8 Δεκ 2009

Ομολογώ ότι την 6η Δεκεμβρίου 2009 την περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον. Είχα τεράστια περιέργεια να δω τι μπορούσε να δημιουργήσει η ανάμνηση μιας οργής. Όταν, λοιπόν, το βράδυ της 3ης Δεκέμβρη βρέθηκα στον πεζόδρομο της Μασσαλίας και συνάντησα καμιά εκατοστή παλικάρια με κομπλέ εξοπλισμό ταραξία (κουκούλες, μαντήλια, αντιασφυξιογόνες μάσκες, καδρόνια και βαριοπούλες) θεώρησα δεδομένο ότι η ιστορία θα επαναληφθεί. Αλλά όπως έχω ξανά υπογραμμίσει στο πλαίσιο αυτού του blog η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Όπερ και εγένετο. Όλοι όσοι ήθελαν να ξαναζήσουν τις μεγάλες στιγμές του περσινού Δεκέμβρη έκαναν από κάθε άποψη φιλότιμες προσπάθειες. Προετοιμασίες, δραστηριοποίηση, συνθήματα σε τοίχους να καλούν σε εξέγερση, μη σας πω ότι φώναξαν και μερικούς φίλους από το εξωτερικό για να επαναστατήσουν όλοι μαζί. Βλέπετε τώρα η περσινή οργή είχε γίνει πόνος, και ο πόνος ούτε σπάει βιτρίνες ούτε κάνει πλιάτσικο. Επρεπε να καλέσουν ενισχύσεις.

Όμως την Πέμπτη τα ναυλωμένα charter δεν είχαν καταφτάσει, άρα έπρεπε οι δικοί μας να προετοιμάσουν το έδαφος. Κατέλαβαν το κτήριο της Νομικής, το οποίο από κάθε άποψη βολεύει, και ξεκίνησαν τον κλεφτοπόλεμο με τα ΜΑΤ. Πλησίαζαν τα ΜΑΤ έτρεχαν προς το προαύλιο – άσυλο της Νομικής. Απομακρύνονταν τα ΜΑΤ έσκαγαν μύτη έως την Ακαδημίας και πάλι από την αρχή. Κάθισα κι εγώ στο απέναντι πεζοδρόμιο να δω τι θα γίνει. Κάποια στιγμή ετοίμασαν τα ΜΑΤ «οργανωμένη επίθεση», όρμησαν προς την είσοδο, έριξαν δακρυγόνα (τα οποία τι να σου κάνουν όταν ο άλλος έχει τον αυτό εξοπλισμό με εσένα, άρα τα όπλα σου δεν τον αγγίζουν), πέταξαν και κρότου λάμψης, οι οποίες έχω να τονίσω ότι μόνο το βράδυ μπορούν να εκτιμηθούν από ένα τρίτο παρατηρητή και με δυο λέξεις: «έπεσε ξύλο». Βέβαια κάπου εκεί εγώ και οι φίλοι μου πεινάσαμε και είπαμε να επισκεφτούμε ένα ωραιότατα παρακείμενο φαγάδικο με την προοπτική να επιστρέψουμε μετά να ελέγξουμε την κατάσταση.

