Γιορτινές υποχρεώσεις

Στην τελική ευθεία για τις γιορτές έχω αρχίσει να πανικοβάλλομαι με τα πόσα πράγματα έχω να κάνω πριν την αλλαγή του χρόνου:

Πρώτα και κύρια, να πάω να αγοράσω δέντρο. Τα φυσικά αποκλείονται και αυτό που κείται στο πατάρι πνέει τα λοίσθια, άρα λέω να το συνταξιοδοτήσω. Δεν ξέρω και πόσο κάνουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα… Και ενώ την τελευταία τριετία γύρω στα Φώτα λέω να πάω να πάρω ένα μισοτιμής, ως γνήσια Ελληνίδα το αναβάλλω για του χρόνου, με αποτέλεσμα να οδηγηθώ σε αυτή ακριβώς τη χρονική στιγμή: να πάω δηλαδή 15 μέρες πριν τα Χριστούγεννα να το αγοράσω και ο τυχερός πωλητής να μου το μοσχοπουλήσει –γιατί ποιος άλλος πάει να πάρει καλό δέντρο εν τω μέσω οικονομικής κρίσης;;

Το θέμα όμως με το δέντρο θα λυθεί σχετικά αναίμακτα. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι έχω την κρυφή επιθυμία σε μία περίοδο 20 ημερών να συμπυκνώσω υποχρεώσεις εξαμήνου, και δεν εννοώ ακαδημαϊκού που έχει καθιερωθεί στο τετράμηνο (με τις καταλήψεις). Πιο αναλυτικά: διάβασμα και εργασίες για τη σχολή, φίλοι που δεν έχω δει εδώ και αιώνες, αλλά βασικά όλα αυτά τα τραπέζια που έχω να παραβρεθώ. Όχι δεν θέλω. Δεν θέλω να πάω στα ίδια σπίτια, που είναι μαζεμένοι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, που οι οικοδεσπότες μαγειρεύουν τα ίδια φαγητά, που γίνεται η ίδια συζήτηση, που κάθε φορά φεύγω σκασμένη από το φαγητό και αδυνατώ να σηκωθώ από την καρέκλα πόσω μάλλον από τον καναπέ. Τα τραπέζια, λοιπόν, είναι το βασικό μου πρόβλημα. Το εντοπίζω αυτή ακριβώς τη στιγμή. Το ότι σε διάστημα μιας βδομάδας θα έχω καμιά δεκαριά υποχρεώσεις ως ιδέα και μόνο με εξαντλεί. Γιατί αν το καλοσκεφτείς εκτός του ότι γιορτάζουμε τη γέννηση του θείου βρέφους και την άφιξη του νέου έτους έχουμε να γιορτάσουμε και πλήθος ονομαστικών εορτών: Χρήστος, Χριστίνα, Μάνος, Στέφανος, Βασίλης, Βασιλική, Φώτης, Φάνης, Φωτεινή. Και εγώ μερικούς τους έχω σε πολλαπλά αντίτυπα. Μία λέξη: δράμα –και δεν εννοώ την πρωτεύουσα του νομού.

Τα δώρα. Όπου πας πρέπει και κάτι να κρατάς. Μα μικρό μα μεγάλο, άδεια χέρια δεν έχουμε συνήθως… Εγώ έχω καθιερώσει τα ψώνια να τα κάνω την τελευταία Κυριακή του έτους που είναι ανοιχτά τα μαγαζιά. Το αυτό πράττει και το 20% των κατοίκων του Λεκανοπεδίου, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: ένα εκατομμύριο άτομα στους δρόμους. Επανάληψη της μίας λέξης: δράμα. Αλλά δεν μπορώ να αλλάζω εγώ τις συνήθειές μου. Βέβαια θα μου δοθεί η ευκαιρία να ελέγξω ιδίοις όμμασι την κρίση στην αγορά, αν υφίσταται και σε ποιο βαθμό.

Τέλος, κάτι που δεν έχω ακριβώς να κάνω αλλά μάλλον να αντιμετωπίσω: η χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη. Εγώ προσωπικά κατάθλιψη λόγω των γιορτών δεν έχω νιώσει ποτέ, αλλά τα τελευταία χρόνια μετά τις γιορτές με πιάνει απογοήτευση. Μια απογοήτευση άμεση συνάρτηση της προσδοκίας για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Ότι κάτι θα γίνει. Κάτι απροσδιόριστο, κάτι αναπάντεχο, κάτι τόσο σημαντικό που οφείλουμε να το συνοδεύσουμε από αντίστροφη μέτρηση. Και καλά για την Πρωτοχρονιά να το καταλάβω και να το δικαιολογήσω. Για τα Χριστούγεννα όμως προβληματίζομαι. Τι μπορεί να γίνει;; Να μη γεννηθεί; Οποία πιθανότητα για κάτι τέτοιο; Αυτό μου φταίει, το ότι τελώ εν αναμονή για κάτι το οποίο δε γίνεται ποτέ και αυτό ακριβώς με ρίχνει ψυχολογικά.

Το φοβερό είναι ότι ξέρω ακριβώς πώς θα περάσω τις γιορτές: δεν θα ανοίξω βιβλίο μέχρι την 3η Γενάρη, δεν θα δω παρά ελάχιστους από αυτούς που θέλω να δω και θα δω όλους αυτούς που αποφεύγω εδώ και δώδεκα μήνες. Ή μπορεί να σηκωθώ και να φύγω, να πάω αλλού…