Τελικά ποτέ δεν είναι αργά.

Ανέκαθεν απολάμβανα την Αθήνα τον Αύγουστο. Ηρεμία. Κίνηση μηδέν. Parking άφθονο. Πρέπει όμως και να την αποχωρίζεσαι για μερικές μέρες. Έτσι για να την εκτιμάς. Βέβαια ο προγραμματισμός δυσκολεύει όταν το διάστημα που προηγείται των διακοπών έχει γ@μηθεί ο Δίας και τα πάντα, μα τα πάντα, έχουν καθυστερήσει. Με τα πολλά είχε μπει ο Αύγουστος και εγώ απλά δεν είχα κανονίσει τίποτα, με μοναδική φυγή στο ενεργητικό μου ένα 3ήμερο στην Εύβοια. Και πάνω που αρχίζω να αποδέχομαι το γεγονός ότι θα βιώσω στο έπακρο τις χαρές της άδειας από ανθρώπους πόλης, βρέθηκα στη Σίφνο. Αυτό το ταξίδι από εκεί που υπολογιζόταν μια πενθήμερη διαφυγή, ακριβώς επειδή άρχισε άκρως απροσδόκητα έμελλε να εξελιχθεί στον ορισμό του αυθορμητισμού.

Οι 5 μέρες δεν ήταν αρκετές. Ομόφωνα αποφασίστηκε η μεταφορά μας στη Σέριφο. Με δεδομένη την οικονομική κρίση απλά εμφανιστήκαμε στο νησί –χωρίς κράτηση. Όποιον ξανακούσω να μιλάει για οικονομική κρίση, μην αναρωτηθεί, από εμένα θα το βρει. Ο δεύτερος προορισμός μας απορώ πραγματικά πώς δεν είχε βουλιάξει από τον ΛΑΟ που βρισκόταν εκεί. Και εκεί που λέω: «Ναι! Θα την κάνω την υπέρβαση, θα κοιμηθώ στην παραλία.», βρέθηκε ένα –ναι ένα- κατάλυμα σε ολόκληρο το νησί, διαθέσιμο όμως μόνο για ένα βράδυ. Και κάπως έτσι βρέθηκα στη Σαντορίνη, ένα νησί που λατρεύω και που από το τίποτα μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναεπισκευτώ.

Δύο ηλιοβασιλέματα είδα εκεί και μου είναι αρκετά για να βγάλω το ακαδημαϊκό έτος. Μετανιώνω που δεν έχω ρίξει χρήματα στο διακτινισμό, για να κάνω χρήση του στις δύσκολες στιγμές και να βρίσκομαι για μερικά δευτερόλεπτα στην Καλντέρα.

Αυτά είχε το φετινό καλοκαίρι: αυθορμητισμό και εικόνες. Άντε και ένα κρύωμα- που διαρκεί μέχρι σήμερα- από τον αέρα στο κατάστρωμα, στο οποίο και παρέμεινα για 5 ώρες προκειμένου να αποφύγω τον υποτιθέμενο έλεγχο που θα γινόταν στα εισητήρια –είχαμε βγάλει για Νάξο, αλλά είπαμε οικονομική κρίση.

Υ.Γ. Έγραψα ως σαν η τελευταία μου ανάρτηση ήταν την προηγούμενη εβδομάδα. Η συνέπεια ποτέ δεν ήταν ένα από τα προσόντα μου. Για εμένα όμως ένα blog είναι η ηλεκτρονική εκδοχή ενός ημερολογίου και όπως είχα διαβάσει στα νιάτα μου σε ένα λεύκωμα: Τα καλά κορίτσια κρατάνε ημερολόγιο. Τα κακά απλά δεν προλαβαίνουν. Τέλος.