26 Αυγ 2012

Αυγουστιάτικο φεγγάρι.


Ποτέ δεν υπήρξα fan των θεωριών συνομωσίας. Πραγματικά ποτέ. Αλλά μία παραφιλολογία για μία ιστορία με προβλημάτιζε πάντα. Περπάτησε πράγματι ο Neil Armstrong τον Ιούλιο του 1969 στη σελήνη; Μήπως ήταν απλά μια καλογυρισμένη σκηνή σε στούντιο; Αν μπορούσαν το 1933 να βάλουν τον King Kong να ανεβαίνει το Empire State Building, πόσο να τους δυσκολέψει 35+ χρόνια αργότερα να στήσουν αυτό το παραμύθι; Πιθανόν είμαι υπερβολική –το έχω παραδεχθεί πολλάκις και πλειστάκις στο παρελθόν, ποιος ο λόγος να το αρνηθώ τώρα. Πιθανόν είμαι κακοπροαίρετη.  Πιθανόν και τα δύο. Αλλά αυτή η κοκαλωμένη αμερικανική σημαία ανέκαθεν κάπως μου καθόταν. Περπάτησε, δεν περπάτησε, μικρή σημασία έχει. Το αποτέλεσμα ήταν ένα και το αυτό: η αμερικανική ματαιοδοξία ικανοποιήθηκε πλήρως. Άπαξ και δεν ήταν κανείς εκεί για να καταστεί μάρτυρας, η συντριπτική πλειοψηφία που το είδε live ή στις αμέτρητες επαναλήψεις πείστηκε. Ο Armstrong θα μείνει στην ιστορία σε κάθε περίπτωση βέβαια. Θέλω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μάθουμε... Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο πρωταγωνιστής δεν είναι πια εδώ να το επιβεβαιώσει. Αν δεν του δόθηκε τότε η ευκαιρία, ίσως του δοθεί τώρα.



Υ.Γ. Τον μόνο που παραδέχομαι εγώ προσωπικά είναι ο Gagarin. Για την μόνη που ειλικρινά λυπήθηκα ήταν η Laika –θυσιάστηκε, αλλά τουλάχιστον κέρδισε την αθανασία.

21 Αυγ 2012

Τελικά ποτέ δεν είναι αργά.


Ανέκαθεν απολάμβανα την Αθήνα τον Αύγουστο. Ηρεμία. Κίνηση μηδέν. Parking άφθονο. Πρέπει όμως και να την αποχωρίζεσαι για μερικές μέρες. Έτσι για να την εκτιμάς. Βέβαια ο προγραμματισμός δυσκολεύει όταν το διάστημα που προηγείται των διακοπών έχει γ@μηθεί ο Δίας και τα πάντα, μα τα πάντα, έχουν καθυστερήσει. Με τα πολλά είχε μπει ο Αύγουστος και εγώ απλά δεν είχα κανονίσει τίποτα, με μοναδική φυγή στο ενεργητικό μου ένα 3ήμερο στην Εύβοια. Και πάνω που αρχίζω να αποδέχομαι το γεγονός ότι θα βιώσω στο έπακρο τις χαρές της άδειας από ανθρώπους πόλης, βρέθηκα στη Σίφνο. Αυτό το ταξίδι από εκεί που υπολογιζόταν μια πενθήμερη διαφυγή, ακριβώς επειδή άρχισε άκρως απροσδόκητα έμελλε να εξελιχθεί στον ορισμό του αυθορμητισμού.

Οι 5 μέρες δεν ήταν αρκετές. Ομόφωνα αποφασίστηκε η μεταφορά μας στη Σέριφο. Με δεδομένη την οικονομική κρίση απλά εμφανιστήκαμε στο νησί –χωρίς κράτηση. Όποιον ξανακούσω να μιλάει για οικονομική κρίση, μην αναρωτηθεί, από εμένα θα το βρει. Ο δεύτερος προορισμός μας απορώ πραγματικά πώς δεν είχε βουλιάξει από τον ΛΑΟ που βρισκόταν εκεί. Και εκεί που λέω: «Ναι! Θα την κάνω την υπέρβαση, θα κοιμηθώ στην παραλία.», βρέθηκε ένα –ναι ένα- κατάλυμα σε ολόκληρο το νησί, διαθέσιμο όμως μόνο για ένα βράδυ. Και κάπως έτσι βρέθηκα στη Σαντορίνη, ένα νησί που λατρεύω και που από το τίποτα μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναεπισκευτώ.


Δύο ηλιοβασιλέματα είδα εκεί και μου είναι αρκετά για να βγάλω το ακαδημαϊκό έτος. Μετανιώνω που δεν έχω ρίξει χρήματα στο διακτινισμό, για να κάνω χρήση του στις δύσκολες στιγμές και να βρίσκομαι για μερικά δευτερόλεπτα στην Καλντέρα.


Αυτά είχε το φετινό καλοκαίρι: αυθορμητισμό και εικόνες. Άντε και ένα κρύωμα- που διαρκεί μέχρι σήμερα- από τον αέρα στο κατάστρωμα, στο οποίο και παρέμεινα για 5 ώρες προκειμένου να αποφύγω τον υποτιθέμενο έλεγχο που θα γινόταν στα εισητήρια –είχαμε βγάλει για Νάξο, αλλά είπαμε οικονομική κρίση.

Υ.Γ. Έγραψα ως σαν η τελευταία μου ανάρτηση ήταν την προηγούμενη εβδομάδα. Η συνέπεια ποτέ δεν ήταν ένα από τα προσόντα μου. Για εμένα όμως ένα blog είναι η ηλεκτρονική εκδοχή ενός ημερολογίου και όπως είχα διαβάσει στα νιάτα μου σε ένα λεύκωμα: Τα καλά κορίτσια κρατάνε ημερολόγιο. Τα κακά απλά δεν προλαβαίνουν. Τέλος.