Νοημοσύνη, είδος προς εξαφάνιση

Υπάρχουν δύο πιθανότητες: είτε κάτι δεν πάει καλά με εμένα, είτε δεν πάνε καλά όλοι οι υπόλοιποι. Κι αν δεν πάω εγώ καλά, δεν μπορεί θα βρεθεί κάποιος να με κλείσει μέσα. Αλλά αν δεν πάνε καλά όλοι οι υπόλοιποι που θα βρω εγώ να τους κλείσω;; Εντάξει, δε λέω, έχω πάψει να ψάχνω λογική στα πράγματα γύρω μου εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά όλα έχουν και τα όριά τους.

Η περίπτωση της copy paste του εξωτερικού Πετρούλας έφτασε στα αφτιά μου από ένα φιλικό ζευγάρι. Η κοπέλα, συγκεκριμένα, μου έκανε μία άκρως ακριβή περιγραφή των κινήσεων και της ομιλίας της. Περιττό να πω ότι έκοβα το λαιμό μου ότι με δουλεύει. Μερικές μέρες αργότερα, κάνοντας zapping, είχα την ατυχία να την πετύχω. Τότε ήταν που ήθελα πραγματικά να πηδήξω από το μπαλκόνι. Ίσως να είμαι κάπως υπερβολική, αλλά το θέαμα προσέβαλε την νοημοσύνη και την αισθητική μου σε υπερθετικό βαθμό. Και δε μου έφτανε αυτό. Έχω τους πάντες τις τελευταίες μέρες να μου σχολιάζουν το θέμα, φίλοι, γνωστοί, ακόμη και σοβαρές τηλεοπτικές εκπομπές. Δε λέω, μαγκιά την ιθυνόντων του σταθμού να δημιουργήσουν τέτοιο σούσουρο, αλλά εγώ, η αμέτοχη, τι φταίω να καταλήγω όμηρος αυτής τους της «επιτυχίας».

Και κάπου εκεί, που πάω η δύσμοιρη να ξεπεράσω το χαμό με το δελτίο καιρού του STAR, κάνοντας άλλη μία φορά zapping, πετυχαίνω το νέο επαγγελματικό βήμα της ομογενούς Kalomoira. Η κοπέλα δε λέω, με το δίκιο της, κάποια στιγμή απηύδησε από την κατάσταση στην Ελλάδα και σηκώθηκε και έφυγε. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να αναλάβει αυτό το «πράγμα» υπό την ονομασία Big in Japan. Απορώ ποιανού αχαρακτήριστου ήταν η ιδέα να πάρει κάποιους Έλληνες και να τους πάει στο Tokyo να παίξουν. Μπήκα στη διαδικασία να δω αυτό το επεισόδιο. Κρίνοντας εκ των υστέρων, κακώς. Έχασα χρόνο και φαιά ουσία μόνο και μόνο για να έχω προσωπική άποψη. Αυτή η περιέργεια θα μας φάει ως έθνος. Παρακολούθησα, λοιπόν, για μία ώρα καμιά δεκαριά Έλληνες, ντυμένους κοτόπουλα, να πηγαινοέρχονται πάνω σε μία ράμπα και να τρώνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα μούτρα τους. Αν αυτοί οι δέκα Έλληνες αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της χώρας μας, εγώ οφείλω να μεταναστεύσω άμεσα. Χίλιες φορές στο Τζιμπουτί.

Μετά από όλα αυτά, κάθομαι κι εγώ και σκέφτομαι, σαν δεύτερη Παπαρίζου, τι δεν πάει καλά. Αλλά δεν το βρίσκω. Θα μπορούσα πολύ εύκολα να τα ρίξω όλα στην παιδεία –ούτως ή άλλως της έχω ένα άχτι. Πιθανολογώ ότι μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου, ώστε να δεχόμεθα ότι μας πλασάρουν χωρίς να το επεξεργαζόμαστε πια. Γιατί ο καθένας μπορεί να προσφέρει ό,τι θέλει, αλλά αν εγώ δεν το ζητήσω, ουδέν πρόβλημα. Έλα, όμως, που σιγά – σιγά , προσφορά την προσφορά επέρχεται η εξοικείωση με την ανοησία. Στην προσπάθεια να μαζικοποιηθεί, η διασκέδαση χάνει κάθε είδους ποιότητα. Και όταν η διασκέδασή μας βρίσκεται σε τόσο χαμηλό επίπεδο, υποβιβαζόμαστε και οι ίδιοι. Όταν παύουμε να μπορούμε να στεκόμαστε κριτικά απέναντι σε ό,τι συμβαίνει, όταν δεχόμαστε ό,τι μας πλασάρουν, τότε σταματάμε να είμαστε άτομα και γινόμαστε μέλη μιας άμορφης μάζας. Μιας μάζας με νοημοσύνη αμοιβάδας.

Ηθικόν δίδαγμα: πρέπει να σταματήσω το zapping, με χαλάει.