Πήγαμε λοιπόν, φάγαμε, καθίσαμε και λίγο να τα πούμε και μιάμιση ώρα αργότερα κατευθυνθήκαμε προς τον τόπο του εγκλήματος. Ησυχία. Πολλή ησυχία. Ανησυχητικά πολλή ησυχία. Άρδην αλλαγή του σκηνικού. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στη ΝΟΠΕ να ελέγξουμε καλύτερα την κατάσταση. Στο προαύλιο ήταν καμιά δεκαριά 18ρηδες με μια κιθάρα και τραγουδούσαν. Εκείνη τη στιγμή διαπιστώνω ότι υπάρχουν δύο ενδεχόμενα είτε παθαίνω ελαφρύ εγκεφαλικό (πρβλ deja vu) είτε όλες οι καταλήψεις είναι ίδιες άρα μια κιθάρα επιβάλλεται. Αφού κατέληξα στο δεύτερο ενδεχόμενο, στο οποίο συνέβαλε και το στραβοκοίταγμα από την πλειοψηφία των καταληψιών, είπαμε να μπούμε και μέσα. Μέσα ήταν μόνο οι θυρωροί. Και πάνω που λέω: «δε μπορεί, τα φαντάστηκα» εντοπίζω μία μυρωδιά και ενώ μου είναι γνώριμη παίρνω βαθιά ανάσα (μέγιστη μ@λ@κία) στην προσπάθειά μου να την αναγνωρίσω: δακρυγόνο. Κάψιμο στο λαιμό, κάψιμο στη μύτη και υπερέκκριση δακρύων. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Περαιτέρω εμπειρίες.

Και μετά ηρεμία. Ηρεμία την Παρασκευή. Ηρεμία το Σάββατο. Ήταν οι αφίξεις από το εξωτερικό και έπρεπε να τα βγάλουν έξω τα παιδιά για καμιά μπύρα. Μπύρα για ευνόητους λόγους. Την Κυριακή, επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη, η Αθήνα τελικά δεν ξανακάηκε. Κάηκαν βέβαια κάποια σκουπίδια. Έσπασαν πλείστα όσα πεζοδρόμια και σκαλιά -οι πέτρες βλέπετε δε φυτρώνουν και τα νεράντζια δεν είναι ποτέ αρκετά. Έσπασαν και διάφορα κοινόχρηστα πράγματα, όπως στάσεις, φώτα και φανάρια. Επίσης, πυρπολήθηκε και μία BMW, και αυτή πιθανόν ήταν το μόνο καπιταλιστικό δείγμα που καταστράφηκε. Και στο σημείο αυτό θα προβώ σε μία απορία, τη μητρότητα της οποίας δε διεκδικώ γιατί η πατρότητα ανήκει σε κάποιον άλλο: όλοι αυτοί που σπάνε ό,τι βρουν, δημόσια και ιδιωτική περιουσία, γιατί δεν τραβάνε να σπάσουν κάτι άχρηστο; Γιατί δεν πάνε να ξεσπάσουν στα πανάκριβα και ανυπέρβλητα ταυτόχρονα Ι.Χ. που στοιχίζονται κάθε βράδυ έξω από τα in place to be της πόλης;

Εγώ προσωπικά το μαθητόκοσμο και φοιτητόκοσμο είμαι διατεθειμένη να δικαιολογήσω. Γιατί όταν ένας 15χρονος σκοτώνεται από σφαίρα ειδικού φρουρού, και θα κατέβεις να διαδηλώσεις και θα ξεσπάσεις κατά προσώπων και πραγμάτων και θα μάθεις να ζεις με ένα ερωτηματικό. Ένα ερωτηματικό που δε ξεχνάς, απλώς συνηθίζεις. Αυτά τα παιδιά κατέβηκαν στις διαδηλώσεις πέρυσι. Αυτά τα παιδιά κατέβηκαν και φέτος. Βάδισαν, φώναξαν, χωρίς καταστροφές. Γιατί αυτά τα παιδιά αρνούνται ότι το αίμα ξεπλένεται με αίμα. Αρνούνται τη βία. Όχι γιατί δεν είναι άξιοι να την ασκήσουν, αλλά γιατί δε διατίθενται να μπερδέψουν κάποιους ρόλους: το θύμα είναι θύμα και όχι θύτης. Και ο θύτης δε θα γίνει θύμα ποτέ. Κάπως έτσι μάλλον σκέφτηκαν οι ιθύνοντες και κανόνισαν να διεξαχθεί η δίκη του ειδικού φρουρού την Άμφισσα…
Λέω να κλείσω απλά, όπως απλά γράφουν στους τοίχους οι μαθητές: Αλέξη ζεις & δεν ξεχνώ 6/12/08.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου