Ιδιώνυμη κουκούλα.

Σήμερα έβρεχε. Αυτά είναι τα περίεργα με τον καιρό την τελευταία δεκαετία. Μέσα Φλεβάρη θυμάται να χιονίσει. Την άνοιξη έχουμε τα πρωτοβρόχια. Όλα καλά! Κι ύστερα κορόιδευα τη μητέρα μου, που είχε κάνει motto της για ένα διάστημα ότι «έχουν αλλάξει οι κλιματολογικές συνθήκες». Αλλά το βασικό μου πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημά μου είναι ότι κυκλοφορώ συνήθως χωρίς ομπρέλα, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί μπορεί να φορέσω κουκούλα σε περίπτωση βροχής. Αξιοποιώ δηλαδή την ήδη υπάρχουσα στο πίσω μέρος του μπουφάν μου. Από τούδε και στο εξής θα το κόψω. Για έναν και απλό λόγο. Δύναται η προσωρινή μου προφύλαξη από τη βροχή να μετεξελιχθεί σε μόνιμη.

Εντός των φυλακών εννοώ. Αν ειδικά τα σπάνε οι «γνωστοί –των αστυνομικών– άγνωστοι» εν ώρα βροχής και περάσω κι εγώ από δίπλα, δύναμαι να καταλήξω τρόφιμος για καμιά δεκαετία. Έγινε η κουκούλα κριτήριο ιδιώνυμου εγκλήματος! Τι άλλο θα ζήσω να δω! Αντί να επεμβαίνουν την ώρα των επεισοδίων οι αστυνομικές δυνάμεις, που σε τελική ανάλυση αυτή –αν δεν με απατά η μνήμη μου / αν η μνήμη μου δεν πάει με άλλον– είναι και η δουλειά τους, αποφάσισαν οι ιθύνοντες να ψηφίσουν νόμο μεθεορτίως. Η ακολουθητέα πορεία επομένως θα είναι η εξής: θα βγαίνουν οι αντιεξουσιαστές να σπάνε ό,τι βρουν (παράβλεπε λαμπόγιαλο), οι αστυνομικοί θα αδρανούν ακολουθώντας την εντολή: «αφήστε τους να ξεσπάσουν», θα συλλαμβάνεται κανένας κακόμοιρος «κουκουλοφόρος» και εν είδη αποδιοπομπαίου τράγου θα τα φορτώνεται όλα.

Επομένως, κυρίες και κύριοι, ξηλώστε τις κουκούλες σας! Πετάξτε τα σκουφιά και τα καπέλα σας! Μην μπείτε καν στη διαδικασία να τα δώσετε κάπου. Λυπηθείτε αυτούς που θα σας διαδεχθούν στην κατοχή τους.

ΥΓ. Να σας πω κι ένα καλό από αυτή την ιστορία: έπαψε το Κολωνάκι να έχει πρόβλημα παρκαρίσματος. Όσοι τολμηροί προσέλθετε.

Η εποχή της πληροφορίας και πώς να (μην) την αποφύγετε

Έχω αρχίσει και πανικοβάλλομαι. Έχω καταφέρει να αποφύγω όλες εκείνες τις εξαρτήσεις για τις οποίες μού είχαν εφιστήσει την προσοχή. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν κάνω ναρκωτικά. Άντε, καλά. Στα πρώτα δύο υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά όπως και να έχει, όταν βγαίνω δεν μπορώ να μην πιω και ένα ποτηράκι. Επίσης, αν ακούσω το «Άναψε το τσιγάρο» δεν μπορώ παρά να υπακούσω. Διαφορετικά θα ήταν προσβολή προς τον καλλιτέχνη.

Ανεξάρτητα, όμως, από τα ανωτέρω, τα τελευταία 2-3 χρόνια έχω αρχίσει να παρατηρώ ότι καθημερινά κάνω ιδιαίτερη χρήση δύο πραγμάτων: του κινητού και του υπολογιστή. Θα μου πεις λογικό. Μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να κάνεις χωρίς αυτά τα δύο;; Και απαντώ: φυσικά και μπορεί. Έλα όμως που αν δεν ελέγξω 27 φορές την ημέρα τα email μου, αν δεν έχω το κινητό σε απόσταση βολής, παρουσιάζω έντονα στερητικά σύνδρομα. Πρόσφατα έφυγα από το σπίτι χωρίς να πάρω μαζί μου το κινητό. Αποτέλεσμα; Όχι, δεν γύρισα, γιατί άργησα να το συνειδητοποιήσω, αλλά είχα συνεχώς την αίσθηση ότι κάτι πάνω μου δονείται.

Συμπέρασμα: είμαι εξαρτημένη. Το παραδέχομαι επισήμως και δημοσίως. Ελάτε να με μαζέψετε να με κλείσετε σε κέντρο απεξάρτησης. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί το συνειδητοποιώ και κυρίως το ευχαριστιέμαι. Αυτό είναι που με πανικοβάλλει περισσότερο. Γιατί αν δεν με μαντρώσετε σύντομα προβλέπω, λίαν συντόμως να αποκτάω δεύτερο –και τρίτο– κινητό και να κυκλοφορώ στους δρόμους με φορητό εν λειτουργία υπολογιστή μη τυχόν και δεν ενημερωθώ αμέσως για κάποια εξέλιξη.

