Προχθές το μεσημέρι τράκαρα! Για δεύτερη φορά στην οδηγική μου καριέρα. Και με τεράστια επιτυχία. Τσούλησε το αυτοκίνητο και ακούμπησα το μπροστινό με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 5 χιλιομέτρων. Εννοείται ότι το εν λόγω όχημα δεν έπαθε απολύτως τίποτα, έλα όμως που σε αυτές τις περιπτώσεις το ζήτημα δεν είναι που τράκαρες αλλά με ποιόν. Και εν προκειμένω εγώ τράκαρα με μ@λ@κα. Κι ενώ πριν καν δω τι του έχω κάνει, βγάζω αλάρμ, πηγαίνω στην άκρη, κατεβαίνω και του ζητάω συγγνώμη, αυτός αρχίζει να ωρύεται. Και συνεχίζει να ωρύεται και αφότου είναι πλέον πασιφανές ότι δεν έχει πάθει καμία ζημιά. Και αφού δεν είχε κανέναν εξωτερικό λόγο θεμελίωσης της οργής του άρχισε να αναλύει πως έχει εσωτερικό σπάσιμο. Η επόμενη –αναμενόμενη- κίνηση άπαξ και τελείωση την ανωτέρω ανάλυση ήταν να μου πει ότι θα καλέσει την αστυνομία για να καταγραφεί το γεγονός. Εννοείται πως δεν τον εμπόδισα, όχι γιατί είχα καμία όρεξη να εμπλακεί η αστυνομία αλλά επειδή φαντάστηκα ότι κάθε λογικός άνθρωπος που θα έβλεπε τη σκηνή θα αντιλαμβανόταν ότι δεν υφίσταται ζήτημα.
Μου ζήτησε τα χαρτιά μου, με το επιχείρημα να μην χάνουμε χρόνο, και του τα έδωσα. Αντέγραψε τα πάντα. Φυσικά για να μου δώσει τα δικά του έπρεπε να του το ζητήσω περί τις 7 φορές. Αφού έγινε τελικά η ανταλλαγή των στοιχείων, αποφάσισα να ηρεμήσω. Ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο άνοιξα το παράθυρο και άνοιξα το ραδιόφωνο. Και ενώ είμαστε στη μέση του πουθενά, μέσα στο λιοπύρι, χωρίς τίποτα να κάνω αρχίζω να παρακολουθώ το «θύμα» σε ένα μονόπρακτο του παραλόγου. Αφού άνοιξε χαντάκι στο πεζοδρόμιο από το πηγαινέλα, άνοιξε το πορτμπαγκάζ έσκυψε μέσα και προσπαθούσε να εντοπίσει το «σπάσιμο». Το αποτέλεσμα ήταν ότι κουνιόταν αυτός και κατ’ επέκταση όλο το αυτοκίνητο επί ένα τρίλεπτο. (Ηθικόν δίδαγμα: έχε πάντα στο αυτοκίνητο μία κάμερα, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη).
Για να μην τα πολυλογώ η τροχαία έφτασε με δύο ώρες καθυστέρηση, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ότι έμεινα επί δύο δύσκολες ώρες χωρίς να έχω καλύψει βασικές βιολογικές ανάγκες. Και πάνω που περιμένω ότι θα βρω κάποιον τουλάχιστον πιο συνεννοήσιμο οι ελπίδες μου μόνο φρούδες δύνανται να χαρακτηριστούν, καθώς ο τύπος της τροχαίας αποδείχθηκε κοντοχωριανός του «δικού μου». Θεώρησε, επομένως, υποχρέωσή του να τον υπερασπιστεί «μέχρι θανάτου». Υποστήριξε το πατριωτάκι του μέχρι εκεί που δεν πάει, με αποτέλεσμα να αρχίσω να πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη –δε λέω επ’ αυτού είχα σοβαρές ενδείξεις εδώ και περίπου μία δεκαετία, αλλά αυτό το γελοίο περιστατικό ήταν αρκετό για να τις μετατρέψει σε βεβαιότητα.
Μου ζήτησε τα χαρτιά μου, με το επιχείρημα να μην χάνουμε χρόνο, και του τα έδωσα. Αντέγραψε τα πάντα. Φυσικά για να μου δώσει τα δικά του έπρεπε να του το ζητήσω περί τις 7 φορές. Αφού έγινε τελικά η ανταλλαγή των στοιχείων, αποφάσισα να ηρεμήσω. Ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο άνοιξα το παράθυρο και άνοιξα το ραδιόφωνο. Και ενώ είμαστε στη μέση του πουθενά, μέσα στο λιοπύρι, χωρίς τίποτα να κάνω αρχίζω να παρακολουθώ το «θύμα» σε ένα μονόπρακτο του παραλόγου. Αφού άνοιξε χαντάκι στο πεζοδρόμιο από το πηγαινέλα, άνοιξε το πορτμπαγκάζ έσκυψε μέσα και προσπαθούσε να εντοπίσει το «σπάσιμο». Το αποτέλεσμα ήταν ότι κουνιόταν αυτός και κατ’ επέκταση όλο το αυτοκίνητο επί ένα τρίλεπτο. (Ηθικόν δίδαγμα: έχε πάντα στο αυτοκίνητο μία κάμερα, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη).
Για να μην τα πολυλογώ η τροχαία έφτασε με δύο ώρες καθυστέρηση, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ότι έμεινα επί δύο δύσκολες ώρες χωρίς να έχω καλύψει βασικές βιολογικές ανάγκες. Και πάνω που περιμένω ότι θα βρω κάποιον τουλάχιστον πιο συνεννοήσιμο οι ελπίδες μου μόνο φρούδες δύνανται να χαρακτηριστούν, καθώς ο τύπος της τροχαίας αποδείχθηκε κοντοχωριανός του «δικού μου». Θεώρησε, επομένως, υποχρέωσή του να τον υπερασπιστεί «μέχρι θανάτου». Υποστήριξε το πατριωτάκι του μέχρι εκεί που δεν πάει, με αποτέλεσμα να αρχίσω να πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη –δε λέω επ’ αυτού είχα σοβαρές ενδείξεις εδώ και περίπου μία δεκαετία, αλλά αυτό το γελοίο περιστατικό ήταν αρκετό για να τις μετατρέψει σε βεβαιότητα.
Αποφάσισα, λοιπόν, ότι πρέπει όλοι εμείς οι κάπως φυσιολογικοί άνθρωποι να προστατευτούμε από τους μ@λ@κες που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Και βρήκα τον ιδανικό τρόπο, ο οποίος ταυτόχρονα θα με καταστήσει δισεκατομμυριούχο: θα λανσάρω το σήμα «Μ». Δίπλα στα προς πώληση «Ν» θα υπάρχει πια και το αμέσως προηγούμενο γράμμα της αλφαβήτου, έτσι για ποικιλία. Και μάλιστα θα είναι υποχρεωτικό να το φέρουν στο αυτοκίνητό τους δια βίου. Με τον τρόπο αυτό τουλάχιστον, η επικινδυνότητα των εν λόγω οδηγών θα καθίσταται σαφής αμέσως και από μακριά. Γιατί οι «στενές επαφές» με τους ανθρώπους αυτούς βλάπτουν σοβαρά την υγεία –την ψυχική υγεία. Ακούστε και μένα, κάτι ξέρω… 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου