεί σε αυτήν. Τελικά τείνω να καταλήξω ότι κάπου τους έχουν μαντρώσει όλους αυτούς… Τουλάχιστον δεν είναι στο Dachau, το οποίο, απ’ ό,τι μαθαίνω υπολειτουργεί.

Κάποια μέρα, στα τέλη Αυγούστου, οι απόφοιτοι του λυκείου στήνονται στις οθόνες τους ή τρέχουν στα σχολεία για να πληροφορηθούν τις βάσεις. Αν δεν πέρασες, λυπούμεθα είστε ο πρώτος που θα ζήσει την τραγικότητα που αναφέραμε αρχικά. Όχι, η ζωή σου δεν τελείωσε. Αλλά γεγονός είναι ότι όλοι, μα όλοι, στο ευρύτερο περιβάλλον σου σε αντιμετωπίζουν σαν dead man walking. Εσύ, ψυχραιμία! Κλείσε μάτια και αυτιά. Πρώτον, κανείς δεν σου απαγορεύει να ξαναπροσπαθήσεις, δεύτερον, υπάρχουν και ιδιωτικές εκπαιδευτικές σχολές, τρίτον, τις βίλες που έχουν οι ηλεκτρολόγοι / υδραυλικοί τις έχεις δεί;;;; Πιστέψέ το, κανείς δεν πάει χαμένος. Ωραία, δεν βρήκες το δρόμο σου στα 18. Αυτό όμως δε συνεπάγεται ότι δεν θα τον βρεις στα 20. Keep walking, mate.

Τώρα, αν είσαι από τους «τυχερούς», τους επιτυχόντες των εξετάσεων, μπράβο σου! Αν πέρασες και σε μια σχολή της πρώτης σου προτίμησης, σου αξίζουν και συγχαρητήρια. Δεν είναι πολύ αυτοί που καταφέρνουν να προσαρμοστούν στις δοθείσες από το σύστημα προδιαγραφές. Εύχομαι ολόψυχα να έχεις κάνει τη σωστή επιλογή και να περάσεις τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια σου, σπουδάζοντας ένα αντικείμενο που σου αρέσει, που θα αγαπήσεις και που θα κάνεις επάγγελμα. Τότε, ανεξάρτητα από αυτό που υποστήριξε ο Σόλων, εγώ προσωπικά θα σε μακαρίζω από τα 30 σου

Αν, τώρα, πέρασες κάπου (αόριστο επίρρημα του τόπου) έχεις δύο επιλογές, είτε να σφίξεις τα δόντια και να ξεκινήσεις τις σπουδές με την ελπίδα ότι θα αγαπήσεις το αντικείμενο είτε να κυνηγήσεις το όνειρό σου με κάθε τίμημα. Σε κάθε περίπτωση μη εγκαταλείψεις με την πρώτη δυσκολία… Μην αποκλείεις την πιθανότητα η τύχη να έχει κάνει καλύτερες επιλογές από εσένα. Και στην τελική, κανείς δε σε εμποδίζει να συνεχίσεις της σπουδές έχοντας ήδη ένα πτυχίο.

Όχι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά. Στα 50 άλλωστε θα τα θυμάσαι τα σχολικά και φοιτητικά χρόνια με φοβερή συγκίνηση και αναπόληση. Αυτό, όμως, είναι επειδή θα έχεις επιλεκτικά ξεχάσει τα σοβαρά προβλήματα. Όπως λέει και μια φίλη μου αυτό ονομάζεται «αισιοδοξία της ανάμνησης». Σε κάθε περίπτωση, τα χρόνια αυτά είναι όμορφα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εμπεριέχουν στιγμές απόλυτης απόγνωσης. ΑΛΛΑ, θα μπορούσαν να είναι ακόμη καλύτερα αν ο ελληνικός εκπαιδευτικός θεσμός λειτουργούσε έστω και μερικώς. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν το ‘χει. Ο στόχος, η εκπαίδευση, έχει κάπου παραπέσει και οι όποιες προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις μπάζουν από παντού. Γιατί πώς να το κάνουμε, θα ήταν υπερβολικό και ακραίο να ξεκινήσεις τις μεταρρυθμίσεις από την αρχή, το νηπιαγωγείο. Αυτοί που κυβερνούν, και κάνουν αποκλειστική χρήση της νοημοσύνης –εγώ πού ήμουν όταν τη μοίραζαν, ε;;– θεωρούν λειτουργικότερο να ξεκινήσεις τις αλλαγές από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, μετά να προβιβαστείς στο λύκειο, στη συνέχεια να σε επιλέξουν για το γυμνάσιο και τέλος να σε κάνουν δεκτό στο δημοτικό.
Αυτή είναι, όμως, η κατάσταση που αντιμετωπίζεις. Ονειρέψου ότι θα την αλλάξεις και ποιος ξέρει, μπορεί να καταφέρεις αυτό που δεν κατάφεραν τόσοι άλλοι.