Οικονομική κρίση και φαίνεσθαι

Χθες είχα ένα ραντεβού στο κέντρο και πέρασα μέσα από το Κολωνάκι. Τίποτα στον κόσμο δε θα μπορούσε να με προετοιμάσει για αυτό που αντίκρισα. Εκεί στην αρχή της Σκουφά βλέπω συγκεντρωμένο πλήθος. Παραξενεύτηκα γιατί το Κολωνάκι δεν είναι μέρος συνηθισμένο στις κοσμοσυρροές. Πλησιάζοντας διαπίστωσα ότι όλοι αυτοί περίμεναν υπομονετικά έξω από ένα συγκεκριμένο μαγαζί. Ένα γνωστό και μη εξαιρετέο που το έκαναν σμπαράλια τον προηγούμενο Δεκέμβρη και σε λιγότερο από 24 ώρες είχε επανέλθει σε λειτουργική κατάσταση. Οι κούκλες από τις βιτρίνες είχαν αφαιρεθεί και αντικατασταθεί από μεγάλες πινακίδες με τη λιτή και απέριττη επιγραφή SALES. Μία τόση δα μικρή λεξούλα ήταν αρκετή για να προκαλέσει τέτοιο ενδιαφέρον σε τόσους καταναλωτές.

Εντυπωσιασμένη πλησίασα. Κακώς! Εκεί ήταν που άκουσα αυτό που με αποτελείωσε: βγαίνει ένας φουσκωτός, που υπό άλλες συνθήκες θα άνοιγε φαντάζομαι την πόρτα, και ανακοινώνει στο ανυπόμονο προς κατανάλωση κοινό ότι παρακαλούνται να περάσουν μέσα μόνο οι άνδρες καθώς στο γυναικείο τμήμα υπάρχουν ήδη πολλές γυναίκες και δεν χωράει καμία άλλη. Δεν μπορεί, είπα από μέσα μου, υπερβολές. Κοιτάζοντας όμως από το τζάμι είδα το υποκατάστημα της πιο ακριβής αλυσίδας να έχει μετατραπεί σε ZARA. Πανάκριβα ρούχα να έχουν πέσει στο πάτωμα, ουρά χιλιομέτρων για το δοκιμαστήριο, platinum πιστωτικές σε ετοιμότητα. Και πάνω που ήμουν προετοιμασμένη να δω δυο τρεις να πιάνονται μαλλί με μαλλί για το ποια θα προλάβει την haute couture δημιουργία, αποφάσισα να απομακρυνθώ και να προσπαθήσω να εξηγήσω με ψυχραιμία αυτό που μόλις είχα ζήσει.

Και το κατάλαβα. Η οικονομική κρίση άγγιξε την αστική τάξη. Όλες αυτές οι κυρίες που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν πάει για την ανανέωση της γκαρνταρόμπας τους αρχές Οκτώβρη, βολεύτηκαν με τα περσινά τους συνολάκια και περίμεναν υπομονετικά τον καιρό των μεγάλων εκπτώσεων –τέσσερις βδομάδες μετά την έναρξή τους. Αυτή είναι η πρώτη κατηγορία. Αλλά υπάρχει και μία δεύτερη. Εκείνη των ματαιόδοξων νεανίδων που είναι ικανά να μην φάνε, να μην πιούνε, να μην βγουν να διασκεδάσουν προκειμένου να μαζέψουν τα λεφτά για να αγοράσουν ένα «καλό κομμάτι». Όλες εκείνες που θεωρούν ότι καταφέρνουν κάτι όταν αγοράζουν φίρμες. Όλες εκείνες που δεν έχουν ιδέα κατά πού πέφτει το Μιλάνο, αλλά την Prada έκαναν οικονομία να την αγοράσουν.

Αυτές οι δύο κατηγορίες, λοιπόν, συσπείρωσαν δυνάμεις και βγήκαν στο κυνήγι της σούπερ ευκαιρίας. Συγκεντρώθηκαν έξω από τα εν λόγω υποκαταστήματα και στήθηκαν στην ουρά –άκουσον άκουσον στην ουρά– για να ξοδέψουν. Μόνο το face control έλλειπε από τη σημερινή εικόνα, αλλά πού θα πάει θα γίνει και αυτό. Εγώ απλά να ενημερώσω ότι αν ένα φόρεμα έχει αρχική τιμή δύο χιλιάρικα κι εσύ το αγοράσεις χίλια, αυτό δεν λέγεται ευκαιρία! Με τα ίδια λεφτά θα μπορούσες ενισχύσεις την εγχώρια οικονομία και παραγωγή, θα μπορούσες να γεμίσεις ντουλάπες από φυσιολογικά ρούχα, μη σου πω να τις αγοράσεις κιόλας.

Αλλά η φίρμα έχει άλλη αξία. Η φίρμα είναι που φαίνεται και σε προσδιορίζει. Γιατί αν κάποτε το «είναι» αντικαταστάθηκε από το «έχειν», τώρα σίγουρα το «έχειν» έχει παραχωρήσει τη θέση του στο «φαίνεσθαι». Φαίνεται ότι έχει λεφτά;; όλα καλά! Αυτό μετράει. Μπορώ, όμως, να διαβεβαιώσω τον καθένα ότι αν τα μόνα θέματα συζήτησης που έχουμε με τους γύρω μας είναι τι ψωνίσαμε, από πού και πού το φορέσαμε, τότε βαδίζουμε σαφώς προς την καταστροφή.