2010

Τα Χριστούγεννα ήρθαν και παρήλθαν. Το 2010 προ των πυλών και το πνεύμα των ημερών σε διακοπές στο Dubai που έχουν πέσει οι τιμές. Ούτε συζήτηση να περάσει από τα ΒΑ προάστια της Αθήνας, έτσι να πάρω κι εγώ μυρωδιά. Το φοβερό είναι ότι δεν είμαι ούτε καν συγχυσμένη. Μου είναι αδιάφορο, παντελώς αδιάφορο, αν οι άλλοι γύρω μου γιορτάζουν. Εμένα προσωπικά με έχει πιάσει η άνοιξη. Κάτι ο καιρός που δε λέει να χαλάσει –η Ευρώπη θαμμένη στα χιόνια κι η θερμοκρασία εδώ να κυμαίνεται μεταξύ 12ο και 20ο, κάτι που λόγω οικονομικής κρίσης μειώθηκαν οι στολισμοί και δη τα λαμπάκια. Δε θέλει και πολύ! …λείπει και το δέντρο από το Σύνταγμα!

Γεγονός βέβαια είναι ότι φέτος άλλαξα τη χριστουγεννιάτικη ρουτίνα μου. Με εξαίρεση το καθιερωμένο τραπέζι ανήμερα, όλα φέτος ήταν διαφορετικά. Τις επόμενες μέρες βγήκα, πήγα θέατρο, είδα φίλους –περίπου το 5% από αυτούς που όφειλα, αλλά παραμένω αισιόδοξη, άλλωστε εξακολουθεί να είναι 2009, άρα έχουμε ακόμη χρόνο…

Το μόνο άξιο να με ταράξει είναι που μετά από μία δεκαετία θα μου ανατρέψουν την κεκτημένη ταχύτητα που έχω όταν γράφω τη χρονολογία. Ξόδεψα το πρώτο τρίμηνο του 2000 στην προσπάθειά μου να μην βάζω 199… στη χρονολογία, και τώρα που το συνήθισα μία ακόμη ανατροπή –και δεν εννοώ του Πρετεντέρη. Μπορώ βέβαια να απλοποιήσω τα πράγματα και να κόψω τα πρώτα δύο ψηφία. Με τον τρόπο αυτό θα εξοικονομήσω χρόνο και ψυχική ηρεμία. Ταυτόχρονα βέβαια θα κόψω δύο χιλιετίες, αλλά δε βαριέσαι, ποιος μετράει;

Αυτό το κείμενο, εκτός απροόπτου θα είναι το τελευταίο του 2009. Και για αυτό δεν μπορώ παρά να δηλώσω συγκινημένη. Χωρίς επομένως βαθυστόχαστες δηλώσεις, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς τίποτα, μια μόνο ευχή: Χρόνια καλά! Γιατί, μεταξύ μας, τα πολλά τις περισσότερες φορές είναι περιττά. Καλή σας χρονιά!

Χριστούγεννα στο παρά πέντε

Όχι, στο κλίμα των ημερών τελικά δεν μπήκα. Κάτι οι υποχρεώσεις. Κάτι το τρέξιμο για τις εν λόγω υποχρεώσεις. Εγώ και τα Χριστούγεννα φέτος κινηθήκαμε παράλληλα και δε συναντηθήκαμε πουθενά. Παρόλα αυτά αποφάσισα τις ώρες που απομένουν μέχρι τις 12.00 να τις αξιοποιήσω όπως μπορώ για να μπω στο κλίμα των ημερών. Και θα αρχίσω από τις κλασικές ευχές (σε όλες τις ευρέως γνωστές γλώσσες):

Καλά Χριστούγεννα
Merry Christmas
Joyeux Noël
Fröhliche Weihnachten
Buon Natale
Feliz Navidad

Και συνεχίζω στην ελληνική, την οποία όπως και να έχει την κατέχω κατά τι καλύτερα:

Υγεία, Ευτυχία και Λαϊκή Κυριαρχία
Προσωπική και Επαγγελματική Επιτυχία
Μακριά από την Ανθρώπινη Κακία
Και κυρίως να Μην Πραγματοποιηθεί Κάθε Σου Επιθυμία!
…..γιατί αν όλα γίνουν φέτος τι θα έχουμε να ευχόμαστε για του χρόνου;; ε;

Γιορτινές υποχρεώσεις

Στην τελική ευθεία για τις γιορτές έχω αρχίσει να πανικοβάλλομαι με τα πόσα πράγματα έχω να κάνω πριν την αλλαγή του χρόνου:

Πρώτα και κύρια, να πάω να αγοράσω δέντρο. Τα φυσικά αποκλείονται και αυτό που κείται στο πατάρι πνέει τα λοίσθια, άρα λέω να το συνταξιοδοτήσω. Δεν ξέρω και πόσο κάνουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα… Και ενώ την τελευταία τριετία γύρω στα Φώτα λέω να πάω να πάρω ένα μισοτιμής, ως γνήσια Ελληνίδα το αναβάλλω για του χρόνου, με αποτέλεσμα να οδηγηθώ σε αυτή ακριβώς τη χρονική στιγμή: να πάω δηλαδή 15 μέρες πριν τα Χριστούγεννα να το αγοράσω και ο τυχερός πωλητής να μου το μοσχοπουλήσει –γιατί ποιος άλλος πάει να πάρει καλό δέντρο εν τω μέσω οικονομικής κρίσης;;

Το θέμα όμως με το δέντρο θα λυθεί σχετικά αναίμακτα. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι έχω την κρυφή επιθυμία σε μία περίοδο 20 ημερών να συμπυκνώσω υποχρεώσεις εξαμήνου, και δεν εννοώ ακαδημαϊκού που έχει καθιερωθεί στο τετράμηνο (με τις καταλήψεις). Πιο αναλυτικά: διάβασμα και εργασίες για τη σχολή, φίλοι που δεν έχω δει εδώ και αιώνες, αλλά βασικά όλα αυτά τα τραπέζια που έχω να παραβρεθώ. Όχι δεν θέλω. Δεν θέλω να πάω στα ίδια σπίτια, που είναι μαζεμένοι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, που οι οικοδεσπότες μαγειρεύουν τα ίδια φαγητά, που γίνεται η ίδια συζήτηση, που κάθε φορά φεύγω σκασμένη από το φαγητό και αδυνατώ να σηκωθώ από την καρέκλα πόσω μάλλον από τον καναπέ. Τα τραπέζια, λοιπόν, είναι το βασικό μου πρόβλημα. Το εντοπίζω αυτή ακριβώς τη στιγμή. Το ότι σε διάστημα μιας βδομάδας θα έχω καμιά δεκαριά υποχρεώσεις ως ιδέα και μόνο με εξαντλεί. Γιατί αν το καλοσκεφτείς εκτός του ότι γιορτάζουμε τη γέννηση του θείου βρέφους και την άφιξη του νέου έτους έχουμε να γιορτάσουμε και πλήθος ονομαστικών εορτών: Χρήστος, Χριστίνα, Μάνος, Στέφανος, Βασίλης, Βασιλική, Φώτης, Φάνης, Φωτεινή. Και εγώ μερικούς τους έχω σε πολλαπλά αντίτυπα. Μία λέξη: δράμα –και δεν εννοώ την πρωτεύουσα του νομού.

Τα δώρα. Όπου πας πρέπει και κάτι να κρατάς. Μα μικρό μα μεγάλο, άδεια χέρια δεν έχουμε συνήθως… Εγώ έχω καθιερώσει τα ψώνια να τα κάνω την τελευταία Κυριακή του έτους που είναι ανοιχτά τα μαγαζιά. Το αυτό πράττει και το 20% των κατοίκων του Λεκανοπεδίου, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: ένα εκατομμύριο άτομα στους δρόμους. Επανάληψη της μίας λέξης: δράμα. Αλλά δεν μπορώ να αλλάζω εγώ τις συνήθειές μου. Βέβαια θα μου δοθεί η ευκαιρία να ελέγξω ιδίοις όμμασι την κρίση στην αγορά, αν υφίσταται και σε ποιο βαθμό.

Τέλος, κάτι που δεν έχω ακριβώς να κάνω αλλά μάλλον να αντιμετωπίσω: η χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη. Εγώ προσωπικά κατάθλιψη λόγω των γιορτών δεν έχω νιώσει ποτέ, αλλά τα τελευταία χρόνια μετά τις γιορτές με πιάνει απογοήτευση. Μια απογοήτευση άμεση συνάρτηση της προσδοκίας για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Ότι κάτι θα γίνει. Κάτι απροσδιόριστο, κάτι αναπάντεχο, κάτι τόσο σημαντικό που οφείλουμε να το συνοδεύσουμε από αντίστροφη μέτρηση. Και καλά για την Πρωτοχρονιά να το καταλάβω και να το δικαιολογήσω. Για τα Χριστούγεννα όμως προβληματίζομαι. Τι μπορεί να γίνει;; Να μη γεννηθεί; Οποία πιθανότητα για κάτι τέτοιο; Αυτό μου φταίει, το ότι τελώ εν αναμονή για κάτι το οποίο δε γίνεται ποτέ και αυτό ακριβώς με ρίχνει ψυχολογικά.

Το φοβερό είναι ότι ξέρω ακριβώς πώς θα περάσω τις γιορτές: δεν θα ανοίξω βιβλίο μέχρι την 3η Γενάρη, δεν θα δω παρά ελάχιστους από αυτούς που θέλω να δω και θα δω όλους αυτούς που αποφεύγω εδώ και δώδεκα μήνες. Ή μπορεί να σηκωθώ και να φύγω, να πάω αλλού…

Ομολογώ ότι την 6η Δεκεμβρίου 2009 την περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον. Είχα τεράστια περιέργεια να δω τι μπορούσε να δημιουργήσει η ανάμνηση μιας οργής. Όταν, λοιπόν, το βράδυ της 3ης Δεκέμβρη βρέθηκα στον πεζόδρομο της Μασσαλίας και συνάντησα καμιά εκατοστή παλικάρια με κομπλέ εξοπλισμό ταραξία (κουκούλες, μαντήλια, αντιασφυξιογόνες μάσκες, καδρόνια και βαριοπούλες) θεώρησα δεδομένο ότι η ιστορία θα επαναληφθεί. Αλλά όπως έχω ξανά υπογραμμίσει στο πλαίσιο αυτού του blog η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Όπερ και εγένετο. Όλοι όσοι ήθελαν να ξαναζήσουν τις μεγάλες στιγμές του περσινού Δεκέμβρη έκαναν από κάθε άποψη φιλότιμες προσπάθειες. Προετοιμασίες, δραστηριοποίηση, συνθήματα σε τοίχους να καλούν σε εξέγερση, μη σας πω ότι φώναξαν και μερικούς φίλους από το εξωτερικό για να επαναστατήσουν όλοι μαζί. Βλέπετε τώρα η περσινή οργή είχε γίνει πόνος, και ο πόνος ούτε σπάει βιτρίνες ούτε κάνει πλιάτσικο. Επρεπε να καλέσουν ενισχύσεις.

Όμως την Πέμπτη τα ναυλωμένα charter δεν είχαν καταφτάσει, άρα έπρεπε οι δικοί μας να προετοιμάσουν το έδαφος. Κατέλαβαν το κτήριο της Νομικής, το οποίο από κάθε άποψη βολεύει, και ξεκίνησαν τον κλεφτοπόλεμο με τα ΜΑΤ. Πλησίαζαν τα ΜΑΤ έτρεχαν προς το προαύλιο – άσυλο της Νομικής. Απομακρύνονταν τα ΜΑΤ έσκαγαν μύτη έως την Ακαδημίας και πάλι από την αρχή. Κάθισα κι εγώ στο απέναντι πεζοδρόμιο να δω τι θα γίνει. Κάποια στιγμή ετοίμασαν τα ΜΑΤ «οργανωμένη επίθεση», όρμησαν προς την είσοδο, έριξαν δακρυγόνα (τα οποία τι να σου κάνουν όταν ο άλλος έχει τον αυτό εξοπλισμό με εσένα, άρα τα όπλα σου δεν τον αγγίζουν), πέταξαν και κρότου λάμψης, οι οποίες έχω να τονίσω ότι μόνο το βράδυ μπορούν να εκτιμηθούν από ένα τρίτο παρατηρητή και με δυο λέξεις: «έπεσε ξύλο». Βέβαια κάπου εκεί εγώ και οι φίλοι μου πεινάσαμε και είπαμε να επισκεφτούμε ένα ωραιότατα παρακείμενο φαγάδικο με την προοπτική να επιστρέψουμε μετά να ελέγξουμε την κατάσταση.

Πήγαμε λοιπόν, φάγαμε, καθίσαμε και λίγο να τα πούμε και μιάμιση ώρα αργότερα κατευθυνθήκαμε προς τον τόπο του εγκλήματος. Ησυχία. Πολλή ησυχία. Ανησυχητικά πολλή ησυχία. Άρδην αλλαγή του σκηνικού. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στη ΝΟΠΕ να ελέγξουμε καλύτερα την κατάσταση. Στο προαύλιο ήταν καμιά δεκαριά 18ρηδες με μια κιθάρα και τραγουδούσαν. Εκείνη τη στιγμή διαπιστώνω ότι υπάρχουν δύο ενδεχόμενα είτε παθαίνω ελαφρύ εγκεφαλικό (πρβλ deja vu) είτε όλες οι καταλήψεις είναι ίδιες άρα μια κιθάρα επιβάλλεται. Αφού κατέληξα στο δεύτερο ενδεχόμενο, στο οποίο συνέβαλε και το στραβοκοίταγμα από την πλειοψηφία των καταληψιών, είπαμε να μπούμε και μέσα. Μέσα ήταν μόνο οι θυρωροί. Και πάνω που λέω: «δε μπορεί, τα φαντάστηκα» εντοπίζω μία μυρωδιά και ενώ μου είναι γνώριμη παίρνω βαθιά ανάσα (μέγιστη μ@λ@κία) στην προσπάθειά μου να την αναγνωρίσω: δακρυγόνο. Κάψιμο στο λαιμό, κάψιμο στη μύτη και υπερέκκριση δακρύων. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Περαιτέρω εμπειρίες.

