Το βασίλειό μου για ένα ελικόπτερο

Θυμάμαι μία φράση του Marx που με είχε εντυπωσιάσει πολύ όταν την είχα πρωτοακούσει: η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. Τώρα τελευταία, κάθε επανάληψη μού φαντάζει περισσότερο ως φαρσοκωμωδία. Σήμερα έλαβε χώρα μία ακόμη επανάληψη της ιστορίας. Ο Παλαιοκώστας απέδρασε για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια. Για να ακριβολογήσω, όμως, δεν απέδρασε απλά. Απέδρασε από την ίδια φυλακή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μαζί με τον ίδιο συγκρατούμενο. Έτσι για να μη χαλάσει ο άνθρωπος τις συνήθειές του. Και σε τελική ανάλυση γιατί να τις αλλάξει. Έχει το ρευστό να κάνει ό,τι θέλει.

Εγώ μάλιστα του έχω και μία πρόταση για να μην μείνει ποτέ χωρίς ρευστό. Γιατί θα του χρειαστεί. Δε λέω άχρηστη η ελληνική αστυνομία αλλά κάποια στιγμή θα τον ξαναπιάσει. Για την τιμή των όπλων. Θα φροντίσει, λοιπόν, να πατεντάρει τη συγκεκριμένη απόδραση. Κάθε φορά επομένως που κάποιος θα θέλει να αποδράσει με αυτόν τον –άκρως αποτελεσματικό– τρόπο θα του πληρώνει τα δικαιώματα. Αυτή η επιχείρηση θα είναι τόσο επιτυχημένη ώστε σε μερικά χρόνια, λόγω ζήτησης, θα καταφύγει και στο franchise –γιατί είπαμε ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που όσο μπορούμε οφείλουμε να τον εκμεταλλευόμαστε.