To debate or not to debate

Ιδού η απορία. Ένα ή δύο; Μαζί ή χώρια; Όρθιοι ή καθιστοί; Ερωταπαντήσεις ή τοποθετήσεις; Διευκρινήσεις ή δευτερολογίες; Δημοσιογράφοι ή συντονιστές; 75 ή 90 λεπτά; Αμερικάνικο ή γαλλικό μοντέλο; 5 ή 6 κόμματα; Δευτέρα και Τρίτη ή Τρίτη και Τετάρτη; Άμυνα ή επίθεση; Παπαγαλία ή αποστήθιση; Λευκό ή γαλάζιο πουκάμισο; Πούδρα ή makeup;

Ερωτήματα που δεν πρόκειται να βρουν ικανοποιητική απάντηση. Παρόλα αυτά θα είναι το μοναδικό θέμα που θα καταδεχθούν οι όποιοι ιθύνοντες να διαπραγματευθούν.

Εγώ λέω να ασχοληθώ με άλλα: αυτοδυναμία ή ακυβερνησία; Σύριζα εντός ή εκτός; ΛΑ΄.Ο.Σ τέταρτο ή τρίτο κόμμα; Και σε περίπτωση που υπάρξουν σωρρευτικά τα ακυβερνησία, εκτός βουλής και τρίτο κόμμα: μετανάστευση στην κεντρική Ευρώπη ή στη Λατινική Αμερική;

Έχω εξεταστική!

Η φράση «έχω εξεταστική» είναι αρκετή για να σε ξεπλέξει από κάθε ανεπιθύμητη κατάσταση. Με δύο μόνο λέξεις, κάθε συζήτηση τελειώνει, κάθε απαίτηση μένει δικαιολογημένα ανεκπλήρωτη. Και δεν μπορεί να σου πει και κανένας τίποτα –γιατί απλά εσύ «έχεις εξεταστική». Ενώ όμως εγώ έχω αυτή την εκπληκτική πασπαρτού και μπαλαντέρ ταυτόχρονα δικαιολογία, δε με αφήνουν να αγιάσω! Πραγματικά έχω όλη την καλή διάθεση, αλλά εκείνοι εκεί! Με πολιορκούν με τέτοιες πληροφορίες που όσο σθένος και να θέλω να επιδείξω δεν μπορώ παρά να προβώ σε άμεσο σχολιασμό των όσων μαθαίνω. Επειδή όμως έχω και εξεταστική λέω να περιοριστώ σε τρία -προσωποκεντρικά- γεγονότα της τρέχουσας επικαιρότητας. Το πρώτο και το τρίτο έχουν σχέση με τον Γ. Καρατζαφέρη και το κόμμα του το ΛΑ΄.Ο.Σ –με τον τόνο στην πρώτη συλλαβή, γιατί δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν, στο δικό μου blog τουλάχιστον, να σφετεριστεί μία τόσο ισχυρή εννοιολογικά και σημειολογικά λέξη. Ενώ το δεύτερο με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ στο νομό Σερρών. Και ξεκινώ:

1. Θα είναι ο Ψινάκης υποψήφιος με το ΛΑ.Ο.Σ στην Β΄ Αθηνών; Το ερώτημα αυτό πλανήθηκε σε όλες τις μεσημεριανές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων για σχεδόν μία εβδομάδα. Κι ύστερα λένε ότι ο Καρατζαφέρης δίνει στο ταμείο φτώχειας τα προοριζόμενα για διαφημιστικό χρόνο χρήματα. Λογικό. Όταν έχει τσάμπα διαφημιστικό χρόνο ποιος ο λόγος να γίνεις φορτικός; Τελικά το σήριαλ τελείωσε άδοξα σήμερα. Μεταξύ μας πολύ θα ήθελα να τον δω στα έδρανα της βουλής τον Ψινάκη να λέει την άποψή του για κάποιο θέμα της ημερήσιας διάταξης. Αλλά δεν απογοητεύομαι. Ούτε ανησυχώ. Θα χωνέψει την ιδέα, γιατί το πεπτικό σύστημα κάθε ανθρώπου χρειάζεται το χρόνο του όταν αντιμετωπίζει μία τέτοια πρόταση, και μπορεί να τον δούμε στο επόμενο ραντεβού μας με την κάλπη το πολύ σε τέσσερα χρόνια –ας ελπίσουμε βέβαια, αν το αποφασίσει, να κάνει σωστή επιλογή συνδυασμού…

2. Ο Αχιλλέας Καραμανλής θα είναι –ξανά– υποψήφιος στο νομό Σερρών. Γιατί δεν μπορεί σε μία χώρα που η οικογενειοκρατία καλά κρατεί να μην υπάρχει υποψήφιος βουλευτής εξ αίματος συγγενής του «εθνάρχη» στον τόπο καταγωγής του. Μέχρι εδώ ουδέν μεμπτόν. Έλα όμως που σήμερα πληροφορούμαι ότι όσες φορές έχει κατέλθει στο στίβο της πολιτικής ο εν λόγω κύριος, του οποίου η βασική ιδιότητα είναι η αδερφική, έχει φροντίσει να βρίσκεται πάντα το όνομά του πρώτο στο ψηφοδέλτιο. Αλλά επειδή το αλφάβητο δεν του πέφτει και ιδιαίτερα βολικό, φροντίζει να απορρίπτονται όλοι οι ενδιαφερόμενοι υποψήφιοι βουλευτές. Όσοι έχουν την ατυχία να θέλουν να πολιτευτούν στο νομό Σερρών με την Νέα Δημοκρατία και το όνομά τους αρχίζει από Α έως ΚΑΡΑΛ έχουν τρεις επιλογές: α) να περιοριστούν στις εκλογές των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης β) να μετοικήσουν ή γ) να αλλάξουν κόμμα. Ανεξάρτητα πάντως από την αστεία πλευρά του θέματος, η μέθοδος Αχιλλέα Καραμανλή έχει αποτέλεσμα. Στη σταυροδοσία είναι πρώτος και μάλιστα με διπλάσιους –κυριολεκτικά– σταυρούς από το δεύτερο. Γιατί όπως και να το κάνεις, όταν πάει ο Σερραίος να ψηφίσει και βλέπει πρώτο όνομα ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ δεν μπορεί παρά να σταυρώσει. Και χωρίς να το θέλει ακόμη. Πάει το χέρι από μόνο του.

3. Μπορεί ο Ψινάκης να μην έκατσε, αλλά αντίθετα ο τέως αρχηγός της ΕΥΠ δεν μπορούσε να αρνηθεί την πρόταση του Καρατζαφέρη και τελικά τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας. Μα πώς δύνασαι να αρνηθείς τέτοια πρόταση; Δεν μπορείς παρά να υποκύψεις. Και ο κος Κοραντής υπέκυψε. Μαζί του βέβαια κατέρρευσαν ως σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και οι όποιες –φρούδες όπως αποδείχθηκε– ελπίδες του ελληνικού λαού για μυστικές υπηρεσίες στην Ελλάδα. Γιατί, όπως εύλογα υποθέτει κάποιος, οι κύριοι Καρατζαφέρης και Κοραντής δεν έγιναν φίλοι το τελευταίο δεκαήμερο. Όλο και κάποια επαφή θα προϋπήρχε, από τότε ακόμη που καθόταν στην καρέκλα του αρχηγού της ΕΥΠ. Και στο σημείο αυτό δεν μπορώ παρά να έρθω –με 70 χρόνια καθυστέρηση– να συμφωνήσω με τον Churchill όταν έλεγε ότι «δύο λαοί δεν μπορούν με τίποτα να διατηρήσουν μυστικές υπηρεσίες, οι Κινέζοι και οι Έλληνες, οι πρώτοι γιατί δεν μιλάει κανένας σε κανέναν, και οι δεύτεροι γιατί μιλάνε όλοι σε όλους».

Στο σημείο αυτό λέω να σας αφήσω και να ξαναχωθώ –μετά το ευχάριστο αυτό διάλειμμα– στα βιβλία μου. Άλλωστε, χωρίς να θέλω να επαναλαμβάνομαι, έχω και εξεταστική.

Ο ορισμός του στρουθοκαμηλισμού

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, η Εθνική ομάδα μπάσκετ επικρατεί επί της Κροατίας με 30-21, στη δεύτερη περίοδο του δεύτερου αγώνα των προκριματικών του euro basket. Την ίδια στιγμή σε όλα τα υπόλοιπα -ιδιωτικά- κανάλια υπάρχει ένας νεοδημοκράτης που πλακώνεται με ένα πασόκο. Προεκλογική περίοδος γαρ. Και μέσα σε όλο αυτό το χαμό εγώ αντί να στρωθώ να διαβάσω κανένα μάθημα της εξεταστικής προτιμώ να βρίσκομαι μπροστά σε δύο οθόνες, γιατί η μία δεν είναι ποτέ αρκετή, μία στην οποία γράφω αυτό το κείμενο και μία στην οποία δείχνει τον Μπουρούση να βάζει καλάθι και φάουλ (38-23). Και μόλις έβαλε ακόμη ένα, το παιχνίδι της ζωής του όπως μόλις υπογράμμισε ο φίλτατος sportscaster.

Αλλά εγώ για την ώρα δεν μπορώ παρά να ασχοληθώ με το προηγούμενο παιχνίδι της εθνικής με τα «Σκόπια». Δεν τον είδα τον αγώνα, ήμουν εκτός σπιτιού, αλλά είδα τα στιγμιότυπα σε αρκετά δελτία ειδήσεων, χθες και σήμερα. Ενημερώθηκα, λοιπόν, ότι οι «Σκοπιανοί» μας γιούχαραν την ώρα που ακουγόταν ο εθνικός μας ύμνος ενώ εμείς ήμασταν κύριοι κατά τη διάρκεια του δικού τους. Είδα πλειστάκις την πρώην σημαία τους με τον ήλιο της Βεργίνας να ξετυλίγεται και να απλώνεται στη δυτική πλευρά του γηπέδου. Είδα τον έλληνα πρόεδρο της FIBA να διατείνεται ότι πέτυχε να μην φορεθεί η φανέλα των αντιπάλων που έφερε το όνομα Macedonia. Αυτό όμως που δεν είδα, τουλάχιστον για τα ¾ του αγώνα, ήταν τα τρία διακριτικά γράμματα του αντιπάλου στην κάτω αριστερή γωνία της οθόνης. Έβλεπα φαρδιά πλατιά τα GRE και τους ελληνικούς πόντους, πάνω από τους ελληνικούς, τους πόντους του αντιπάλου, αλλά πουθενά τον αντίπαλο.

Την «άκρως προσβλητική για εμάς» επιλογή των Πολωνών διοργανωτών να χρησιμοποιήσουν τα διακριτικά που πρότεινε η ομάδα των «Σκοπιανών», δηλαδή MKD, η ελληνική κρατική τηλεόραση βρήκε τρόπο να την αντιμετωπίσει άμεσα. Οι υπεύθυνοι του σταθμού βρήκαν τη λύση μόλις σε ένα 10λεπτο. Έριξαν μαύρο πάνω από τα τρία γράμματα. Κατόρθωσαν δηλαδή η Ελλάδα να παίζει χωρίς αντίπαλο όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Έτσι, για να αισθανθεί πας Έλλην εθνικά υπερήφανος. Σαν τη στρουθοκάμηλο κι εμείς θεωρούμε πως ό,τι δεν το βλέπουμε παύει ως εκ θαύματος να υπάρχει. Αν ρίξουμε μαύρο πάνω από το όνομα που επέλεξαν να χρησιμοποιούν, θα πάψουν πάραυτα να το σφετερίζονται. Αν τους αποκαλούμε εμείς «σκοπιανούς», αυτομάτως θα ακολουθούσαν το παράδειγμά μας όλες ανεξαιρέτως οι υπόλοιπες χώρες.

Πραγματικά δεν ξέρω τι με συγχύζει περισσότερο, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε ως έθνος τα προβλήματά μας ή το γεγονός ότι κατά 99% τα δημιουργούμε μόνοι μας. Γιατί μεταξύ μας το θέμα μόνοι μας το γιγαντώσαμε. Κάθε νεοιδρυθέν κράτος έχει ανάγκη, για λόγους επιβίωσης, να βρει ένα σημείο αναφοράς στο απώτατο παρελθόν. Εκείνοι βρήκαν τον Μέγα Αλέξανδρο. Ό,τι μπορεί ο καθένας. Αλλά ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν δικός μας! Αν ήθελαν να έπαιρναν εκείνον του Scorsese που ήταν και bisexual. Σιγά τώρα μην τους αφήσουμε να παίζουν με τους δικούς μας –ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ! Αρχικά «μακεδονικός χαλβάς» να ήθελαν να αυτοαποκαλούνται εμείς δεν θα τους αφήναμε. Τώρα παρακαλάμε για σύνθετη ονομασία και για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται περίτρανα πόσο τραγικοί είμαστε στην εξωτερική πολιτική. Αλλά ουδείς τέλειος –πρβλ Some like it hot (1959).

ΥΓ. Αυτή τη στιγμή, στα μέσα της τρίτης περιόδου το σκορ είναι 62-44 και εγώ δεν τη μυρίζομαι απλά, δεν τη γεύομαι μόνο, είμαι σίγουρη για την κούπα…!! Γιατί αν δε στοχεύσουμε ψηλά ως έθνος, ποιος ο λόγος την ύπαρξής μας;;

Ζούμε μεγάλες στιγμές...

Ζούμε μεγάλες στιγμές, κυρίες και κύριοι. Θα ρωτήσετε γιατί. Εύλογη απορία. Απορία στην οποία δεν έχω ικανοποιητική απάντηση. Γιατί εξετάζοντας το ζήτημα, δεν μπορούμε παρά να μην προβληματιζόμαστε. Κάθε άποψη μόνο αυθαίρετη μπορεί να θεωρηθεί. Κάθε γνώμη, τόσο στοιχειοθετημένη όσο εμείς της το επιτρέπουμε. Βασιζόμενη σε αυτά, στο σημείο αυτό δύναμαι να καταλήξω στο εξής ασφαλές συμπέρασμα: δεν έχω κάτι να πω. Τίποτα απολύτως. Nothing, niente, rien, nicht, nulla. Έτσι για να προσέχετε σε ποια blogs μπαίνετε.

ΥΓ. Είμαι σίγουρη ότι στο σημείο αυτό σιχτιρίζεις για τον τρόπο που μόλις έχασες 2 λεπτά από τη ζωή σου. Μη χολοσκάς. Δεν ήταν τα πρώτα. Και μετά βεβαιότητας δεν ήταν και τα τελευταία.