Και μετά ηρεμία. Ηρεμία την Παρασκευή. Ηρεμία το Σάββατο. Ήταν οι αφίξεις από το εξωτερικό και έπρεπε να τα βγάλουν έξω τα παιδιά για καμιά μπύρα. Μπύρα για ευνόητους λόγους. Την Κυριακή, επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη, η Αθήνα τελικά δεν ξανακάηκε. Κάηκαν βέβαια κάποια σκουπίδια. Έσπασαν πλείστα όσα πεζοδρόμια και σκαλιά -οι πέτρες βλέπετε δε φυτρώνουν και τα νεράντζια δεν είναι ποτέ αρκετά. Έσπασαν και διάφορα κοινόχρηστα πράγματα, όπως στάσεις, φώτα και φανάρια. Επίσης, πυρπολήθηκε και μία BMW, και αυτή πιθανόν ήταν το μόνο καπιταλιστικό δείγμα που καταστράφηκε. Και στο σημείο αυτό θα προβώ σε μία απορία, τη μητρότητα της οποίας δε διεκδικώ γιατί η πατρότητα ανήκει σε κάποιον άλλο: όλοι αυτοί που σπάνε ό,τι βρουν, δημόσια και ιδιωτική περιουσία, γιατί δεν τραβάνε να σπάσουν κάτι άχρηστο; Γιατί δεν πάνε να ξεσπάσουν στα πανάκριβα και ανυπέρβλητα ταυτόχρονα Ι.Χ. που στοιχίζονται κάθε βράδυ έξω από τα in place to be της πόλης;

Εγώ προσωπικά το μαθητόκοσμο και φοιτητόκοσμο είμαι διατεθειμένη να δικαιολογήσω. Γιατί όταν ένας 15χρονος σκοτώνεται από σφαίρα ειδικού φρουρού, και θα κατέβεις να διαδηλώσεις και θα ξεσπάσεις κατά προσώπων και πραγμάτων και θα μάθεις να ζεις με ένα ερωτηματικό. Ένα ερωτηματικό που δε ξεχνάς, απλώς συνηθίζεις. Αυτά τα παιδιά κατέβηκαν στις διαδηλώσεις πέρυσι. Αυτά τα παιδιά κατέβηκαν και φέτος. Βάδισαν, φώναξαν, χωρίς καταστροφές. Γιατί αυτά τα παιδιά αρνούνται ότι το αίμα ξεπλένεται με αίμα. Αρνούνται τη βία. Όχι γιατί δεν είναι άξιοι να την ασκήσουν, αλλά γιατί δε διατίθενται να μπερδέψουν κάποιους ρόλους: το θύμα είναι θύμα και όχι θύτης. Και ο θύτης δε θα γίνει θύμα ποτέ. Κάπως έτσι μάλλον σκέφτηκαν οι ιθύνοντες και κανόνισαν να διεξαχθεί η δίκη του ειδικού φρουρού την Άμφισσα…

Λέω να κλείσω απλά, όπως απλά γράφουν στους τοίχους οι μαθητές: Αλέξη ζεις & δεν ξεχνώ 6/12/08.

M

Προχθές το μεσημέρι τράκαρα! Για δεύτερη φορά στην οδηγική μου καριέρα. Και με τεράστια επιτυχία. Τσούλησε το αυτοκίνητο και ακούμπησα το μπροστινό με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 5 χιλιομέτρων. Εννοείται ότι το εν λόγω όχημα δεν έπαθε απολύτως τίποτα, έλα όμως που σε αυτές τις περιπτώσεις το ζήτημα δεν είναι που τράκαρες αλλά με ποιόν. Και εν προκειμένω εγώ τράκαρα με μ@λ@κα. Κι ενώ πριν καν δω τι του έχω κάνει, βγάζω αλάρμ, πηγαίνω στην άκρη, κατεβαίνω και του ζητάω συγγνώμη, αυτός αρχίζει να ωρύεται. Και συνεχίζει να ωρύεται και αφότου είναι πλέον πασιφανές ότι δεν έχει πάθει καμία ζημιά. Και αφού δεν είχε κανέναν εξωτερικό λόγο θεμελίωσης της οργής του άρχισε να αναλύει πως έχει εσωτερικό σπάσιμο. Η επόμενη –αναμενόμενη- κίνηση άπαξ και τελείωση την ανωτέρω ανάλυση ήταν να μου πει ότι θα καλέσει την αστυνομία για να καταγραφεί το γεγονός. Εννοείται πως δεν τον εμπόδισα, όχι γιατί είχα καμία όρεξη να εμπλακεί η αστυνομία αλλά επειδή φαντάστηκα ότι κάθε λογικός άνθρωπος που θα έβλεπε τη σκηνή θα αντιλαμβανόταν ότι δεν υφίσταται ζήτημα.

Μου ζήτησε τα χαρτιά μου, με το επιχείρημα να μην χάνουμε χρόνο, και του τα έδωσα. Αντέγραψε τα πάντα. Φυσικά για να μου δώσει τα δικά του έπρεπε να του το ζητήσω περί τις 7 φορές. Αφού έγινε τελικά η ανταλλαγή των στοιχείων, αποφάσισα να ηρεμήσω. Ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο άνοιξα το παράθυρο και άνοιξα το ραδιόφωνο. Και ενώ είμαστε στη μέση του πουθενά, μέσα στο λιοπύρι, χωρίς τίποτα να κάνω αρχίζω να παρακολουθώ το «θύμα» σε ένα μονόπρακτο του παραλόγου. Αφού άνοιξε χαντάκι στο πεζοδρόμιο από το πηγαινέλα, άνοιξε το πορτμπαγκάζ έσκυψε μέσα και προσπαθούσε να εντοπίσει το «σπάσιμο». Το αποτέλεσμα ήταν ότι κουνιόταν αυτός και κατ’ επέκταση όλο το αυτοκίνητο επί ένα τρίλεπτο. (Ηθικόν δίδαγμα: έχε πάντα στο αυτοκίνητο μία κάμερα, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη).

Για να μην τα πολυλογώ η τροχαία έφτασε με δύο ώρες καθυστέρηση, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ότι έμεινα επί δύο δύσκολες ώρες χωρίς να έχω καλύψει βασικές βιολογικές ανάγκες. Και πάνω που περιμένω ότι θα βρω κάποιον τουλάχιστον πιο συνεννοήσιμο οι ελπίδες μου μόνο φρούδες δύνανται να χαρακτηριστούν, καθώς ο τύπος της τροχαίας αποδείχθηκε κοντοχωριανός του «δικού μου». Θεώρησε, επομένως, υποχρέωσή του να τον υπερασπιστεί «μέχρι θανάτου». Υποστήριξε το πατριωτάκι του μέχρι εκεί που δεν πάει, με αποτέλεσμα να αρχίσω να πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη –δε λέω επ’ αυτού είχα σοβαρές ενδείξεις εδώ και περίπου μία δεκαετία, αλλά αυτό το γελοίο περιστατικό ήταν αρκετό για να τις μετατρέψει σε βεβαιότητα.

Αποφάσισα, λοιπόν, ότι πρέπει όλοι εμείς οι κάπως φυσιολογικοί άνθρωποι να προστατευτούμε από τους μ@λ@κες που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Και βρήκα τον ιδανικό τρόπο, ο οποίος ταυτόχρονα θα με καταστήσει δισεκατομμυριούχο: θα λανσάρω το σήμα «Μ». Δίπλα στα προς πώληση «Ν» θα υπάρχει πια και το αμέσως προηγούμενο γράμμα της αλφαβήτου, έτσι για ποικιλία. Και μάλιστα θα είναι υποχρεωτικό να το φέρουν στο αυτοκίνητό τους δια βίου. Με τον τρόπο αυτό τουλάχιστον, η επικινδυνότητα των εν λόγω οδηγών θα καθίσταται σαφής αμέσως και από μακριά. Γιατί οι «στενές επαφές» με τους ανθρώπους αυτούς βλάπτουν σοβαρά την υγεία –την ψυχική υγεία. Ακούστε και μένα, κάτι ξέρω…

To debate or not to debate

Ιδού η απορία. Ένα ή δύο; Μαζί ή χώρια; Όρθιοι ή καθιστοί; Ερωταπαντήσεις ή τοποθετήσεις; Διευκρινήσεις ή δευτερολογίες; Δημοσιογράφοι ή συντονιστές; 75 ή 90 λεπτά; Αμερικάνικο ή γαλλικό μοντέλο; 5 ή 6 κόμματα; Δευτέρα και Τρίτη ή Τρίτη και Τετάρτη; Άμυνα ή επίθεση; Παπαγαλία ή αποστήθιση; Λευκό ή γαλάζιο πουκάμισο; Πούδρα ή makeup;

Ερωτήματα που δεν πρόκειται να βρουν ικανοποιητική απάντηση. Παρόλα αυτά θα είναι το μοναδικό θέμα που θα καταδεχθούν οι όποιοι ιθύνοντες να διαπραγματευθούν.

Εγώ λέω να ασχοληθώ με άλλα: αυτοδυναμία ή ακυβερνησία; Σύριζα εντός ή εκτός; ΛΑ΄.Ο.Σ τέταρτο ή τρίτο κόμμα; Και σε περίπτωση που υπάρξουν σωρρευτικά τα ακυβερνησία, εκτός βουλής και τρίτο κόμμα: μετανάστευση στην κεντρική Ευρώπη ή στη Λατινική Αμερική;

Έχω εξεταστική!

Η φράση «έχω εξεταστική» είναι αρκετή για να σε ξεπλέξει από κάθε ανεπιθύμητη κατάσταση. Με δύο μόνο λέξεις, κάθε συζήτηση τελειώνει, κάθε απαίτηση μένει δικαιολογημένα ανεκπλήρωτη. Και δεν μπορεί να σου πει και κανένας τίποτα –γιατί απλά εσύ «έχεις εξεταστική». Ενώ όμως εγώ έχω αυτή την εκπληκτική πασπαρτού και μπαλαντέρ ταυτόχρονα δικαιολογία, δε με αφήνουν να αγιάσω! Πραγματικά έχω όλη την καλή διάθεση, αλλά εκείνοι εκεί! Με πολιορκούν με τέτοιες πληροφορίες που όσο σθένος και να θέλω να επιδείξω δεν μπορώ παρά να προβώ σε άμεσο σχολιασμό των όσων μαθαίνω. Επειδή όμως έχω και εξεταστική λέω να περιοριστώ σε τρία -προσωποκεντρικά- γεγονότα της τρέχουσας επικαιρότητας. Το πρώτο και το τρίτο έχουν σχέση με τον Γ. Καρατζαφέρη και το κόμμα του το ΛΑ΄.Ο.Σ –με τον τόνο στην πρώτη συλλαβή, γιατί δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν, στο δικό μου blog τουλάχιστον, να σφετεριστεί μία τόσο ισχυρή εννοιολογικά και σημειολογικά λέξη. Ενώ το δεύτερο με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ στο νομό Σερρών. Και ξεκινώ:

1. Θα είναι ο Ψινάκης υποψήφιος με το ΛΑ.Ο.Σ στην Β΄ Αθηνών; Το ερώτημα αυτό πλανήθηκε σε όλες τις μεσημεριανές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων για σχεδόν μία εβδομάδα. Κι ύστερα λένε ότι ο Καρατζαφέρης δίνει στο ταμείο φτώχειας τα προοριζόμενα για διαφημιστικό χρόνο χρήματα. Λογικό. Όταν έχει τσάμπα διαφημιστικό χρόνο ποιος ο λόγος να γίνεις φορτικός; Τελικά το σήριαλ τελείωσε άδοξα σήμερα. Μεταξύ μας πολύ θα ήθελα να τον δω στα έδρανα της βουλής τον Ψινάκη να λέει την άποψή του για κάποιο θέμα της ημερήσιας διάταξης. Αλλά δεν απογοητεύομαι. Ούτε ανησυχώ. Θα χωνέψει την ιδέα, γιατί το πεπτικό σύστημα κάθε ανθρώπου χρειάζεται το χρόνο του όταν αντιμετωπίζει μία τέτοια πρόταση, και μπορεί να τον δούμε στο επόμενο ραντεβού μας με την κάλπη το πολύ σε τέσσερα χρόνια –ας ελπίσουμε βέβαια, αν το αποφασίσει, να κάνει σωστή επιλογή συνδυασμού…

2. Ο Αχιλλέας Καραμανλής θα είναι –ξανά– υποψήφιος στο νομό Σερρών. Γιατί δεν μπορεί σε μία χώρα που η οικογενειοκρατία καλά κρατεί να μην υπάρχει υποψήφιος βουλευτής εξ αίματος συγγενής του «εθνάρχη» στον τόπο καταγωγής του. Μέχρι εδώ ουδέν μεμπτόν. Έλα όμως που σήμερα πληροφορούμαι ότι όσες φορές έχει κατέλθει στο στίβο της πολιτικής ο εν λόγω κύριος, του οποίου η βασική ιδιότητα είναι η αδερφική, έχει φροντίσει να βρίσκεται πάντα το όνομά του πρώτο στο ψηφοδέλτιο. Αλλά επειδή το αλφάβητο δεν του πέφτει και ιδιαίτερα βολικό, φροντίζει να απορρίπτονται όλοι οι ενδιαφερόμενοι υποψήφιοι βουλευτές. Όσοι έχουν την ατυχία να θέλουν να πολιτευτούν στο νομό Σερρών με την Νέα Δημοκρατία και το όνομά τους αρχίζει από Α έως ΚΑΡΑΛ έχουν τρεις επιλογές: α) να περιοριστούν στις εκλογές των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης β) να μετοικήσουν ή γ) να αλλάξουν κόμμα. Ανεξάρτητα πάντως από την αστεία πλευρά του θέματος, η μέθοδος Αχιλλέα Καραμανλή έχει αποτέλεσμα. Στη σταυροδοσία είναι πρώτος και μάλιστα με διπλάσιους –κυριολεκτικά– σταυρούς από το δεύτερο. Γιατί όπως και να το κάνεις, όταν πάει ο Σερραίος να ψηφίσει και βλέπει πρώτο όνομα ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ δεν μπορεί παρά να σταυρώσει. Και χωρίς να το θέλει ακόμη. Πάει το χέρι από μόνο του.

3. Μπορεί ο Ψινάκης να μην έκατσε, αλλά αντίθετα ο τέως αρχηγός της ΕΥΠ δεν μπορούσε να αρνηθεί την πρόταση του Καρατζαφέρη και τελικά τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας. Μα πώς δύνασαι να αρνηθείς τέτοια πρόταση; Δεν μπορείς παρά να υποκύψεις. Και ο κος Κοραντής υπέκυψε. Μαζί του βέβαια κατέρρευσαν ως σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και οι όποιες –φρούδες όπως αποδείχθηκε– ελπίδες του ελληνικού λαού για μυστικές υπηρεσίες στην Ελλάδα. Γιατί, όπως εύλογα υποθέτει κάποιος, οι κύριοι Καρατζαφέρης και Κοραντής δεν έγιναν φίλοι το τελευταίο δεκαήμερο. Όλο και κάποια επαφή θα προϋπήρχε, από τότε ακόμη που καθόταν στην καρέκλα του αρχηγού της ΕΥΠ. Και στο σημείο αυτό δεν μπορώ παρά να έρθω –με 70 χρόνια καθυστέρηση– να συμφωνήσω με τον Churchill όταν έλεγε ότι «δύο λαοί δεν μπορούν με τίποτα να διατηρήσουν μυστικές υπηρεσίες, οι Κινέζοι και οι Έλληνες, οι πρώτοι γιατί δεν μιλάει κανένας σε κανέναν, και οι δεύτεροι γιατί μιλάνε όλοι σε όλους».

Στο σημείο αυτό λέω να σας αφήσω και να ξαναχωθώ –μετά το ευχάριστο αυτό διάλειμμα– στα βιβλία μου. Άλλωστε, χωρίς να θέλω να επαναλαμβάνομαι, έχω και εξεταστική.

Ο ορισμός του στρουθοκαμηλισμού

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, η Εθνική ομάδα μπάσκετ επικρατεί επί της Κροατίας με 30-21, στη δεύτερη περίοδο του δεύτερου αγώνα των προκριματικών του euro basket. Την ίδια στιγμή σε όλα τα υπόλοιπα -ιδιωτικά- κανάλια υπάρχει ένας νεοδημοκράτης που πλακώνεται με ένα πασόκο. Προεκλογική περίοδος γαρ. Και μέσα σε όλο αυτό το χαμό εγώ αντί να στρωθώ να διαβάσω κανένα μάθημα της εξεταστικής προτιμώ να βρίσκομαι μπροστά σε δύο οθόνες, γιατί η μία δεν είναι ποτέ αρκετή, μία στην οποία γράφω αυτό το κείμενο και μία στην οποία δείχνει τον Μπουρούση να βάζει καλάθι και φάουλ (38-23). Και μόλις έβαλε ακόμη ένα, το παιχνίδι της ζωής του όπως μόλις υπογράμμισε ο φίλτατος sportscaster.

Αλλά εγώ για την ώρα δεν μπορώ παρά να ασχοληθώ με το προηγούμενο παιχνίδι της εθνικής με τα «Σκόπια». Δεν τον είδα τον αγώνα, ήμουν εκτός σπιτιού, αλλά είδα τα στιγμιότυπα σε αρκετά δελτία ειδήσεων, χθες και σήμερα. Ενημερώθηκα, λοιπόν, ότι οι «Σκοπιανοί» μας γιούχαραν την ώρα που ακουγόταν ο εθνικός μας ύμνος ενώ εμείς ήμασταν κύριοι κατά τη διάρκεια του δικού τους. Είδα πλειστάκις την πρώην σημαία τους με τον ήλιο της Βεργίνας να ξετυλίγεται και να απλώνεται στη δυτική πλευρά του γηπέδου. Είδα τον έλληνα πρόεδρο της FIBA να διατείνεται ότι πέτυχε να μην φορεθεί η φανέλα των αντιπάλων που έφερε το όνομα Macedonia. Αυτό όμως που δεν είδα, τουλάχιστον για τα ¾ του αγώνα, ήταν τα τρία διακριτικά γράμματα του αντιπάλου στην κάτω αριστερή γωνία της οθόνης. Έβλεπα φαρδιά πλατιά τα GRE και τους ελληνικούς πόντους, πάνω από τους ελληνικούς, τους πόντους του αντιπάλου, αλλά πουθενά τον αντίπαλο.

Την «άκρως προσβλητική για εμάς» επιλογή των Πολωνών διοργανωτών να χρησιμοποιήσουν τα διακριτικά που πρότεινε η ομάδα των «Σκοπιανών», δηλαδή MKD, η ελληνική κρατική τηλεόραση βρήκε τρόπο να την αντιμετωπίσει άμεσα. Οι υπεύθυνοι του σταθμού βρήκαν τη λύση μόλις σε ένα 10λεπτο. Έριξαν μαύρο πάνω από τα τρία γράμματα. Κατόρθωσαν δηλαδή η Ελλάδα να παίζει χωρίς αντίπαλο όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Έτσι, για να αισθανθεί πας Έλλην εθνικά υπερήφανος. Σαν τη στρουθοκάμηλο κι εμείς θεωρούμε πως ό,τι δεν το βλέπουμε παύει ως εκ θαύματος να υπάρχει. Αν ρίξουμε μαύρο πάνω από το όνομα που επέλεξαν να χρησιμοποιούν, θα πάψουν πάραυτα να το σφετερίζονται. Αν τους αποκαλούμε εμείς «σκοπιανούς», αυτομάτως θα ακολουθούσαν το παράδειγμά μας όλες ανεξαιρέτως οι υπόλοιπες χώρες.

Πραγματικά δεν ξέρω τι με συγχύζει περισσότερο, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε ως έθνος τα προβλήματά μας ή το γεγονός ότι κατά 99% τα δημιουργούμε μόνοι μας. Γιατί μεταξύ μας το θέμα μόνοι μας το γιγαντώσαμε. Κάθε νεοιδρυθέν κράτος έχει ανάγκη, για λόγους επιβίωσης, να βρει ένα σημείο αναφοράς στο απώτατο παρελθόν. Εκείνοι βρήκαν τον Μέγα Αλέξανδρο. Ό,τι μπορεί ο καθένας. Αλλά ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν δικός μας! Αν ήθελαν να έπαιρναν εκείνον του Scorsese που ήταν και bisexual. Σιγά τώρα μην τους αφήσουμε να παίζουν με τους δικούς μας –ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ! Αρχικά «μακεδονικός χαλβάς» να ήθελαν να αυτοαποκαλούνται εμείς δεν θα τους αφήναμε. Τώρα παρακαλάμε για σύνθετη ονομασία και για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται περίτρανα πόσο τραγικοί είμαστε στην εξωτερική πολιτική. Αλλά ουδείς τέλειος –πρβλ Some like it hot (1959).

ΥΓ. Αυτή τη στιγμή, στα μέσα της τρίτης περιόδου το σκορ είναι 62-44 και εγώ δεν τη μυρίζομαι απλά, δεν τη γεύομαι μόνο, είμαι σίγουρη για την κούπα…!! Γιατί αν δε στοχεύσουμε ψηλά ως έθνος, ποιος ο λόγος την ύπαρξής μας;;

Ζούμε μεγάλες στιγμές...

Ζούμε μεγάλες στιγμές, κυρίες και κύριοι. Θα ρωτήσετε γιατί. Εύλογη απορία. Απορία στην οποία δεν έχω ικανοποιητική απάντηση. Γιατί εξετάζοντας το ζήτημα, δεν μπορούμε παρά να μην προβληματιζόμαστε. Κάθε άποψη μόνο αυθαίρετη μπορεί να θεωρηθεί. Κάθε γνώμη, τόσο στοιχειοθετημένη όσο εμείς της το επιτρέπουμε. Βασιζόμενη σε αυτά, στο σημείο αυτό δύναμαι να καταλήξω στο εξής ασφαλές συμπέρασμα: δεν έχω κάτι να πω. Τίποτα απολύτως. Nothing, niente, rien, nicht, nulla. Έτσι για να προσέχετε σε ποια blogs μπαίνετε.

ΥΓ. Είμαι σίγουρη ότι στο σημείο αυτό σιχτιρίζεις για τον τρόπο που μόλις έχασες 2 λεπτά από τη ζωή σου. Μη χολοσκάς. Δεν ήταν τα πρώτα. Και μετά βεβαιότητας δεν ήταν και τα τελευταία.

Επιστολή στην Ελληνική Αστυνομία.

Κύριοι της Αστυνομίας,

Δεν ξέρω αν ενημερωθήκατε σχετικώς, αν όχι για αυτό είμαι εγώ εδώ, αλλά στις φλεγόμενες της Αττικής περιοχές έχουν παρατηρηθεί να κυκλοφορούν πλήθος μασκοφόρων. Καθότι επομένως οι μασκοφόροι εμπεριέχονται στους ευρεία εννοία κουκουλοφόρους, καλό θα ήταν να παραβλέψετε τι όποιες ανόητες δικαιολογίες περί προστασίας από τους καπνούς ή περί προσπαθειών κατάσβεσης της φωτιάς που δήθεν επιτελούν και να επιληφθείτε άμεσα του θέματος.

Σας ευχαριστώ θερμά.

Κύριοι, η κατάσταση είναι τραγική!

Σε 48 ώρες κάηκαν τα πάντα στην ΒΑ Αττική. Σπίτια, σχολεία, εκκλησίες, νοσοκομεία. Όλα αυτά, αλλά κυρίως το μόνο πράσινο κομμάτι που είχε απομείνει στην Αττική.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τους πυροσβέστες. Ίσα ίσα έχω μία τάση ηρωοποίησής τους. Είναι η μόνοι -κατά την ταπεινή μου άποψη- ένστολοι με αυθεντική διάθεση αυτοθυσίας για το κοινό καλό. Αλλά αυτό αφορά μόνο όσους είναι μέσα στα πυροσβεστικά και παλεύουν με τις φλόγες. Οι επικεφαλής από τα γραφεία τους δε χαίρουν της αυτής αντιμετώπισης. Αλλά πραγματικό άχτι εγώ έχω στην Κυβέρνηση. Φέτος ομολογώ πρωτοτύπησε: έκανε σποτάκι για τις πυρκαγίες και πώς αυτές προκαλούνται από αμέλεια, και όλοι οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Προτίμησε δηλαδή να διαθέσει χρήματα αγοράζοντας πανάκριβο τηλεοπτικό χρόνο, χρήματα που είχε εξασφαλίσει από τη μη ανανέωση της σύμβασης ατόμων επιφορτισμένων με την προστασία των δασών. Πέρα από αυτή την -για ακόμη μία φορά- παγκόσμια πρωτοτυπία, η άξια κυβέρνησή μας φρόντισε να ζητήσει βοήθεια μόλις σήμερα το πρωί, όταν ήδη η κατάσταση είχε βγεί εκτός ελέγχου, ενώ ακόμη και αυτή τη στιγμή δεν έχει κηρύξει την Αττική σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Το ότι οι πυρκαγιές δεν είναι αποτέλεσμα αμελούς συμπεριφοράς είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι το γνωρίζουμε. Όσο καλοπροαίρετος και να είναι κανείς, μόνο αν είναι ταυτόχρονα και αφελής θα μπορούσε να πιστέψει ότι όλοι αυτοί οι "κατά λάθος" εμπρηστές θυμούνται να είναι αμελείς κάθε φορά που φυσάει.

Μετά από πολύωρο zapping και ατελείωτες εικόνες, εμένα δεν μου έχει γεννηθεί παρά μία και μόνο απορία, η οποία όσο περνά η ώρα παίρνει αντίστοιχες με τη φωτιά διαστάσεις: τί άλλο πρέπει να γίνει για να πέσει αυτή η κυβέρνηση;; Και μία τελευταία παράκληση: κε Πρωθυπουργέ, αφού δώσετε αμετάκλητα -αυτή τη φορά- 3 χιλιάρικα σε όποιον είχε υλικές ζημιές από την πυρκαγιά -όπως πράξατε πριν από 2 χρόνια, σας παρακαλώ θερμά να παραιτηθείτε, πριν χρειαστεί να πραγματοποιηθεί μαζική μετανάστευση των Ελλήνων!

ΥΓ. Και την τραγική ετούτη ώρα έχω και τη Μιραράκη να κάνει εκπομπή. Γιατί κάθε νορμάλ άνθρωπος που καίγεται ή έχει καεί το σπίτι του, το πρώτο που έχει να κάνει είναι να αντικαταστήσει τα χαλιά του εκμεταλλευόμενος τις καλοκαιρινές εκπτώσεις της εν λόγω γραφικής κυράτσας στις μπορντωκεραμιδολαχανί μπουχάρες.

Το ραδιόφωνο της υπομονής

Ξέρω, ξέρω είμαι απαράδεκτη! Θα έπρεπε να είχα γράψει κάτι εδώ και βδομάδες, αλλά πραγματικά και χωρίς ίχνος υπερβολής ήμουν πνιγμένη. Εξεταστική γαρ. Βέβαια ομολογώ ότι είχα υλικό το οποίο και θα αξιοποιήσω εν καιρώ, αλλά όχι τώρα. Για την ώρα θα προτιμήσω να ασχοληθώ με κάτι επουσιώδες. Κάτι πραγματικά χωρίς ουδεμία σημασία, το οποίο παρόλα αυτά κατάφερε να μου αποδείξει πόσο γραμμένους μας έχουν.

Αργά το πρωί σήμερα, οδηγώντας, διένυα μία άκρως συνηθισμένη για μένα διαδρομή πάνω κάτω 10 χιλιομέτρων. Νέκρα στους δρόμους, αλλά λόγω στροφών και κόκκινων φαναριών μού πήρε κανά 30λεπτο να φτάσω. Εξυπακούεται ότι με το που έβαλα, μπρος άνοιξα και το ραδιόφωνο, μόνη μου τόση ώρα τι να έκανα;; Απαγορεύσανε και το κινητό –και το blue tooth που αγόρασα ήταν μία άκρως αποτυχημένη αγορά. Με το που έφυγα από το σπίτι, ο σταθμός, που ακούω κατά κύριο λόγο, διαφήμισε τα προσεχώς τραγούδια. Ενθουσιάστηκα γιατί μεταξύ τους ήταν και αυτό με το οποίο έχω κολλήσει τις τελευταίες ημέρες. Αποφασίζω επομένως να μην αλλάξω σταθμό και να περιμένω να το ακούσω. Στο ενδιάμεσο ακούω το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο τραγούδι. Ακούω διάφορες και ποικίλες διαφημίσεις. Το μουσικό πρόγραμμα μετά από αυτές συνεχίζεται απρόσκοπτα με περιοδικά σχόλια από τη ραδιοφωνική παραγωγό, σχόλια που απλώς αποτελούν ένδειξη της παρουσίας της στο στούντιο. Είναι φοβερό πως μερικοί άνθρωποι μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα! Ώσπου τελικά……. φτάνω στον προορισμό που χωρίς να έχει παίξει το εν λόγω τραγούδι! Αλλά το τραγικό δεν είναι αυτό. Το τραγικό είναι ότι πάω στη δουλειά που είχα, τελειώνω τρία τέταρτα αργότερα, επιστρέφω στο αυτοκίνητο και κανά δεκάλεπτο πριν φτάσω στο σπίτι ακούω το τραγούδι να παίζει. Έπαιξε, δηλαδή, μία ώρα αργότερα απ’ ότι το υπολόγιζα. Δεν ήταν παρά η τρανή απόδειξη ότι το ραδιόφωνο είναι ένα μέσο εξοικονόμησης χρημάτων, μία επιχείρηση, που δε σέβεται τους ακροατές του.

Προσπαθώ να καταλάβω ποίος πανηλίθιος σκέφτηκε αυτό το «διαφημιστικό κόλπο δέσμευσης» των ακροατών. Ποια η λογική του να προαναγγέλλεις ένα τραγούδι που μόνο άμεσα δεν έχεις σκοπό να μεταδόσεις. Φαντάζομαι ότι δεν του έκοψε αυτού του ανυπέρβλητου εγκέφαλου ότι αν μου πλασάρεις ό,τι πιο άσχετο σε τραγούδι, ενώ με έχεις βάλει στη διαδικασία να περιμένω κάτι συγκεκριμένο, εγώ μπορώ με μία απλούστατη κίνηση, χωρίς να κάψω ούτε 1/3 της θερμίδας, να αλλάξω σταθμό. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, άνευ σημασίας. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι οι εβδομαδιαίες μετρήσεις ραδιοφωνικής ακροαματικότητας. Εκεί είναι το ψωμί! Σιγά μην κάτσουν να ακούσουν τα δικά μου παράπονα. Ακούτε, κύριες και κύριοι, του Φιλιού; Για εσάς τα λέω!

Θερινά Σινεμά

Τι παράδοση και αυτή! Το θερινό σινεμά αποτελεί εθνικό καλοκαιρινό προνόμιο. Το φοβερό είναι ότι βολεύει τους πάντες:

• αυτούς που δεν πρόλαβαν κάποια ταινία του χειμώνα, αλλά δεν τρελαίνονται να την δουν στο βίντεο


• αυτούς που ψάχνουν απλά και μόνο να διασκεδάσουν, μόνοι ή με παρέα, αγκαλιά με ποπκόρν, τσίπς, γρανίτα, μπύρα, αναψυκτικό ή οποιονδήποτε συνδυασμό βασισμένο στα ανωτέρω


• τους φανατικούς καπνιστές που περιμένουν τα 2/3 του χρόνου για να δουν και καμιά ταινία μακριά από το σπίτι και τον καναπέ τους.

Και πράγματι αν το καλοσκεφτείς, τι καλύτερο από το να παρακολουθείς ταινία υπό το φως των αστεριών και το συνοδευτικό άρωμα νυχτολούλουδων.

Έχει όμως και τα αρνητικά του. Αν πας στις 21.00, δε θα δεις τη μισή ταινία λόγω του φωτός που εξακολουθεί να υπάρχει. Αν πας στις 23.00, δε θα ακούσεις τη μισή ταινία, καθώς πιθανότατα αυτή είναι η μοναδική ελληνική υποχώρηση για την προστασία των ωρών κοινής ησυχίας. Επομένως, πριν την αποφασίσεις την έξοδό σου στο θερινό σινεμά καλείσαι να επιλέξεις αν είσαι οπτικός ή ακουστικός τύπος…. Έτερο ανορθόδοξο των θερινών σινεμά, ειδικά αυτών που έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα, είναι το απαιτούμενο αντίτιμο συγκριτικά με τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Ποιος ο λόγος να δώσω 7 ή 8 ευρώ αν είναι να δω ή να ακούσω μόνο τη μισή ταινία, να καθίσω σε αυτές τις απόλυτα άβολες καρέκλες σκηνοθέτη, που τις περισσότερες φορές είναι και δεμένες και τοποθετημένες σε επικλινές δάπεδο στρωμένο με αυτό το υπέροχο άσπρο χαλίκι, που τις καθιστά εκτός από άβολες και επικίνδυνες; Είπαμε να δούμε τις Επικίνδυνες Αποστολές όχι να τις ζήσουμε.

Βέβαια ομολογώ ότι έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στα σχολεία που διαμορφώνονται ως δημοτικοί κινηματογράφοι κάθε 15 Ιούνη. Αφού υποψιάζομαι ότι εγώ ανυπομονώ περισσότερο για το κλείσιμο των σχολείων απ’ ότι οι μαθητές. Υπάρχει μάλιστα ένας συγκεκριμένος που κάθε φορά κάθομαι πίσω πίσω γιατί μου αρέσει που η ταινία συνοδεύεται από τον ήχο της μηχανής. Μπορεί για άλλους να είναι εκνευριστικό, αλλά εγώ εκεί, τελευταία σειρά. Μη σου πω πώς την επόμενη φορά θα τους πω να με βάλλουν μέσα στο δωματιάκι να το απολαμβάνω περισσότερο.

Είναι πασιφανές ότι ο θεσμός μου αρέσει και θα τον στηρίξω, αλλά το μποϊκοτάζ που έχει να φάει αυτός που θα μου ζητήσει 8 –φέτος φαντάζομαι– ευρώ είναι κάτι περισσότερο από σίγουρο.-

ΠΡΑ -ξη, ΣΙ -νικη, ΝΟ -ρμα, ΠΑΝΤΟΥ

Και μια και είμαι πια δηλωμένη Παναθηναϊκός, δεν μπορώ παρά να είμαι ενθουσιασμένη με το 5ο Ευρωπαϊκό μας Πρωτάθλημα. Τα θερμότερα συγχαρητήρια στους παίκτες μας!! Μας έβγαλαν λίγο την ψυχή στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά χαλάλι! Και σε άλλους πράσινους θριάμβους με υγεία εύχομαι….

Κύπελλο Ελλάδος 2009 – μία από τα ίδια.

Ομολογώ ότι το χθεσινό τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος δεν τον παρακολούθησα από την αρχή έως το τέλος. Είδα το πρώτο δεκάλεπτο και λίγο πολύ θεώρησα ότι το παιχνίδι είχε κριθεί. Το λάθος μου το κατάλαβα μιάμιση ώρα αργότερα, όταν ξανάνοιξα την τηλεόραση και βλέπω το σκορ 4-4. Δεν ήταν το σκορ το αξιοσημείωτο. Αξιοσημείωτο ήταν το χρονόμετρο: 119.04! Τι έγινε, ρε παιδιά, τον ατελείωτο έχει το παιχνίδι; Με το που σφύριξε ο διαιτητής την είχα καταλάβει τη δουλειά. Ο Ολυμπιακός εκτός από το Πρωτάθλημα θα έπαιρνε και το Κύπελλο. Φυσικά η διαδικασία των πέναλτι με εξέπληξε. Η ΑΕΚ το πάλεψε. Ήταν όλοι της οι παίχτες καταπληκτικοί, με πρώτο τον τερματοφύλακα. Αλλά το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα είναι πια έθιμο να καταλαμβάνεται το ντάμπλ από τον Ολυμπιακό. Αφού καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν υπήρχε ποδοσφαιρικό λεξικό δίπλα στο ανωτέρω λήμμα θα έπρεπε να βάλλουν το δαφνοστεφανομένο. Γεγονός όμως είναι ότι ο εν λόγω έφηβος θα συνόδευε και το λήμμα κωλοφαρδία, γιατί όπως και να το κάνουμε η τύχη τον ευνοεί συστηματικά, σε σημείο που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι λαδώνεται από τον Πρόεδρο.

Ασχολίαστο δεν μπορώ να αφήσω και το σκορ: 18-19. Μου έλεγε ένας φίλος μου, που δεν είχε δει ούτε στιγμιότυπο από το παιχνίδι ότι άκουσε στις ειδήσεις το σκορ και τρελάθηκε. Και πώς να μην τρελαθεί δηλαδή; Δεν το ακούς και κάθε μέρα τέτοιο σκορ. Ειδικά όταν την ανακοίνωση ακολουθήσουν πλάνα των οκτώ πρώτων τερμάτων, αρχίζεις και το νιώθεις το εγκεφαλικό να σού ‘ρχεται. Από ότι έμαθα πάντως το απέφυγε, για αυτό και σας παρακαλώ να μην ανησυχείτε.

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι κρίμα το γεγονός ότι υποχρεωτικά υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Και οι δύο ομάδες άξιζαν το «να το σηκώσουν», όμως εγώ θα προτιμούσα την ΑΕΚ. Για το γαμώτο.

ΥΓ. Στο σημείο αυτό να δηλώσω ότι εγώ είμαι Παναθηναϊκός. Όχι γιατί γαλουχήθηκα –η μητέρα μου είναι Ολυμπιακός και ο πατέρας μου ΑΕΚ –go figure!. O λόγος που επέλεξα το τριφύλλι είναι απλός: είμαι Αθηναία, βέρα Αθηναία, γέννημα θρέμμα. Καμιά σχέση με Κωνσταντινούπολη, καμιά με Θεσσαλονίκη και η μόνες επισκέψεις μου στον Πειραιά έχουν σχέση με τα πλοία της γραμμής.

Ιδιώνυμη κουκούλα.

Σήμερα έβρεχε. Αυτά είναι τα περίεργα με τον καιρό την τελευταία δεκαετία. Μέσα Φλεβάρη θυμάται να χιονίσει. Την άνοιξη έχουμε τα πρωτοβρόχια. Όλα καλά! Κι ύστερα κορόιδευα τη μητέρα μου, που είχε κάνει motto της για ένα διάστημα ότι «έχουν αλλάξει οι κλιματολογικές συνθήκες». Αλλά το βασικό μου πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημά μου είναι ότι κυκλοφορώ συνήθως χωρίς ομπρέλα, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί μπορεί να φορέσω κουκούλα σε περίπτωση βροχής. Αξιοποιώ δηλαδή την ήδη υπάρχουσα στο πίσω μέρος του μπουφάν μου. Από τούδε και στο εξής θα το κόψω. Για έναν και απλό λόγο. Δύναται η προσωρινή μου προφύλαξη από τη βροχή να μετεξελιχθεί σε μόνιμη.

Εντός των φυλακών εννοώ. Αν ειδικά τα σπάνε οι «γνωστοί –των αστυνομικών– άγνωστοι» εν ώρα βροχής και περάσω κι εγώ από δίπλα, δύναμαι να καταλήξω τρόφιμος για καμιά δεκαετία. Έγινε η κουκούλα κριτήριο ιδιώνυμου εγκλήματος! Τι άλλο θα ζήσω να δω! Αντί να επεμβαίνουν την ώρα των επεισοδίων οι αστυνομικές δυνάμεις, που σε τελική ανάλυση αυτή –αν δεν με απατά η μνήμη μου / αν η μνήμη μου δεν πάει με άλλον– είναι και η δουλειά τους, αποφάσισαν οι ιθύνοντες να ψηφίσουν νόμο μεθεορτίως. Η ακολουθητέα πορεία επομένως θα είναι η εξής: θα βγαίνουν οι αντιεξουσιαστές να σπάνε ό,τι βρουν (παράβλεπε λαμπόγιαλο), οι αστυνομικοί θα αδρανούν ακολουθώντας την εντολή: «αφήστε τους να ξεσπάσουν», θα συλλαμβάνεται κανένας κακόμοιρος «κουκουλοφόρος» και εν είδη αποδιοπομπαίου τράγου θα τα φορτώνεται όλα.

