2010

Τα Χριστούγεννα ήρθαν και παρήλθαν. Το 2010 προ των πυλών και το πνεύμα των ημερών σε διακοπές στο Dubai που έχουν πέσει οι τιμές. Ούτε συζήτηση να περάσει από τα ΒΑ προάστια της Αθήνας, έτσι να πάρω κι εγώ μυρωδιά. Το φοβερό είναι ότι δεν είμαι ούτε καν συγχυσμένη. Μου είναι αδιάφορο, παντελώς αδιάφορο, αν οι άλλοι γύρω μου γιορτάζουν. Εμένα προσωπικά με έχει πιάσει η άνοιξη. Κάτι ο καιρός που δε λέει να χαλάσει –η Ευρώπη θαμμένη στα χιόνια κι η θερμοκρασία εδώ να κυμαίνεται μεταξύ 12ο και 20ο, κάτι που λόγω οικονομικής κρίσης μειώθηκαν οι στολισμοί και δη τα λαμπάκια. Δε θέλει και πολύ! …λείπει και το δέντρο από το Σύνταγμα!

Γεγονός βέβαια είναι ότι φέτος άλλαξα τη χριστουγεννιάτικη ρουτίνα μου. Με εξαίρεση το καθιερωμένο τραπέζι ανήμερα, όλα φέτος ήταν διαφορετικά. Τις επόμενες μέρες βγήκα, πήγα θέατρο, είδα φίλους –περίπου το 5% από αυτούς που όφειλα, αλλά παραμένω αισιόδοξη, άλλωστε εξακολουθεί να είναι 2009, άρα έχουμε ακόμη χρόνο…

Το μόνο άξιο να με ταράξει είναι που μετά από μία δεκαετία θα μου ανατρέψουν την κεκτημένη ταχύτητα που έχω όταν γράφω τη χρονολογία. Ξόδεψα το πρώτο τρίμηνο του 2000 στην προσπάθειά μου να μην βάζω 199… στη χρονολογία, και τώρα που το συνήθισα μία ακόμη ανατροπή –και δεν εννοώ του Πρετεντέρη. Μπορώ βέβαια να απλοποιήσω τα πράγματα και να κόψω τα πρώτα δύο ψηφία. Με τον τρόπο αυτό θα εξοικονομήσω χρόνο και ψυχική ηρεμία. Ταυτόχρονα βέβαια θα κόψω δύο χιλιετίες, αλλά δε βαριέσαι, ποιος μετράει;

Αυτό το κείμενο, εκτός απροόπτου θα είναι το τελευταίο του 2009. Και για αυτό δεν μπορώ παρά να δηλώσω συγκινημένη. Χωρίς επομένως βαθυστόχαστες δηλώσεις, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς τίποτα, μια μόνο ευχή: Χρόνια καλά! Γιατί, μεταξύ μας, τα πολλά τις περισσότερες φορές είναι περιττά. Καλή σας χρονιά!

Χριστούγεννα στο παρά πέντε

Όχι, στο κλίμα των ημερών τελικά δεν μπήκα. Κάτι οι υποχρεώσεις. Κάτι το τρέξιμο για τις εν λόγω υποχρεώσεις. Εγώ και τα Χριστούγεννα φέτος κινηθήκαμε παράλληλα και δε συναντηθήκαμε πουθενά. Παρόλα αυτά αποφάσισα τις ώρες που απομένουν μέχρι τις 12.00 να τις αξιοποιήσω όπως μπορώ για να μπω στο κλίμα των ημερών. Και θα αρχίσω από τις κλασικές ευχές (σε όλες τις ευρέως γνωστές γλώσσες):

Καλά Χριστούγεννα
Merry Christmas
Joyeux Noël
Fröhliche Weihnachten
Buon Natale
Feliz Navidad

Και συνεχίζω στην ελληνική, την οποία όπως και να έχει την κατέχω κατά τι καλύτερα:

Υγεία, Ευτυχία και Λαϊκή Κυριαρχία
Προσωπική και Επαγγελματική Επιτυχία
Μακριά από την Ανθρώπινη Κακία
Και κυρίως να Μην Πραγματοποιηθεί Κάθε Σου Επιθυμία!
…..γιατί αν όλα γίνουν φέτος τι θα έχουμε να ευχόμαστε για του χρόνου;; ε;

Γιορτινές υποχρεώσεις

Στην τελική ευθεία για τις γιορτές έχω αρχίσει να πανικοβάλλομαι με τα πόσα πράγματα έχω να κάνω πριν την αλλαγή του χρόνου:

Πρώτα και κύρια, να πάω να αγοράσω δέντρο. Τα φυσικά αποκλείονται και αυτό που κείται στο πατάρι πνέει τα λοίσθια, άρα λέω να το συνταξιοδοτήσω. Δεν ξέρω και πόσο κάνουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα… Και ενώ την τελευταία τριετία γύρω στα Φώτα λέω να πάω να πάρω ένα μισοτιμής, ως γνήσια Ελληνίδα το αναβάλλω για του χρόνου, με αποτέλεσμα να οδηγηθώ σε αυτή ακριβώς τη χρονική στιγμή: να πάω δηλαδή 15 μέρες πριν τα Χριστούγεννα να το αγοράσω και ο τυχερός πωλητής να μου το μοσχοπουλήσει –γιατί ποιος άλλος πάει να πάρει καλό δέντρο εν τω μέσω οικονομικής κρίσης;;

Το θέμα όμως με το δέντρο θα λυθεί σχετικά αναίμακτα. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι έχω την κρυφή επιθυμία σε μία περίοδο 20 ημερών να συμπυκνώσω υποχρεώσεις εξαμήνου, και δεν εννοώ ακαδημαϊκού που έχει καθιερωθεί στο τετράμηνο (με τις καταλήψεις). Πιο αναλυτικά: διάβασμα και εργασίες για τη σχολή, φίλοι που δεν έχω δει εδώ και αιώνες, αλλά βασικά όλα αυτά τα τραπέζια που έχω να παραβρεθώ. Όχι δεν θέλω. Δεν θέλω να πάω στα ίδια σπίτια, που είναι μαζεμένοι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, που οι οικοδεσπότες μαγειρεύουν τα ίδια φαγητά, που γίνεται η ίδια συζήτηση, που κάθε φορά φεύγω σκασμένη από το φαγητό και αδυνατώ να σηκωθώ από την καρέκλα πόσω μάλλον από τον καναπέ. Τα τραπέζια, λοιπόν, είναι το βασικό μου πρόβλημα. Το εντοπίζω αυτή ακριβώς τη στιγμή. Το ότι σε διάστημα μιας βδομάδας θα έχω καμιά δεκαριά υποχρεώσεις ως ιδέα και μόνο με εξαντλεί. Γιατί αν το καλοσκεφτείς εκτός του ότι γιορτάζουμε τη γέννηση του θείου βρέφους και την άφιξη του νέου έτους έχουμε να γιορτάσουμε και πλήθος ονομαστικών εορτών: Χρήστος, Χριστίνα, Μάνος, Στέφανος, Βασίλης, Βασιλική, Φώτης, Φάνης, Φωτεινή. Και εγώ μερικούς τους έχω σε πολλαπλά αντίτυπα. Μία λέξη: δράμα –και δεν εννοώ την πρωτεύουσα του νομού.

Τα δώρα. Όπου πας πρέπει και κάτι να κρατάς. Μα μικρό μα μεγάλο, άδεια χέρια δεν έχουμε συνήθως… Εγώ έχω καθιερώσει τα ψώνια να τα κάνω την τελευταία Κυριακή του έτους που είναι ανοιχτά τα μαγαζιά. Το αυτό πράττει και το 20% των κατοίκων του Λεκανοπεδίου, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: ένα εκατομμύριο άτομα στους δρόμους. Επανάληψη της μίας λέξης: δράμα. Αλλά δεν μπορώ να αλλάζω εγώ τις συνήθειές μου. Βέβαια θα μου δοθεί η ευκαιρία να ελέγξω ιδίοις όμμασι την κρίση στην αγορά, αν υφίσταται και σε ποιο βαθμό.

Τέλος, κάτι που δεν έχω ακριβώς να κάνω αλλά μάλλον να αντιμετωπίσω: η χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη. Εγώ προσωπικά κατάθλιψη λόγω των γιορτών δεν έχω νιώσει ποτέ, αλλά τα τελευταία χρόνια μετά τις γιορτές με πιάνει απογοήτευση. Μια απογοήτευση άμεση συνάρτηση της προσδοκίας για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Ότι κάτι θα γίνει. Κάτι απροσδιόριστο, κάτι αναπάντεχο, κάτι τόσο σημαντικό που οφείλουμε να το συνοδεύσουμε από αντίστροφη μέτρηση. Και καλά για την Πρωτοχρονιά να το καταλάβω και να το δικαιολογήσω. Για τα Χριστούγεννα όμως προβληματίζομαι. Τι μπορεί να γίνει;; Να μη γεννηθεί; Οποία πιθανότητα για κάτι τέτοιο; Αυτό μου φταίει, το ότι τελώ εν αναμονή για κάτι το οποίο δε γίνεται ποτέ και αυτό ακριβώς με ρίχνει ψυχολογικά.

Το φοβερό είναι ότι ξέρω ακριβώς πώς θα περάσω τις γιορτές: δεν θα ανοίξω βιβλίο μέχρι την 3η Γενάρη, δεν θα δω παρά ελάχιστους από αυτούς που θέλω να δω και θα δω όλους αυτούς που αποφεύγω εδώ και δώδεκα μήνες. Ή μπορεί να σηκωθώ και να φύγω, να πάω αλλού…

Ομολογώ ότι την 6η Δεκεμβρίου 2009 την περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον. Είχα τεράστια περιέργεια να δω τι μπορούσε να δημιουργήσει η ανάμνηση μιας οργής. Όταν, λοιπόν, το βράδυ της 3ης Δεκέμβρη βρέθηκα στον πεζόδρομο της Μασσαλίας και συνάντησα καμιά εκατοστή παλικάρια με κομπλέ εξοπλισμό ταραξία (κουκούλες, μαντήλια, αντιασφυξιογόνες μάσκες, καδρόνια και βαριοπούλες) θεώρησα δεδομένο ότι η ιστορία θα επαναληφθεί. Αλλά όπως έχω ξανά υπογραμμίσει στο πλαίσιο αυτού του blog η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Όπερ και εγένετο. Όλοι όσοι ήθελαν να ξαναζήσουν τις μεγάλες στιγμές του περσινού Δεκέμβρη έκαναν από κάθε άποψη φιλότιμες προσπάθειες. Προετοιμασίες, δραστηριοποίηση, συνθήματα σε τοίχους να καλούν σε εξέγερση, μη σας πω ότι φώναξαν και μερικούς φίλους από το εξωτερικό για να επαναστατήσουν όλοι μαζί. Βλέπετε τώρα η περσινή οργή είχε γίνει πόνος, και ο πόνος ούτε σπάει βιτρίνες ούτε κάνει πλιάτσικο. Επρεπε να καλέσουν ενισχύσεις.

Όμως την Πέμπτη τα ναυλωμένα charter δεν είχαν καταφτάσει, άρα έπρεπε οι δικοί μας να προετοιμάσουν το έδαφος. Κατέλαβαν το κτήριο της Νομικής, το οποίο από κάθε άποψη βολεύει, και ξεκίνησαν τον κλεφτοπόλεμο με τα ΜΑΤ. Πλησίαζαν τα ΜΑΤ έτρεχαν προς το προαύλιο – άσυλο της Νομικής. Απομακρύνονταν τα ΜΑΤ έσκαγαν μύτη έως την Ακαδημίας και πάλι από την αρχή. Κάθισα κι εγώ στο απέναντι πεζοδρόμιο να δω τι θα γίνει. Κάποια στιγμή ετοίμασαν τα ΜΑΤ «οργανωμένη επίθεση», όρμησαν προς την είσοδο, έριξαν δακρυγόνα (τα οποία τι να σου κάνουν όταν ο άλλος έχει τον αυτό εξοπλισμό με εσένα, άρα τα όπλα σου δεν τον αγγίζουν), πέταξαν και κρότου λάμψης, οι οποίες έχω να τονίσω ότι μόνο το βράδυ μπορούν να εκτιμηθούν από ένα τρίτο παρατηρητή και με δυο λέξεις: «έπεσε ξύλο». Βέβαια κάπου εκεί εγώ και οι φίλοι μου πεινάσαμε και είπαμε να επισκεφτούμε ένα ωραιότατα παρακείμενο φαγάδικο με την προοπτική να επιστρέψουμε μετά να ελέγξουμε την κατάσταση.

