Όταν πρόσφατα ακούστηκε το «Στη
Τουρκία, Ταξίμ. Στην Ελλάδα, Ταξίν» ήχησε το καμπανάκι της συνειδητοποίησης ότι
η ελληνική πραγματικότητα συνδυαζόταν πια από μια πλήρη απάθεια περί των
εξελίξεων σε κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό επίπεδο –δηλαδή σε κάθε επίπεδο της δημόσιας
σφαίρας. Και ενώ επί μήνες η Κυβέρνηση είχε εξασφαλίσει μία αναντίρρητη αποδοχή
των τεκταινομένων, επιλέγει να κάνει ρουά στη σκακιέρα «πώς να χάσεις την
εξουσία». Μέσα σε 12 ώρες με μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου παύει την
ύπαρξη της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης. Έτσι απλά και πλήρως παράνομα –χωρίς
δυνατότητα συνταγματικού ελέγχου, καθώς οι πνπ εξαιρούνται, δημιουργήθηκε εκ
του μηδενός μια τεχνική κρίση που προκάλεσε κύμα αντιδράσεων, όχι μόνο
διαδικτυακώς, αλλά (άκουσον άκουσον) με φυσική παρουσία έξω από το ραδιομέγαρο.
Κι ας γκρινιάζαμε κάθε φορά που ερχόταν λογαριασμός ΔΕΗ. Μη μου τους κύκλους
τάραττε είμαστε. Μάθαμε να πληρώνουμε, μάθαμε να γκρινιάζουμε και μας το
στερεί. Έτσι απροειδοποίητα; Είμαστε ικανοί να θρηνήσουμε για τους 2.656 νέους
ανέργους, κι ας χάνουν περισσότεροι σε καθημερινή βάση τη δουλειά τους. Ψιλά
γράμματα αυτό. Αν λυπάμαι; Λυπάμαι. Εγώ ο άνθρωπος της συνήθειας και του
συναισθήματος.
Δύο ερωτήματα προς τον εμπνευστή
μόνο:
- 1. Η κυριακάτικη λειτουργία θα παρακολουθείτε online πια;
- 2 Σκοπεύετε να εξαντλήσετε την 7ετία;