Επομένως, κυρίες και κύριοι, ξηλώστε τις κουκούλες σας! Πετάξτε τα σκουφιά και τα καπέλα σας! Μην μπείτε καν στη διαδικασία να τα δώσετε κάπου. Λυπηθείτε αυτούς που θα σας διαδεχθούν στην κατοχή τους.

ΥΓ. Να σας πω κι ένα καλό από αυτή την ιστορία: έπαψε το Κολωνάκι να έχει πρόβλημα παρκαρίσματος. Όσοι τολμηροί προσέλθετε.

Η εποχή της πληροφορίας και πώς να (μην) την αποφύγετε

Έχω αρχίσει και πανικοβάλλομαι. Έχω καταφέρει να αποφύγω όλες εκείνες τις εξαρτήσεις για τις οποίες μού είχαν εφιστήσει την προσοχή. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν κάνω ναρκωτικά. Άντε, καλά. Στα πρώτα δύο υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά όπως και να έχει, όταν βγαίνω δεν μπορώ να μην πιω και ένα ποτηράκι. Επίσης, αν ακούσω το «Άναψε το τσιγάρο» δεν μπορώ παρά να υπακούσω. Διαφορετικά θα ήταν προσβολή προς τον καλλιτέχνη.

Ανεξάρτητα, όμως, από τα ανωτέρω, τα τελευταία 2-3 χρόνια έχω αρχίσει να παρατηρώ ότι καθημερινά κάνω ιδιαίτερη χρήση δύο πραγμάτων: του κινητού και του υπολογιστή. Θα μου πεις λογικό. Μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να κάνεις χωρίς αυτά τα δύο;; Και απαντώ: φυσικά και μπορεί. Έλα όμως που αν δεν ελέγξω 27 φορές την ημέρα τα email μου, αν δεν έχω το κινητό σε απόσταση βολής, παρουσιάζω έντονα στερητικά σύνδρομα. Πρόσφατα έφυγα από το σπίτι χωρίς να πάρω μαζί μου το κινητό. Αποτέλεσμα; Όχι, δεν γύρισα, γιατί άργησα να το συνειδητοποιήσω, αλλά είχα συνεχώς την αίσθηση ότι κάτι πάνω μου δονείται.

Συμπέρασμα: είμαι εξαρτημένη. Το παραδέχομαι επισήμως και δημοσίως. Ελάτε να με μαζέψετε να με κλείσετε σε κέντρο απεξάρτησης. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί το συνειδητοποιώ και κυρίως το ευχαριστιέμαι. Αυτό είναι που με πανικοβάλλει περισσότερο. Γιατί αν δεν με μαντρώσετε σύντομα προβλέπω, λίαν συντόμως να αποκτάω δεύτερο –και τρίτο– κινητό και να κυκλοφορώ στους δρόμους με φορητό εν λειτουργία υπολογιστή μη τυχόν και δεν ενημερωθώ αμέσως για κάποια εξέλιξη.

Όπως κι αν ονομάζεται η κατάστασή μου, ένα είναι σίγουρο: δεν είμαι η μόνη. Μαζί με μένα πρέπει να κλείσουν μέσα και πολλούς άλλους. Πάλι καλά! Θα περνάει και πιο εύκολα η ώρα. Το αβέβαιο, όμως, είναι οι αιτίες που μας έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο εξάρτησης. Παγκοσμιοποίηση; Μετανεωτερικότητα; Μεταφορντισμός; Μεταδομισμός; Πραγματικά δεν ξέρω! Εμείς φτιάξαμε τις συνθήκες της πραγματικότητας και τώρα αυτές με τη σειρά τους μας έκαναν υποχείριά τους. Και άντε τώρα να το αλλάξεις αυτό.

Μεταξύ μας, μία –και μόνο μία– είναι η λέξη σύμβολο της εποχής: πληροφορία. Για όλους και για όλα. Knowledge is dead long live the information. Γιατί χωρίς την πληροφορία, η ζωή στον 21ο αιώνα είναι άνευ νοήματος. Και από αυτό δε μας σώζει ούτε η μετανάστευση στο Τζιμπουτί.

Όψιμη Αποκριά

Οι Έλληνες εγκληματίες με εντυπωσιάζουν σε εβδομαδιαία βάση. Δε μας έφτανε το περιστατικό με τον Παλαιοκώστα πριν μερικές ημέρες, είχαμε χθες τα ξημερώματα τον εμπρησμό με μολότοφ επτά βαγονιών του ΗΣΑΠ στο σταθμό της Κηφισιάς. Το εντυπωσιακό δεν ήταν ο εμπρησμός. Δεν ήταν το ότι ήταν ντυμένοι μασκαράδες –πρώτον, είχαν δει τα παιδιά πολλές αμερικάνικες ταινίες και δεύτερον, δεν τα είχαν ενημερώσει ότι το τριώδιο είχε τελειώσει 50 περίπου ώρες πριν το συμβάν, πολύ θέλει;; Το εντυπωσιακό ήταν ότι πριν καν την αρχή της απόπειρας του εγκλήματός τους, παρακάλεσαν όλους τους επιβάτες να αποβιβαστούν από το συρμό. Έδρασαν, δηλαδή, ως σαν δεύτερα μεγάφωνα που ανακοινώνουν το τέλος της διαδρομής. Παγκόσμια πρωτοτυπία! Οι δικοί μας τρομοκράτες δεν επιδιώκουν να προκαλέσουν τον τρόμο. Αποκλειστικός τους σκοπός η πρόκληση υλικών ζημιών. Δε λέω, αρκετά μας στοιχίζουν τα καπρίτσια τους, αλλά και μόνο το ότι φρόντισαν να απομακρύνουν κάθε πιθανό θύμα λειτουργεί προς όφελός τους. Δεν τους αθωώνω. Απλώς τονίζω τα ελαφρυντικά στοιχεία της υπόθεσης. Ας μην παραβλέπουμε ότι τα άτομα αυτά δημιούργησαν εκτός των υλικών ζημιών και τεράστιο μπάχαλο στη μεταφορά των Αθηναίων. Αλλά ίσως αυτός να ήταν και ο κύριος σκοπός τους.

Το συμβάν δεν το έζησαν από πρώτο χέρι. Το έζησα όμως από δεύτερο. Ήμουν από τους άτυχους που ώρα αιχμής έπρεπε να κατευθυνθούν προς Κηφισιά. Πέρασα καταπληκτικά. Ανεπανάληπτα. Αφού σκέφτομαι από εδώ και πέρα να σταματάω στο σταθμό Ειρήνη και να συνεχιστεί το Ειδικό Δρομολόγιο μόνο για τη δική μου εξυπηρέτηση. Εννοείται πως μέχρι να βγει το λεωφορείο στην Κηφισίας μέτρησα το φανάρι να εναλλάσσεται από πράσινο σε πορτοκαλί και κόκκινο 83 φορές. Άργησα περίπου 45 λεπτά να φτάσω στον προορισμό μου, αλλά εγώ την ομηρία τρίτων την απολαμβάνω, την τραβάει ο οργανισμός μου. Λίγο πριν κορυφωθεί το δράμα μου, τους είδα τους καμένους τους συρμούς. Τους είχαν αφήσει πάνω στις ράγες απέξω από Εμπορικό Κέντρο (βλέπε The Mall Athens) ως σαν καλλιτεχνικό δρώμενο. Εγώ μάλιστα προτείνω να τους μονιμοποιήσουμε εκεί προς παραδειγματισμό. Έτσι για να ενισχυθεί η μία παγκόσμια πρωτοτυπία και από μία δεύτερη.

Το βασίλειό μου για ένα ελικόπτερο

Θυμάμαι μία φράση του Marx που με είχε εντυπωσιάσει πολύ όταν την είχα πρωτοακούσει: η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. Τώρα τελευταία, κάθε επανάληψη μού φαντάζει περισσότερο ως φαρσοκωμωδία. Σήμερα έλαβε χώρα μία ακόμη επανάληψη της ιστορίας. Ο Παλαιοκώστας απέδρασε για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια. Για να ακριβολογήσω, όμως, δεν απέδρασε απλά. Απέδρασε από την ίδια φυλακή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μαζί με τον ίδιο συγκρατούμενο. Έτσι για να μη χαλάσει ο άνθρωπος τις συνήθειές του. Και σε τελική ανάλυση γιατί να τις αλλάξει. Έχει το ρευστό να κάνει ό,τι θέλει.

Εγώ μάλιστα του έχω και μία πρόταση για να μην μείνει ποτέ χωρίς ρευστό. Γιατί θα του χρειαστεί. Δε λέω άχρηστη η ελληνική αστυνομία αλλά κάποια στιγμή θα τον ξαναπιάσει. Για την τιμή των όπλων. Θα φροντίσει, λοιπόν, να πατεντάρει τη συγκεκριμένη απόδραση. Κάθε φορά επομένως που κάποιος θα θέλει να αποδράσει με αυτόν τον –άκρως αποτελεσματικό– τρόπο θα του πληρώνει τα δικαιώματα. Αυτή η επιχείρηση θα είναι τόσο επιτυχημένη ώστε σε μερικά χρόνια, λόγω ζήτησης, θα καταφύγει και στο franchise –γιατί είπαμε ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που όσο μπορούμε οφείλουμε να τον εκμεταλλευόμαστε.

Επίσημη επίσκεψη Αζέρου Προέδρου

Φαντάζομαι όλοι ενημερωθήκατε σχετικά. Ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν επισκέφτηκε τη χώρα μας. Δε λέω. Να τον βγάλουμε έξω τον άνθρωπο. Να του κάνουμε το τραπέζι. Να του κάνουμε και ένα γύρω στα αξιοθέατα. Αλίμονο, τόσα ενεργειακά συμφέροντα εναπόκεινται σε αυτή την επίσκεψη. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αλλά έλα που κάποια στιγμή ο Πρωθυπουργός μας αποφάσισε να τού γνωρίσει και την οικογένεια. Να τον πάει στη Ραφήνα να του συστήσει τη Νατάσσα και τα δίδυμα. Δεν μπορούσε να πάει ο Μωάμεθ (βλ. Νατάσσα και δίδυμα) στο βουνό (βλ. Μέγαρο Μαξίμου) έπρεπε να πάει το βουνό (βλ. Αζέρικη Προεδρία και συνοδεία) στο Μωάμεθ (βλ. Ραφήνα). Και κάπου εκεί στη διαδρομή άρχισε το δικό μου πρόβλημα.

Είμαι μέσα στο λεωφορείο με κατεύθυνση προς ανατολικά προάστια και κάπου εκεί στη συμβολή των οδών Μιχαλακοπούλου και Μεσογείων ήρθα tête a tête με την έξοδο του Μεσολογγίου, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί με το κομβόι που κατευθυνόταν προς την παραλία της Ραφήνας. Στην αρχή ήταν ένα περιπολικό, κομπλέ. Με τη σειρήνα του, τα φωτάκια του, τα alarm του, τις φωνές του συνοδηγού να απομακρυνθούν από το δρόμο όλοι αυτοί που εμπόδιζαν. Ακολούθησε άλλο ένα. Μετά ένας ζητάς –ενδέχεται να υπήρχε και δεύτερος. Και μετά η κινητή διαφήμιση της Mercedes – Benz. Όλα σχεδόν τα μοντέλα των 3 τελευταίων ετών παρατεταγμένα. Από πίσω το αυτοκίνητο της αζέρικης πρεσβείας. Ξέρετε αυτό με τα σημαιάκια που παρκάρει όπου θέλει. Μερικά βανάκια με άτομα των ειδικών δυνάμεων. Και άλλα δύο περιπολικά για οπισθοφυλακή.

Αλλά αυτό που με συγχύζει πραγματικά δεν είναι που έκανε το λεωφορείο στην άκρη για να περάσουν. Δεν είναι που καθυστέρησα να φτάσω στον προορισμό μου. Δεν είναι η κίνηση που δημιουργήθηκε εξαιτίας αυτής της επίσκεψης και οι οδηγοί έμειναν κολλημένοι στους δρόμους. Το πρόβλημά μου είναι ότι είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κατάφεραν το ακατόρθωτο: να διανύσουν μια απόσταση 30 χιλιομέτρων σε λιγότερο από ένα τέταρτο. Και δε μιλάμε τώρα για 30 χιλιόμετρα εθνικής οδού που είναι και λογικό, αλλά για μια διαδρομή άκρως συνηθισμένη, μια διαδρομή που περιλαμβάνει μερικές από τις πιο πηγμένες λεωφόρους της πρωτεύουσας. Παραβίασαν σχεδόν όλους τους κανόνες του ΚΟΚ, με τη συναίνεση της τροχαίας. Κάτι που αν επιχειρούσα να το κάνω ποτέ εγώ –ακόμη και για σοβαρούς λόγους, πχ υγείας– θα μου αφαιρούσαν το δίπλωμα, θα με συνελάμβαναν, μη σου πω θα με πυροβολούσαν κιόλας.

Και όλα αυτά για μια επίσκεψη. Εγώ απλά να ενημερώσω ότι ο Πρωθυπουργός έχει δικαίωμα διαμονής και στο Μέγαρο Μαξίμου. Όχι για τίποτε άλλο, να γλιτώσουμε και εμείς οι απλοί πολίτες.

Οικονομική κρίση και φαίνεσθαι

Χθες είχα ένα ραντεβού στο κέντρο και πέρασα μέσα από το Κολωνάκι. Τίποτα στον κόσμο δε θα μπορούσε να με προετοιμάσει για αυτό που αντίκρισα. Εκεί στην αρχή της Σκουφά βλέπω συγκεντρωμένο πλήθος. Παραξενεύτηκα γιατί το Κολωνάκι δεν είναι μέρος συνηθισμένο στις κοσμοσυρροές. Πλησιάζοντας διαπίστωσα ότι όλοι αυτοί περίμεναν υπομονετικά έξω από ένα συγκεκριμένο μαγαζί. Ένα γνωστό και μη εξαιρετέο που το έκαναν σμπαράλια τον προηγούμενο Δεκέμβρη και σε λιγότερο από 24 ώρες είχε επανέλθει σε λειτουργική κατάσταση. Οι κούκλες από τις βιτρίνες είχαν αφαιρεθεί και αντικατασταθεί από μεγάλες πινακίδες με τη λιτή και απέριττη επιγραφή SALES. Μία τόση δα μικρή λεξούλα ήταν αρκετή για να προκαλέσει τέτοιο ενδιαφέρον σε τόσους καταναλωτές.

Εντυπωσιασμένη πλησίασα. Κακώς! Εκεί ήταν που άκουσα αυτό που με αποτελείωσε: βγαίνει ένας φουσκωτός, που υπό άλλες συνθήκες θα άνοιγε φαντάζομαι την πόρτα, και ανακοινώνει στο ανυπόμονο προς κατανάλωση κοινό ότι παρακαλούνται να περάσουν μέσα μόνο οι άνδρες καθώς στο γυναικείο τμήμα υπάρχουν ήδη πολλές γυναίκες και δεν χωράει καμία άλλη. Δεν μπορεί, είπα από μέσα μου, υπερβολές. Κοιτάζοντας όμως από το τζάμι είδα το υποκατάστημα της πιο ακριβής αλυσίδας να έχει μετατραπεί σε ZARA. Πανάκριβα ρούχα να έχουν πέσει στο πάτωμα, ουρά χιλιομέτρων για το δοκιμαστήριο, platinum πιστωτικές σε ετοιμότητα. Και πάνω που ήμουν προετοιμασμένη να δω δυο τρεις να πιάνονται μαλλί με μαλλί για το ποια θα προλάβει την haute couture δημιουργία, αποφάσισα να απομακρυνθώ και να προσπαθήσω να εξηγήσω με ψυχραιμία αυτό που μόλις είχα ζήσει.

Και το κατάλαβα. Η οικονομική κρίση άγγιξε την αστική τάξη. Όλες αυτές οι κυρίες που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν πάει για την ανανέωση της γκαρνταρόμπας τους αρχές Οκτώβρη, βολεύτηκαν με τα περσινά τους συνολάκια και περίμεναν υπομονετικά τον καιρό των μεγάλων εκπτώσεων –τέσσερις βδομάδες μετά την έναρξή τους. Αυτή είναι η πρώτη κατηγορία. Αλλά υπάρχει και μία δεύτερη. Εκείνη των ματαιόδοξων νεανίδων που είναι ικανά να μην φάνε, να μην πιούνε, να μην βγουν να διασκεδάσουν προκειμένου να μαζέψουν τα λεφτά για να αγοράσουν ένα «καλό κομμάτι». Όλες εκείνες που θεωρούν ότι καταφέρνουν κάτι όταν αγοράζουν φίρμες. Όλες εκείνες που δεν έχουν ιδέα κατά πού πέφτει το Μιλάνο, αλλά την Prada έκαναν οικονομία να την αγοράσουν.

Αυτές οι δύο κατηγορίες, λοιπόν, συσπείρωσαν δυνάμεις και βγήκαν στο κυνήγι της σούπερ ευκαιρίας. Συγκεντρώθηκαν έξω από τα εν λόγω υποκαταστήματα και στήθηκαν στην ουρά –άκουσον άκουσον στην ουρά– για να ξοδέψουν. Μόνο το face control έλλειπε από τη σημερινή εικόνα, αλλά πού θα πάει θα γίνει και αυτό. Εγώ απλά να ενημερώσω ότι αν ένα φόρεμα έχει αρχική τιμή δύο χιλιάρικα κι εσύ το αγοράσεις χίλια, αυτό δεν λέγεται ευκαιρία! Με τα ίδια λεφτά θα μπορούσες ενισχύσεις την εγχώρια οικονομία και παραγωγή, θα μπορούσες να γεμίσεις ντουλάπες από φυσιολογικά ρούχα, μη σου πω να τις αγοράσεις κιόλας.

Αλλά η φίρμα έχει άλλη αξία. Η φίρμα είναι που φαίνεται και σε προσδιορίζει. Γιατί αν κάποτε το «είναι» αντικαταστάθηκε από το «έχειν», τώρα σίγουρα το «έχειν» έχει παραχωρήσει τη θέση του στο «φαίνεσθαι». Φαίνεται ότι έχει λεφτά;; όλα καλά! Αυτό μετράει. Μπορώ, όμως, να διαβεβαιώσω τον καθένα ότι αν τα μόνα θέματα συζήτησης που έχουμε με τους γύρω μας είναι τι ψωνίσαμε, από πού και πού το φορέσαμε, τότε βαδίζουμε σαφώς προς την καταστροφή.

Άγιος Βαλεντίνος

Έχω ένα θεματάκι με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Δε μου φταίει σε τίποτα ο άγιος. Το καπιταλιστικό του περίβλημα είναι που μου τη δίνει. Εντάξει, είναι η πρώτη γιορτή μετά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, να την εκμεταλλευτούν οι έμποροι, οι μαγαζάτορες, οι ξενοδόχοι. Αλλά νισάφι. Όπου σταθώ και βρεθώ βλέπω καρδούλες. Λούτρινα κουκλάκια με καρδούλες, γλάστρες με καρδούλες, κάρτες με καρδούλες, μπαλόνια καρδούλες. Και δεν μου έφταναν αυτά, έχω και όλους τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς να ετοιμάζονται σύσσωμοι για τη γιορτή. Διαγωνισμοί για ρομαντικά σαββατοκύριακα σε εκπληκτικά ξενοδοχεία, διαγωνισμοί για αξιομνημόνευτα δείπνα, ειδικές εκπομπές μόνο με ερωτικά τραγούδια.

Και από πίσω όλα τα θύματα. Που θα πάνε και θα αγοράσουν ό,τι τους προτείνουν, που θα πάνε να ξοδέψουν για δώρα, για λουλούδια και διήμερα. Αλλά εμένα η δικαιολογία είναι που με τρελαίνει: γιορτάζω τον έρωτα, χαίρομαι που είμαι ερωτευμένος, κτλ. Λες και τον έρωτα τον έχει πάρει εργολαβία η 14η Φλεβάρη. Όποιος γιορτάσει τον έρωτα την 13η ή την 15η θα τουφεκιστεί προς παραδειγματισμό στην πλατεία Συντάγματος. Εγώ αυτό που διαπίστωσα, ούσα ερωτευμένη, είναι ότι ο έρωτας από μόνος του είναι γιορτή. Γιορτή που διαρκεί μεν λίγο, αλλά σίγουρα περισσότερο από ένα 24ωρο.

Και δεν κατάλαβα, δηλαδή. Όπως το πάμε θα έχουμε αποκτήσει μία μέρα για τα πάντα: ημέρα της μητέρας, ημέρα του πατέρα, ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, ημέρα κατά του AIDS, ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού, ημέρα του περιβάλλοντος. Βασιζόμενοι σε αυτά, επομένως, θα έπρεπε να αγαπάμε τους γονείς μας συγκεκριμένη μέρα –διαφορετική για τον καθένα, μη μας πέσουν και όλα μαζί. Θα έπρεπε να προστατεύουμε το περιβάλλον μόνο την 5η Ιουνίου –μη πετύχω κανέναν να κάνει ανακύκλωση τον Αύγουστο, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Θα έπρεπε να προστατευόμαστε μόνο την 1η Δεκέμβρη –γιατί αν είσαι και θερμός εραστής δε θα τρως το μισθό σου σε τέτοια πράγματα. Θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε μέσα μαζικής μεταφοράς μόνο την 22α Σεπτεμβρίου –που είναι και δωρεάν.

Είμαι υπερβολική; Είμαι! Τιμή μου και καμάρι μου. Αλλά τον Βαλεντίνο, εκτός του ότι μού τον επιβάλλανε λόγω παγκοσμιοποίησης, μού τον έχουν και μού τον τρίβουν στη μούρη από 25 Γενάρη. Έτσι, για να με αγχώσουν. Να με αγχώσουν γιατί δεν είμαι ερωτευμένη, γιατί είμαι ερωτευμένη αλλά δεν έχω σχέση, γιατί έχω σχέση αλλά δεν είμαι ερωτευμένη, γιατί έχω σχέση που θέλει να γιορτάσουμε παρέα αλλά εγώ θέλω να γιορτάσω με κάποιον άλλο.

Επομένως, εγώ αποφάσισα να λάβω δραστικά μέτρα. Αφού δεν μπορώ να τον καταπολεμήσω θα βρω άλλη λύση: θα τον ανασχηματίσω, από σήμερα αναλαμβάνει χρέη προστάτη των δασών που τον έχουν και ανάγκη. Τους ερωτευμένους θα τους αναλάβει ο προφήτης Αμμώς, γιατί όπως και να το κάνουμε ένας προφήτης στον έρωτα είναι απαραίτητος. Άρα ενημερώνω, εσάς τους όποιους ερωτευμένους, ότι η γιορτή σας αναβάλλεται για την 15η Ιουνίου, που θα έχει ανοίξει και ο καιρός.

Γυναίκες Οδηγοί vs Άνδρες Οδηγοί

Ας αρχίσουμε από ένα βασικό ερώτημα που έχει αποτελέσει αιτία διαμάχης μεταξύ των δύο φύλων και για την υποστήριξη της κάθε άποψης έχουν χυθεί «τόνοι μελάνι»: είναι οι άνδρες εκ φύσεως καλύτεροι οδηγοί από τις γυναίκες; Οι περισσότεροι άνδρες πιστεύουν ακράδαντα ότι έχουν γεννηθεί με την ικανότητα οδήγησης. Όπως εισέρχονται, δηλαδή, σε αυτόν τον κόσμο φέρουν έκαστος και το πιστοποιητικό καλύτερου οδηγού. Και μάλιστα όχι μόνο το πιστεύουν, αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζουν ότι «οι γυναίκες δεν το ‘χουν». Αν ασπαστούμε, όμως, την άποψη του Καρτέσιου ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται tabula rasa, δεν μπορούμε παρά να απορρίψουμε αρχικά το ανωτέρω αξίωμα ως απλουστευτικό και αβάσιμο.

Δε λέω, η πλειοψηφία του ανδρικού πληθυσμού από μικρή ηλικία μαθαίνει να ζει για τις ρόδες και το τιμόνι. Τα αυτοκινητάκια γίνονται τηλεκατευθυνόμενα, το ποδήλατο μετεξελίσσεται μηχανάκι. Πριν ακόμη πιάσουν τα 10 ανυπομονούν να ενηλικιωθούν για να αποκτήσουν το πολυπόθητο δίπλωμα. Όχι πως η συμπλήρωση του ηλικιακού ορίου αποτελεί απαραίτητο ανασταλτικό παράγοντα για να μάθουν να οδηγούν. Χαρακτηριστική μου έχει μείνει η αφήγηση ενός ατόμου του ευρύτερου οικογενειακού μου περιβάλλοντος που ένα χρόνο και, πριν να κλείσει τα 18, είχε πάρει το κάμπριο του μπαμπά, είχε φορτώσει και άλλους τρεις μέσα και «έκοβε τις στροφές» στο Σούνιο. Τον συγκεκριμένο μάλιστα τον είχε σταματήσει η τροχαία, η οποία, όμως, περιορίστηκε σε επίπληξη, χωρίς καν να ζητήσει ταυτότητα (!!).

Καθίσταται, επομένως, σαφές ότι οι άνδρες προετοιμάζονται χρόνια για την οδήγηση. Έχουν «προϋπηρεσία» όταν αποκτούν το δίπλωμα. Μπροστά σε αυτό τι να φτουρίσω εγώ που αρκέστηκα στα 15 δίωρα –έκανα δέκα ώρες παραπάνω, έτσι να μου βρίσκονται. Σε αυτό πάντως που μπορώ να καταλήξω μετά από κάποιες "ώρες πτήσης" είναι ότι πράγματι οι γυναίκες κάνουν περισσότερες μαλακίες από τους άνδρες. Τις περισσότερες φορές όμως αυτές συνοδεύονται από τα παραδοσιακά πια φάσκελα και τις κλασικές εκφράσεις «κότα», «χήνα» και κάθε άλλο εύκαιρο πουλερικό, ενώ σπάνια αυτές οδηγούν σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Ακριβώς διαφορετική εικόνα επικρατεί στους άνδρες, οι οποίοι άπαξ και την κάνουν τη μαλακία, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα την πληρώσουν αδρά στο πλησιέστερο συνεργείο, ή σε χειρότερη περίπτωση θα καταλήξουν στο νοσοκομείο. Τώρα αν το φυσάνε θα προτιμήσουν την αντιπροσωπία, γιατί «πώς να το κάνουμε ρε παιδί μου, στο δικό μου αυτοκίνητο μόνο γνήσια ανταλλακτικά μπαίνουν, αλλιώς δε θα μου δουλεύει το σύστημα στο 100%».

Σε κάθε περίπτωση θα έρθω να συμφωνήσω στο ότι οι γυναίκες δεν είναι τόσο καλές οδηγοί όσο οι άνδρες. Δεν μπορώ, όμως, να δεχθώ ότι σε αυτό διαδραματίζει τον οποιονδήποτε ρόλο η φύση. Απλά από μικρές καθόμαστε και ακούμε πόσο άχρηστες οδηγοί είναι οι γυναίκες. Το ακούμε τόσο συχνά που το εσωτερικεύουμε και φροντίζουμε να το διαιωνίσουμε.