Πήγαμε λοιπόν, φάγαμε, καθίσαμε και λίγο να τα πούμε και μιάμιση ώρα αργότερα κατευθυνθήκαμε προς τον τόπο του εγκλήματος. Ησυχία. Πολλή ησυχία. Ανησυχητικά πολλή ησυχία. Άρδην αλλαγή του σκηνικού. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στη ΝΟΠΕ να ελέγξουμε καλύτερα την κατάσταση. Στο προαύλιο ήταν καμιά δεκαριά 18ρηδες με μια κιθάρα και τραγουδούσαν. Εκείνη τη στιγμή διαπιστώνω ότι υπάρχουν δύο ενδεχόμενα είτε παθαίνω ελαφρύ εγκεφαλικό (πρβλ deja vu) είτε όλες οι καταλήψεις είναι ίδιες άρα μια κιθάρα επιβάλλεται. Αφού κατέληξα στο δεύτερο ενδεχόμενο, στο οποίο συνέβαλε και το στραβοκοίταγμα από την πλειοψηφία των καταληψιών, είπαμε να μπούμε και μέσα. Μέσα ήταν μόνο οι θυρωροί. Και πάνω που λέω: «δε μπορεί, τα φαντάστηκα» εντοπίζω μία μυρωδιά και ενώ μου είναι γνώριμη παίρνω βαθιά ανάσα (μέγιστη μ@λ@κία) στην προσπάθειά μου να την αναγνωρίσω: δακρυγόνο. Κάψιμο στο λαιμό, κάψιμο στη μύτη και υπερέκκριση δακρύων. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Περαιτέρω εμπειρίες.

Και μετά ηρεμία. Ηρεμία την Παρασκευή. Ηρεμία το Σάββατο. Ήταν οι αφίξεις από το εξωτερικό και έπρεπε να τα βγάλουν έξω τα παιδιά για καμιά μπύρα. Μπύρα για ευνόητους λόγους. Την Κυριακή, επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη, η Αθήνα τελικά δεν ξανακάηκε. Κάηκαν βέβαια κάποια σκουπίδια. Έσπασαν πλείστα όσα πεζοδρόμια και σκαλιά -οι πέτρες βλέπετε δε φυτρώνουν και τα νεράντζια δεν είναι ποτέ αρκετά. Έσπασαν και διάφορα κοινόχρηστα πράγματα, όπως στάσεις, φώτα και φανάρια. Επίσης, πυρπολήθηκε και μία BMW, και αυτή πιθανόν ήταν το μόνο καπιταλιστικό δείγμα που καταστράφηκε. Και στο σημείο αυτό θα προβώ σε μία απορία, τη μητρότητα της οποίας δε διεκδικώ γιατί η πατρότητα ανήκει σε κάποιον άλλο: όλοι αυτοί που σπάνε ό,τι βρουν, δημόσια και ιδιωτική περιουσία, γιατί δεν τραβάνε να σπάσουν κάτι άχρηστο; Γιατί δεν πάνε να ξεσπάσουν στα πανάκριβα και ανυπέρβλητα ταυτόχρονα Ι.Χ. που στοιχίζονται κάθε βράδυ έξω από τα in place to be της πόλης;

Εγώ προσωπικά το μαθητόκοσμο και φοιτητόκοσμο είμαι διατεθειμένη να δικαιολογήσω. Γιατί όταν ένας 15χρονος σκοτώνεται από σφαίρα ειδικού φρουρού, και θα κατέβεις να διαδηλώσεις και θα ξεσπάσεις κατά προσώπων και πραγμάτων και θα μάθεις να ζεις με ένα ερωτηματικό. Ένα ερωτηματικό που δε ξεχνάς, απλώς συνηθίζεις. Αυτά τα παιδιά κατέβηκαν στις διαδηλώσεις πέρυσι. Αυτά τα παιδιά κατέβηκαν και φέτος. Βάδισαν, φώναξαν, χωρίς καταστροφές. Γιατί αυτά τα παιδιά αρνούνται ότι το αίμα ξεπλένεται με αίμα. Αρνούνται τη βία. Όχι γιατί δεν είναι άξιοι να την ασκήσουν, αλλά γιατί δε διατίθενται να μπερδέψουν κάποιους ρόλους: το θύμα είναι θύμα και όχι θύτης. Και ο θύτης δε θα γίνει θύμα ποτέ. Κάπως έτσι μάλλον σκέφτηκαν οι ιθύνοντες και κανόνισαν να διεξαχθεί η δίκη του ειδικού φρουρού την Άμφισσα…

Λέω να κλείσω απλά, όπως απλά γράφουν στους τοίχους οι μαθητές: Αλέξη ζεις & δεν ξεχνώ 6/12/08.