Ενθουσιασμός

Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων MEGA, 5 Νοεμβρίου 2010:



Ν. Κακλαμάνης: «Ραντεβού στις 7 Νοεμβρίου.»
Γ. Καμίνης: «και στις 14, κε Κακλαμάνη».
Ν. Κακλαμάνης: «Δεν ξέρουμε αν θα χρειαστει».

Άνευ σχολίων από τη γράφουσα, απλώς με έντονο αίσθημα ενθουσιασμού.

Μανιχέστο εκλογών 7ης Νοέμβρη

Κείμενο του υποψήφιου δημάρχου και επικεφαλής του συνδυασμού «Μια πόλη για την πάρτη μου» του Καλλικράτειου Δήμου Κάτω Συκομουριάς, Παρμενίωνα Κομματοσκυλάκη

Συμπολίτες & συμπολίτισσες,

Οι επερχόμενες εκλογές είναι σαν όλες τις άλλες. Σας μιλώ εντελώς ειλικρινά και εκ μπύρας ουδεμία διαφορά έχουν από όσες μέχρι τώρα έχουν λάβει χώρα σε τούτη εδώ τη χώρα.

Συμπολίτες & συμπολίτισσες,

Στις 7 Νοεμβρίου καλούνται οι κατά τόπο δημότες να επιλέξουν το συνδυασμό εκείνο που θα ηγηθεί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης την επόμενη τετραετία. Εγώ και οι συνεργάτες μου, ντόμπρα σας διαβεβαιώνουμε ότι δε θα κάνουμε τίποτα απολύτως. Και όταν λέμε τίποτα το εννοούμε. Δε θα μπούμε καν στη διαδικασία να ανοίξουμε δρόμους και πεζοδρόμια το τελευταίο 6μηνο της θητείας μας.

Συμπολίτες & συμπολίτισσες,

Σε τέσσερις εβδομάδες, στόχος μας είναι να μας δώσετε την ευκαιρία να έχουμε πρόσβαση σε ένα συρτάρι και μία πόρτα. Αλλά εμείς δε μιλάμε αόριστα. Και για αυτό θα καταστήσουμε crystal clear τις προθέσεις μας: θέλουμε να έχουμε πρόσβαση στο ταμείο του Δήμου και επιδιώκουμε να εισέλθουμε στο «κλιμακοστάσιο» του κόμματός μας προκειμένου να ακολουθήσουμε τη συνήθη διαδικασία ανέλιξης και σταδιακά να περάσουμε από το Δήμο στην Περιφέρεια με τελικό προορισμό το Μείζον Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Συμπολίτες & συμπολίτισσες,

Το σύνολο των ατόμων που απαρτίζουν το συνδυασμό μας διαπνέεται από γνήσια αισθήματα αδιαφορίας για το μέλλον του Δήμου και δε δίνουν δεκάρα τσακιστή –ούτε καν δραχμή– για το τι θα απογίνεται όλοι εσείς.

….αλλά τουλάχιστον είμαστε ειλικρινείς.

Για όλους τους ανωτέρω λόγους την Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010 ζητάμε το μόνο όπλο που διαθέτετε. Και αφού το ζητάμε και μάλιστα τόσο ευγενικά, φροντίστε να μας το δώσετε για να μη σας βαραίνει και εσάς. Άλλωστε πρώτον τα όπλα είναι passé και δεύτερον πολύ αέρα σας δώσαμε –καιρός να τον πάρουμε πίσω.

Ευχαριστούμε.

ΥΓ. Θεωρούμε δεδομένο ότι άπαξ και ο συνδυασμός μας δε διαθέτει προεκλογικό πρόγραμμα, όλοι εσείς την επαύριον των εκλογών, η οποία θα συνδυαστεί με τη νίκη μας, δε θα έχετε καμία απαίτηση. Αν πάλι έχετε, τόσο το χειρότερο για εσάς.

Ημέρα της Γυναίκας

Όπως έχω αναπτύξει με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο και στο παρελθόν, έχω ένα θεματάκι με τις αφιερωμένες σε κάποιον ή κάτι ημέρες. Σήμερα, καθότι «ημέρα της γυναίκας» θα επικεντρώσω τα βέλη μου προς αυτή την κατεύθυνση.

Υποτιθέστω πως δεχόμαστε ότι σήμερα είναι η ημέρα της γυναίκας. Μία ημέρα δηλαδή αφιερωμένη σε όλο το γυναικείο πληθυσμό της γης. Μπορεί να κάνω λάθος –πράγμα σπάνιο για εμένα, αυτοί που με ξέρουν μπορούν να το επιβεβαιώσουν– αλλά αυτό συνεπάγεται αυτομάτως ότι οι υπόλοιπες 364 (365 στα δίσεκτα) ημέρες είναι αφιερωμένες στους άνδρες. Κατ’ επέκταση, όλες οι μέρες του έτους εκτός της 8ης Μαρτίου είναι «Ημέρα του άνδρα». Άρα εγώ ως γυναίκα οφείλω κάθε μέρα –πλην μίας– να εύχομαι σε όλους τους άνδρες χρόνια πολλά. Το γεγονός αυτό μεταφράζεται στο ότι 364 ή 365 ημέρες το χρόνο αποδέχομαι ότι οι γυναίκες είναι υπό των ανδρών. Μόνη παραχώρηση που έχει γίνει δηλαδή, και αυτή μετά από δεκαετίες φεμινιστικού κινήματος, είναι οι άνδρες να επιτρέψουν στις γυναίκες να γιορτάζουν άπαξ το χρόνο και πάντα «ως γυναίκες».

Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο παρά να προβώ σε μία έκκληση προς τον Πρωθυπουργό:

Κύριε Παπανδρέου,

Ξέρω ότι πνίγεστε και πραγματικά συμπάσχω. Αντιλαμβάνομαι ότι οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού είναι μεγάλο βάρος να σηκώσει ένας άνθρωπος και σας εύχομαι κουράγιο και κάθε επιτυχία στην προσπάθειά σας. Μία παράκληση έχω μόνο: στα τόσα ταξίδια που κάνετε, αν μπορείτε και δοθείσης της ευκαιρίας, πετάξτε την ιδέα να αφιερωθεί μία ακόμη μέρα στη γυναίκα. 3,5 δισεκατομμύρια πού να χωρέσουν σε μία μέρα μόνο; Ενώ αν είχαμε δύο μέρες θα βολευόμασταν καλύτερα.

Θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι υποστηρικτές της πρότασης αυτής θα είναι τόσο η κα Μέρκελ όσο και ο κος Σαρκοζύ, ο οποίος και να τσινήσει αρχικά, μετά από παρέμβαση της Κάρλα, τελικά θα συμμορφωθεί.

Σας ευχαριστώ θερμά.

ΥΓ. Στο σημείο αυτό να δηλώσω ότι εγώ προσωπικά φεμινίστρια δεν είμαι. Είμαι όμως υπέρ το δέον δημοκράτισσα και το τρίπτυχο ελευθερία – ισότητα – αλληλεγγύη το έχω εσωτερικεύσει τόσο πολύ, που δε μπορεί, κάποια μέρα θα το κάνω πράξη.-

Νίκος Κακαουνάκης

Ο θάνατος του Νίκου Κακαουνάκη με βρήκε απροετοίμαστη. Το πληροφορήθηκα σχεδόν αμέσως, καθώς εκείνη την ώρα ήμουν μέσα στο facebook, όπου τα νέα διαδίδονται κατά τι πιο αργά από την ταχύτητα του φωτός. Το 2009 έπνεε τα λοίσθια, παρόλα αυτά κατάφερε να γίνει λίγο πιο άχαρο από ότι ήδη ήταν το βράδυ της 30ης Δεκεμβρίου.

Ο θάνατος του Νίκου Κακαουνάκη με βρήκε απροετοίμαστη για δύο λόγους. Πρωτίστως γιατί έφυγε ένας δημοσιογράφος που εκτιμούσα βαθύτατα και που είχα την αίσθηση ότι μιλούσε και ρωτούσε αντ’ εμού. Ήταν το καμάρι της κρητικής γης, με ενδείξεις πιο τρανταχτές καμιά φορά από την προφορά του. Πάλευε, χαιρόταν τη δουλειά του και εγώ ήμουν εκεί για τον απολαμβάνω. Τον απολάμβανα ακόμη και όταν εισχωρούσε σε πεδία γραφικότητας, αλλά αυτό δεν ήταν παρά ένα από τα στοιχεία που τον χαρακτήριζαν και τον καθιστούσαν τόσο συμπαθή στα δικά μου μάτια. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πιθανόν ο σημαντικότερος λόγος που τον εκτιμούσα τόσο πολύ ήταν γιατί θυμάμαι τον παππού μου από κοριτσάκι που ήμουν να τον ακούει με ευλάβεια σχεδόν στον ΣΚΑΙ. Την ώρα της ραδιοφωνικής του εκπομπής αν τολμούσε κανείς να τον διακόψει, θα άκουγε τα εξ αμάξης –και στο σημείο αυτό δηλώνω υπερβολική, αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα από τα στοιχεία που με καθιστούν ακαταμάχητη…

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το μοιραίο συνέβη, αν όχι τυπικά, τότε ουσιαστικά στον Ευαγγελισμό. Σε αυτό το υπέροχο αθηναϊκό νοσοκομείο που πιθανολογώ ότι έχει βάλει σκοπό να προστατέψει τον πλανήτη, και δη την Ελλάδα, από τον υπερπληθυσμό. Στον Ευαγγελισμό μπήκε και ο παππούς μου, όπου η όποια πιθανότητα να ξεπεράσει το εγκεφαλικό που υπέστη εξανεμίσθηκε. Λογικό. Όταν σε στοιβάζουν σε ένα δωμάτιο με άλλα επτά άτομα και υγιής να είσαι, δε μπορεί, μια λοιμωξούλα θα την πάθεις, έτσι να σου βρίσκεται. Μην είσαι με άδεια χέρια. Δεν κατηγορώ –μόνο– τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό. Κατηγορώ και το Υπουργείο Υγείας που δεν έχει κατεδαφίσει αυτό το τόσο ακατάλληλο για νοσοκομείο κτήριο.

Ο θάνατος του Νίκου Κακαουνάκη με βρήκε απροετοίμαστη. Και αν η κηδεία του γινόταν στην Αθήνα θα ήμουν από τους πρώτους που θα πήγαιναν. Όμως επέστρεψε στην Κρήτη, και έτσι έπρεπε. Ο μόνος που χάρηκε φαντάζομαι ήταν ο παππούς μου. Τους φαντάζομαι τον έναν να πίνει το κρασάκι του και τον άλλον τη ρακή του και να τα λένε ήσυχα – ήσυχα. Φωνές αποκλείεται να υπάρξουν σε αυτή τη συζήτηση. Σιγά μη φέρει ο παππούς μου αντίρρηση στον Κακαουνάκη!