Για αυτό κυρίες μου μη μασάτε! Απλά αρχίστε να χρησιμοποιείται λίγο τους καθρέφτες. Τρεις υπάρχουν, ζωή να ‘χουν, αξιοποιήστε τους! Όσες είστε μανάδες φροντίστε μαζί με τα αγοράκια σας να γαλουχήσετε και τα κοριτσάκια σας στη μελλοντική οδήγηση. Καλές οι Barbie, αλλά μην τα περιορίζετε. Τέλος, όποιον άνδρα πετύχω να φωνάζει σε γυναίκα οδηγό «άντε μωρή πλύνε κανά πιάτο», σας μιλάω ειλικρινά δε θα μου γλιτώσει, από μένα θα το βρει!

Νοημοσύνη, είδος προς εξαφάνιση

Υπάρχουν δύο πιθανότητες: είτε κάτι δεν πάει καλά με εμένα, είτε δεν πάνε καλά όλοι οι υπόλοιποι. Κι αν δεν πάω εγώ καλά, δεν μπορεί θα βρεθεί κάποιος να με κλείσει μέσα. Αλλά αν δεν πάνε καλά όλοι οι υπόλοιποι που θα βρω εγώ να τους κλείσω;; Εντάξει, δε λέω, έχω πάψει να ψάχνω λογική στα πράγματα γύρω μου εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά όλα έχουν και τα όριά τους.

Η περίπτωση της copy paste του εξωτερικού Πετρούλας έφτασε στα αφτιά μου από ένα φιλικό ζευγάρι. Η κοπέλα, συγκεκριμένα, μου έκανε μία άκρως ακριβή περιγραφή των κινήσεων και της ομιλίας της. Περιττό να πω ότι έκοβα το λαιμό μου ότι με δουλεύει. Μερικές μέρες αργότερα, κάνοντας zapping, είχα την ατυχία να την πετύχω. Τότε ήταν που ήθελα πραγματικά να πηδήξω από το μπαλκόνι. Ίσως να είμαι κάπως υπερβολική, αλλά το θέαμα προσέβαλε την νοημοσύνη και την αισθητική μου σε υπερθετικό βαθμό. Και δε μου έφτανε αυτό. Έχω τους πάντες τις τελευταίες μέρες να μου σχολιάζουν το θέμα, φίλοι, γνωστοί, ακόμη και σοβαρές τηλεοπτικές εκπομπές. Δε λέω, μαγκιά την ιθυνόντων του σταθμού να δημιουργήσουν τέτοιο σούσουρο, αλλά εγώ, η αμέτοχη, τι φταίω να καταλήγω όμηρος αυτής τους της «επιτυχίας».

Και κάπου εκεί, που πάω η δύσμοιρη να ξεπεράσω το χαμό με το δελτίο καιρού του STAR, κάνοντας άλλη μία φορά zapping, πετυχαίνω το νέο επαγγελματικό βήμα της ομογενούς Kalomoira. Η κοπέλα δε λέω, με το δίκιο της, κάποια στιγμή απηύδησε από την κατάσταση στην Ελλάδα και σηκώθηκε και έφυγε. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να αναλάβει αυτό το «πράγμα» υπό την ονομασία Big in Japan. Απορώ ποιανού αχαρακτήριστου ήταν η ιδέα να πάρει κάποιους Έλληνες και να τους πάει στο Tokyo να παίξουν. Μπήκα στη διαδικασία να δω αυτό το επεισόδιο. Κρίνοντας εκ των υστέρων, κακώς. Έχασα χρόνο και φαιά ουσία μόνο και μόνο για να έχω προσωπική άποψη. Αυτή η περιέργεια θα μας φάει ως έθνος. Παρακολούθησα, λοιπόν, για μία ώρα καμιά δεκαριά Έλληνες, ντυμένους κοτόπουλα, να πηγαινοέρχονται πάνω σε μία ράμπα και να τρώνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα μούτρα τους. Αν αυτοί οι δέκα Έλληνες αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της χώρας μας, εγώ οφείλω να μεταναστεύσω άμεσα. Χίλιες φορές στο Τζιμπουτί.

Μετά από όλα αυτά, κάθομαι κι εγώ και σκέφτομαι, σαν δεύτερη Παπαρίζου, τι δεν πάει καλά. Αλλά δεν το βρίσκω. Θα μπορούσα πολύ εύκολα να τα ρίξω όλα στην παιδεία –ούτως ή άλλως της έχω ένα άχτι. Πιθανολογώ ότι μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου, ώστε να δεχόμεθα ότι μας πλασάρουν χωρίς να το επεξεργαζόμαστε πια. Γιατί ο καθένας μπορεί να προσφέρει ό,τι θέλει, αλλά αν εγώ δεν το ζητήσω, ουδέν πρόβλημα. Έλα, όμως, που σιγά – σιγά , προσφορά την προσφορά επέρχεται η εξοικείωση με την ανοησία. Στην προσπάθεια να μαζικοποιηθεί, η διασκέδαση χάνει κάθε είδους ποιότητα. Και όταν η διασκέδασή μας βρίσκεται σε τόσο χαμηλό επίπεδο, υποβιβαζόμαστε και οι ίδιοι. Όταν παύουμε να μπορούμε να στεκόμαστε κριτικά απέναντι σε ό,τι συμβαίνει, όταν δεχόμαστε ό,τι μας πλασάρουν, τότε σταματάμε να είμαστε άτομα και γινόμαστε μέλη μιας άμορφης μάζας. Μιας μάζας με νοημοσύνη αμοιβάδας.

Ηθικόν δίδαγμα: πρέπει να σταματήσω το zapping, με χαλάει.

Νεύρα στην Άσφαλτο

Μετά από κάποια χρόνια ενεργού τιμονιού μπορώ να καταλήξω στο top 10 των πραγμάτων που με κάνουν έξω φρενών στην άσφαλτο.

10. οι διαγραμμίσεις στις λεωφόρους που δεν βγάζουν νόημα και, αν τις ακολουθήσεις, έχεις το τρακάρισμα στο τσεπάκι σου.

9. το βαθύ πορτοκαλί. Σε παγκόσμιο επίπεδο, μόνο οι Έλληνες αντιμετωπίζουν το πορτοκαλί ως λόγο επιτάχυνσης.

8. το γεγονός ότι μεγαλύτερο ρατσισμό δείχνουν οι γυναίκες προς τις γυναίκες οδηγούς. Δεν μας έφταναν οι άνδρες δηλαδή, έχουμε και την κάθε κλώσα –που σε άνδρα δε θα έκανε κιχ– να κριτικάρει την οδήγηση όλων των υπολοίπων γυναικών. Έλεος δηλαδή!

7. οι μοτοσικλετιστές που κρατάνε στο χέρι το κράνος. ΟΚ, ο νόμος λέει «φέρουν κράνος» αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να ερμηνευθεί διασταλτικά.

6. οι τύποι στα φανάρια. Όταν πηγαίνω κάπου δεν θέλω να αγοράσω ημιθανή τριαντάφυλλα, δεν θέλω να φάω μπανάνες, δεν θέλω να μου καθαρίσεις σώνει και καλά το τζάμι. Σε περίπτωση που το θελήσω θα σου κάνω νόημα. Ποια η πιθανότητα να αλλάξω γνώμη αν κάθεσαι και με πρήζεις μέχρι να ανάψει το πράσινο. (Στην κατηγορία δεν εντάσσονται τα άτομα με αναπηρίες και κινητικά προβλήματα, τα οποία μου είναι άκρως συμπαθή και βοηθάω όσο μπορώ –τη στιγμή μάλιστα που η ίδια η πολιτεία αδιαφορεί συστηματικά).

5. τα έργα στους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Δεν έφταναν τα προεκλογικά, που ένα 6μηνο πριν την αναμέτρηση ανοίγουν όλους τους δρόμους, έχουμε τώρα και το φυσικό αέριο που έχει καταφέρει να μετατρέψει την ήδη τραγική κατάσταση στους δρόμους σε καθημερινό εφιάλτη.

4. τα αποτσίγαρα που βλέπω συνεχώς να πετιούνται από τα παράθυρα. Κάθε φορά σφίγγω τα δόντια για να μη φωνάξω «δεν έχει τασάκι το μπρίκι σου, ρε φίλε;;».

3. τα διαχωριστικά των λεωφορειοδρόμων. Δε λέω, προτεραιότητα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να βγαίνω από το αυτοκίνητο shaken, not stirred.

2. η εξυπνάδα όσων θέλουν να στρίψουν αριστερά και βαριούνται να μείνουν στη σειρά. Άλλωστε είναι προτιμότερο να κλείσουν την αριστερή λωρίδα. Αυτοί δεν γλιτώνουν την κόρνα μου.

1. το parking. Απλά δεν υπάρχει. Η έλλειψή του είναι που με συγχύζει. Που αφού κάνω 87 στροφές, κατά τη διάρκεια των οποίων κάνα δυο φορές ο μπροστινός μου έχει πάρει μόλις τη θέση, καταφέρνω να παρκάρω στου διαόλου το κέρατο, και πεζή πια ανακαλύπτω ότι είχε θέση –αν όχι δίπλα– τουλάχιστον πολύ πιο κοντά στον προορισμό μου.

Μεταξύ μας, η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί…
….αλλά είμαι πολύ καλός άνθρωπος.

Μια μέρα ακόμη...

Αυτός ο Φλεβάρης, ρε παιδί μου, ριγμένος, δε λέω, αλλά χωράει πολλά. Ειδικά αν είσαι φοιτητής μπορεί να αποτελέσει φόβητρο ολκής. Δύο λέξεις: εξεταστική Φεβρουαρίου. Είναι ο λόγος να περάσεις μαύρα Χριστούγεννα –αν είσαι ενσυνείδητος φοιτητής και φιλοδοξείς το επαπειλούμενο ν+2 να μην σε απασχολήσει καν. Είναι ο λόγος να ανακαλύψεις πόσο υπέροχος μήνας είναι ο Σεπτέμβρης (επαναληπτική εξέταση ή –κατά πολλούς– ο «άγιος μήνας»). Επομένως σε αυτή την περίπτωση, περνάς καταπληκτικά Χριστούγεννα και μαύρο καλοκαίρι.

Αλλά δεν μπορεί… Κανά δυο μαθηματάκια θα τα δώσεις, για την τιμή των όπλων. Θα μπεις σε αυτήν την υπέροχη, την αξέχαστη, την ανυπέρβλητη διαδικασία του διαβάσματος. Αρχικά θα μάθεις την ύλη, μετά θα βάλλεις κάτω το βιβλίο (αν είσαι τυχερός) αλλιώς τα βιβλία, θα κάνεις το απαραίτητο φυλλομέτρημα –για να ξέρεις τι σε περιμένει– και θα ξεκινήσεις. Την εισαγωγή την αφήνουμε, τι μπορεί να λέει πια;; Και εγώ δηλαδή, έβγαλα μία ολόκληρη σχολή και μετά ανακάλυψα ότι η εισαγωγή δεν είναι διακοσμητική. Αλλά αυτό το μαθαίνεις μετά το πτυχίο… Παραλείπουμε επίσης κάθε κεφάλαιο εκτός ύλης. Δεν έχει καμία σημασία αν τα ξεχωριστά κεφάλαια δεν κολλάνε με τίποτα μεταξύ τους, ουχί, δεν διαβάζεις γραμμή επιπλέον!

Αν τώρα έχεις παρακολουθήσει και λίγο, μετά το πρώτο πέρασμα, αρχίζεις και το πιάνεις το νόημα. Μετά το δεύτερο, εξοικειώνεσαι με το αντικείμενο. Αν τώρα υπάρξει και τρίτο, πας στις εξετάσεις και το ’χεις. Ένα μάθημα λιγότερο. Αλλά πριν φτάσεις εκεί προηγείται το 36ώρο του «μια μέρα ακόμη». Αυτή η επωδός, κληροδότημα των Πανελλαδικών, που συνοδεύει κάθε κεφάλαιο, «καλά αν είχα μία μέρα ακόμη…», «μία μέρα, δε ζητάω πολλά, μία μέρα θέλω μόνο». Που για να μιλήσουμε και ειλικρινά, αυτή η παραπάνω μέρα, μόνο αν ήταν η μέρα της μαρμότας θα σου αρκούσε αλλά εσύ, εκεί, τη ζητάς.

Αυτή η «μια μέρα ακόμη», όμως, πέρα από το ότι εξασφαλίζει μακρύτερη διαδρομή –πράγμα καλό για πολλούς– απομακρύνει και τη γραμμή του τερματισμού.. Δε λέω, καλύτερα αργότερα με καλά αποτελέσματα, αλλά. Να μιλήσω, όμως, με παραδείγματα. Ετοιμαζόμουν να δώσω κάποτε κάτι εξετάσεις. Ξεκίνησα έγκαιρα. Όλα καλά. Αλλά και πάλι, εκεί, το τελευταίο 36ώρο ξεκίνησα να ζητάω «μια μέρα ακόμη». Και ενώ οι παρακλήσεις μου δεν είχαν εισακουστεί ποτέ, εκείνη την παραμονή αυτή η αίτηση παράτασης δεν προστέθηκε στο σωρό των απορριφθεισών. 24 ώρες πριν την εξέταση ανακοινώθηκε ότι οι εξετάσεις αναβάλλονται για μία βδομάδα. Ομολογώ ανάμεικτα τα συναισθήματα. Δε λέω ήθελα να προετοιμαστώ λίγο ακόμη. Αλλά να τελειώνουμε και κάποια στιγμή. Όλη μου η ζωή είχε μπει στον πάγο. Φτάνουμε, λοιπόν, πάλι την παραμονή της εξέτασης. Στο σημείο αυτό ήθελα απλά να πάω να δώσω, να ξεμπερδεύω. Έλα όμως που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς. 24 ώρες πριν οι εξετάσεις αναβλήθηκαν. Ξανά. Αυτή τη φορά έπ’ αόριστον. Μαζί με την αναβολή άρχισαν να κατεβαίνουν και τα «καντήλια». Δε λέω είχα παρακαλέσει πολλές φορές για κάτι τέτοιο, αλλά δεν γίνεται όλες οι ξεχωριστές περιπτώσεις να αθροίζονται και να λειτουργούν με χρονοκαθυστέρηση!! Αυτό είναι εξωφρενικό από κάθε άποψη…

Βασιζόμενη σε αυτή μου την εμπειρία μπορώ να διαβεβαιώσω τον οποιονδήποτε ότι υπάρχουν και χειρότερα από την εξεταστική… Παραδείγματος χάριν να περιμένεις επί βδομάδες πότε θα δεήσουν κάποιοι να βγάλουν νέα ημερομηνία. Ή η εξεταστική περίοδος να παρατείνεται και οι 4 βδομάδες να γίνονται τρίμηνο.