Όπως κι αν ονομάζεται η κατάστασή μου, ένα είναι σίγουρο: δεν είμαι η μόνη. Μαζί με μένα πρέπει να κλείσουν μέσα και πολλούς άλλους. Πάλι καλά! Θα περνάει και πιο εύκολα η ώρα. Το αβέβαιο, όμως, είναι οι αιτίες που μας έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο εξάρτησης. Παγκοσμιοποίηση; Μετανεωτερικότητα; Μεταφορντισμός; Μεταδομισμός; Πραγματικά δεν ξέρω! Εμείς φτιάξαμε τις συνθήκες της πραγματικότητας και τώρα αυτές με τη σειρά τους μας έκαναν υποχείριά τους. Και άντε τώρα να το αλλάξεις αυτό.

Μεταξύ μας, μία –και μόνο μία– είναι η λέξη σύμβολο της εποχής: πληροφορία. Για όλους και για όλα. Knowledge is dead long live the information. Γιατί χωρίς την πληροφορία, η ζωή στον 21ο αιώνα είναι άνευ νοήματος. Και από αυτό δε μας σώζει ούτε η μετανάστευση στο Τζιμπουτί.

Όψιμη Αποκριά

Οι Έλληνες εγκληματίες με εντυπωσιάζουν σε εβδομαδιαία βάση. Δε μας έφτανε το περιστατικό με τον Παλαιοκώστα πριν μερικές ημέρες, είχαμε χθες τα ξημερώματα τον εμπρησμό με μολότοφ επτά βαγονιών του ΗΣΑΠ στο σταθμό της Κηφισιάς. Το εντυπωσιακό δεν ήταν ο εμπρησμός. Δεν ήταν το ότι ήταν ντυμένοι μασκαράδες –πρώτον, είχαν δει τα παιδιά πολλές αμερικάνικες ταινίες και δεύτερον, δεν τα είχαν ενημερώσει ότι το τριώδιο είχε τελειώσει 50 περίπου ώρες πριν το συμβάν, πολύ θέλει;; Το εντυπωσιακό ήταν ότι πριν καν την αρχή της απόπειρας του εγκλήματός τους, παρακάλεσαν όλους τους επιβάτες να αποβιβαστούν από το συρμό. Έδρασαν, δηλαδή, ως σαν δεύτερα μεγάφωνα που ανακοινώνουν το τέλος της διαδρομής. Παγκόσμια πρωτοτυπία! Οι δικοί μας τρομοκράτες δεν επιδιώκουν να προκαλέσουν τον τρόμο. Αποκλειστικός τους σκοπός η πρόκληση υλικών ζημιών. Δε λέω, αρκετά μας στοιχίζουν τα καπρίτσια τους, αλλά και μόνο το ότι φρόντισαν να απομακρύνουν κάθε πιθανό θύμα λειτουργεί προς όφελός τους. Δεν τους αθωώνω. Απλώς τονίζω τα ελαφρυντικά στοιχεία της υπόθεσης. Ας μην παραβλέπουμε ότι τα άτομα αυτά δημιούργησαν εκτός των υλικών ζημιών και τεράστιο μπάχαλο στη μεταφορά των Αθηναίων. Αλλά ίσως αυτός να ήταν και ο κύριος σκοπός τους.

Το συμβάν δεν το έζησαν από πρώτο χέρι. Το έζησα όμως από δεύτερο. Ήμουν από τους άτυχους που ώρα αιχμής έπρεπε να κατευθυνθούν προς Κηφισιά. Πέρασα καταπληκτικά. Ανεπανάληπτα. Αφού σκέφτομαι από εδώ και πέρα να σταματάω στο σταθμό Ειρήνη και να συνεχιστεί το Ειδικό Δρομολόγιο μόνο για τη δική μου εξυπηρέτηση. Εννοείται πως μέχρι να βγει το λεωφορείο στην Κηφισίας μέτρησα το φανάρι να εναλλάσσεται από πράσινο σε πορτοκαλί και κόκκινο 83 φορές. Άργησα περίπου 45 λεπτά να φτάσω στον προορισμό μου, αλλά εγώ την ομηρία τρίτων την απολαμβάνω, την τραβάει ο οργανισμός μου. Λίγο πριν κορυφωθεί το δράμα μου, τους είδα τους καμένους τους συρμούς. Τους είχαν αφήσει πάνω στις ράγες απέξω από Εμπορικό Κέντρο (βλέπε The Mall Athens) ως σαν καλλιτεχνικό δρώμενο. Εγώ μάλιστα προτείνω να τους μονιμοποιήσουμε εκεί προς παραδειγματισμό. Έτσι για να ενισχυθεί η μία παγκόσμια πρωτοτυπία και από μία δεύτερη.