Γι’ αυτό σου λέω. Στρώσου τώρα στο διάβασμα. Κάνε υπομονή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τελειώσεις. Και κυρίως – προς Θεού– μη ζητάς «μια μέρα ακόμη»!!

ΥΓ. τελικά τις έδωσα εκείνες τις εξετάσεις 7 βδομάδες αργότερα απ’ ότι προβλεπόταν.

Ελληνικόν Εκπαιδευτικόν Σύστημα

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι μοναδικό στο παγκόσμιο στερέωμα. Αντικειμενικά να το δούμε δηλαδή, η 12ετής μαθητική μας καριέρα στα θρανία ξεκινά φιλόδοξα και καταλήγει τραγικά. Φιλόδοξα ξεκινά από τους γονείς πάντα όχι από τα παιδιά και καταλήγει τραγικά για όλα τα μέλη της οικογένειας συνήθως. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Συμπονώ πραγματικά τα «πρωτάκια». Τα βλέπω τα κακόμοιρα κάθε 11-12 Σεπτέμβρη να φορτώνονται τη σχολική τους τσάντα, η οποία κατά 90% είναι πιο μεγάλη και πιο βαριά από τα ίδια, και να κατευθύνονται στο σχολείο. Και καλά η πρώτη μέρα του αγιασμού περνάει. Από τη δεύτερη και μετά τι γίνεται όμως; Πώς γίνεται ένα παιδάκι που έχει μάθει στην σχεδόν απόλυτη ελευθερία να περιοριστεί σε μία αίθουσα για ένα x διάστημα και να ακινητοποιηθεί σε ένα θρανίο, ενώ ταυτόχρονα οφείλει να παρακολουθεί και να μαθαίνει καινούργια πράγματα, χωρίς να του έχει γίνει η οποιαδήποτε προπαιδεία; Προσωπικά θυμάμαι στον παιδικό σταθμό και στο νηπιαγωγείο να περνάω ζάχαρη, όταν ξαφνικά έφτασε η ώρα να μάθω γράμματα. Η μετάβαση ήταν δύσκολη, όμως, ευτυχώς, με είχαν προετοιμάσει οι γονείς μου. Χωρίς αυτήν την προεργασία στο σπίτι, η κυρία Άννα, δασκάλα μου στην α΄ δημοτικού θα είχε δεινοπαθήσει και από εμένα!

Για να μην θεωρηθώ υπερβολική, πιστεύω ότι όσο μπορεί η μάθηση να συνδυαστεί με το παιχνίδι, όποια μορφή κι αν έχει αυτό, είναι ουσιαστική και ευχάριστη. Για το λόγο αυτό το δημοτικό βγαίνει σχετικά αναίμακτα. Και στο σημείο αυτό, κάποιος που μάλλον έχει ξεχάσει τις δικές του εμπειρίες θα παρατηρήσει ότι έφυγαν τα μισά και θα διερωτηθεί ποιος ο λόγος της γκρίνιας. Έλα όμως που κάπου εκεί, στα 12 και το πέρασμα στο γυμνάσιο αρχίζουν τα δύσκολα. Εκεί, λοιπόν, οι αξιότιμοι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας αποφάσισαν ότι οι άχρηστες γνώσεις του δημοτικού δεν είναι αρκετές και πρέπει να διανθιστούν. Τα τρία χρόνια περνάνε σχετικά ευχάριστα και χαλαρά, και αυτό γιατί το σχολείο λειτουργεί λιγότερο ως θεσμός εκπαίδευσης και περισσότερο ως θεσμός κοινωνικοποίησης. Πάντα όμως μία σκιά πλανάται πάνω από τα κεφάλια των μαθητών, η οποία όσο περνούν οι μήνες δυναμώνει: οι ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ του Ιουνίου. Οι της α΄ γυμνασίου μάλιστα είναι αυτοί που ανησυχούν και περισσότερο, καθώς ως έννοια είναι άγνωστη και άκρως εκφοβιστική. Η προαναφερθείσα χαλαρότητα ενισχύεται και από την άποψη τόσο των μαθητών όσο και κυρίως των καθηγητών ότι η ουσιαστική γνώση γίνεται στο λύκειο, επομένως ποιος ο λόγος να πιεστούμε από τώρα;

Και ξαφνικά, χωρίς καμία ειδοποίηση βρίσκεσαι στο λύκειο, όπου όλα θεωρούνται προαπαιτούμενα. Και κάπου εκεί μαζί με την ήδη υπάρχουσα εφηβεία σε πιάνει και η κρίση γιατί είσαι πια αρκετά μεγάλος για να συνειδητοποιήσεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά όχι αρκετά μεγάλος για να το εντοπίσεις και να το αλλάξεις. Και αρχίζουν τα βαρβάτα μαθήματα: μαθηματικά, αρχαία, ιστορία, έκθεση. Όχι πες μου πώς μπορεί κάποιος στα 16 να αναπτύξει το φαινόμενο του αρνητικού ισοζυγίου πληρωμών και τους τρόπους αντιμετώπισης του. Και το βασικό πρόβλημα δεν είναι ότι καλείται να επιχειρηματολογήσει σχετικά, αλλά το ότι έχει γνώση ότι θα κληθεί να το κάνει σε «πανελλαδικό επίπεδο». Κάπου εκεί εντοπίζω εγώ προσωπικά το πρόβλημα, στο πρόθεμα παν. Πανελλαδικά, παγκόσμια, πανέξυπνα, πανάκριβα, πανομοιότυπα, πανεπιστημιακά, πανάσχημα, πανζουρλισμός, πανωλεθρία, πανάθεμα. Αυτό το παν έρχεται και σου κατσικώνεται στο σβέρκο την πρώτη μέρα του λυκείου, όπου όλοι οι καλοί και άξιοι καθηγητές ενημερώνουν τους μαθητές τους για τη σπουδαιότητα των τριών επόμενων ετών, παρουσιάζοντας με περισσή παρρησία την ανυπέρβλητη σημασία των επερχόμενων εξετάσεων που θα αποτελέσουν τον καταλύτη για τη διαμόρφωση του υπολοίπου της ζωής τους.

Και ξεκινά αυτή η ανυπέρβλητη και αλησμόνητη περίοδος όπου μπορεί να μην το συνειδητοποιείς, αλλά μάθηση τέλος. Ό,τι έμαθες, έμαθες. Σημασία τώρα έχει να το γράψεις στις εξετάσεις. Και ποιος είναι ο ιδανικός και άκρως δοκιμασμένος τρόπος να εξασφαλίσεις την απαιτούμενη βαθμολογία; Μα φυσικά η σε παγκόσμιο επίπεδο (κι άλλο παν…) ελληνική φόρμουλα της παπαγαλίας. Δεν έχει σημασία αν ένα μήνα μετά τις εξετάσεις δε θυμάσαι τίποτα. Οοοοόχι…! Σημασία έχει να το θυμάσαι από τέλη Μαΐου έως αρχές Ιουνίου. Από και πέρα το χάος. Ξέρεις να γράψεις στις πανελλαδικές πώς να προστατευτείς από τον ιό του AIDS; Εύγε, πέρασες! Το ξέχασες λίγο πριν συναντήσεις τον έρωτα του καλοκαιριού; Λυπάμαι, χάσατε.

Τώρα, αν δεν είσαι της παπαγαλίας, λυπάμαι χάσατε κι εσείς. Στην καλύτερη περίπτωση περάσατε σε μία σχολή, όχι πρώτης προτίμησης, αλλά τριτοβάθμια πάντα, γιατί αυτό έχει σημασία. Πώς μπορείς άλλωστε να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος, περιορισμένης πάντα μορφώσεως, αν δεν διαιωνίσεις την 12ετή παράδοση του σχολείου με μια εξειδίκευση σε μία σχολή, η οποία, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, διαθέτει προγράμματα σπουδών παντελώς άγνωστο σε σένα. Τα τελευταία χρόνια ψάχνω μανιωδώς να βρω κάποιον που να είχε διαβάσει το πρόγραμμα σπουδών της σχολής πριν εισαχθεί σε αυτήν. Τελικά τείνω να καταλήξω ότι κάπου τους έχουν μαντρώσει όλους αυτούς… Τουλάχιστον δεν είναι στο Dachau, το οποίο, απ’ ό,τι μαθαίνω υπολειτουργεί.

Κάποια μέρα, στα τέλη Αυγούστου, οι απόφοιτοι του λυκείου στήνονται στις οθόνες τους ή τρέχουν στα σχολεία για να πληροφορηθούν τις βάσεις. Αν δεν πέρασες, λυπούμεθα είστε ο πρώτος που θα ζήσει την τραγικότητα που αναφέραμε αρχικά. Όχι, η ζωή σου δεν τελείωσε. Αλλά γεγονός είναι ότι όλοι, μα όλοι, στο ευρύτερο περιβάλλον σου σε αντιμετωπίζουν σαν dead man walking. Εσύ, ψυχραιμία! Κλείσε μάτια και αυτιά. Πρώτον, κανείς δεν σου απαγορεύει να ξαναπροσπαθήσεις, δεύτερον, υπάρχουν και ιδιωτικές εκπαιδευτικές σχολές, τρίτον, τις βίλες που έχουν οι ηλεκτρολόγοι / υδραυλικοί τις έχεις δεί;;;; Πιστέψέ το, κανείς δεν πάει χαμένος. Ωραία, δεν βρήκες το δρόμο σου στα 18. Αυτό όμως δε συνεπάγεται ότι δεν θα τον βρεις στα 20. Keep walking, mate.

Τώρα, αν είσαι από τους «τυχερούς», τους επιτυχόντες των εξετάσεων, μπράβο σου! Αν πέρασες και σε μια σχολή της πρώτης σου προτίμησης, σου αξίζουν και συγχαρητήρια. Δεν είναι πολύ αυτοί που καταφέρνουν να προσαρμοστούν στις δοθείσες από το σύστημα προδιαγραφές. Εύχομαι ολόψυχα να έχεις κάνει τη σωστή επιλογή και να περάσεις τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια σου, σπουδάζοντας ένα αντικείμενο που σου αρέσει, που θα αγαπήσεις και που θα κάνεις επάγγελμα. Τότε, ανεξάρτητα από αυτό που υποστήριξε ο Σόλων, εγώ προσωπικά θα σε μακαρίζω από τα 30 σου…

Αν, τώρα, πέρασες κάπου (αόριστο επίρρημα του τόπου) έχεις δύο επιλογές, είτε να σφίξεις τα δόντια και να ξεκινήσεις τις σπουδές με την ελπίδα ότι θα αγαπήσεις το αντικείμενο είτε να κυνηγήσεις το όνειρό σου με κάθε τίμημα. Σε κάθε περίπτωση μη εγκαταλείψεις με την πρώτη δυσκολία… Μην αποκλείεις την πιθανότητα η τύχη να έχει κάνει καλύτερες επιλογές από εσένα. Και στην τελική, κανείς δε σε εμποδίζει να συνεχίσεις της σπουδές έχοντας ήδη ένα πτυχίο.

Όχι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά. Στα 50 άλλωστε θα τα θυμάσαι τα σχολικά και φοιτητικά χρόνια με φοβερή συγκίνηση και αναπόληση. Αυτό, όμως, είναι επειδή θα έχεις επιλεκτικά ξεχάσει τα σοβαρά προβλήματα. Όπως λέει και μια φίλη μου αυτό ονομάζεται «αισιοδοξία της ανάμνησης». Σε κάθε περίπτωση, τα χρόνια αυτά είναι όμορφα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εμπεριέχουν στιγμές απόλυτης απόγνωσης. ΑΛΛΑ, θα μπορούσαν να είναι ακόμη καλύτερα αν ο ελληνικός εκπαιδευτικός θεσμός λειτουργούσε έστω και μερικώς. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν το ‘χει. Ο στόχος, η εκπαίδευση, έχει κάπου παραπέσει και οι όποιες προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις μπάζουν από παντού. Γιατί πώς να το κάνουμε, θα ήταν υπερβολικό και ακραίο να ξεκινήσεις τις μεταρρυθμίσεις από την αρχή, το νηπιαγωγείο. Αυτοί που κυβερνούν, και κάνουν αποκλειστική χρήση της νοημοσύνης –εγώ πού ήμουν όταν τη μοίραζαν, ε;;– θεωρούν λειτουργικότερο να ξεκινήσεις τις αλλαγές από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, μετά να προβιβαστείς στο λύκειο, στη συνέχεια να σε επιλέξουν για το γυμνάσιο και τέλος να σε κάνουν δεκτό στο δημοτικό.

Αυτή είναι, όμως, η κατάσταση που αντιμετωπίζεις. Ονειρέψου ότι θα την αλλάξεις και ποιος ξέρει, μπορεί να καταφέρεις αυτό που δεν κατάφεραν τόσοι άλλοι.