Πώς να αυξήσεις την τηλεθέαση της κρατικής τηλεόρασης.

Όταν πρόσφατα ακούστηκε το «Στη Τουρκία, Ταξίμ. Στην Ελλάδα, Ταξίν» ήχησε το καμπανάκι της συνειδητοποίησης ότι η ελληνική πραγματικότητα συνδυαζόταν πια από μια πλήρη απάθεια περί των εξελίξεων σε κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό επίπεδο –δηλαδή σε κάθε επίπεδο της δημόσιας σφαίρας. Και ενώ επί μήνες η Κυβέρνηση είχε εξασφαλίσει μία αναντίρρητη αποδοχή των τεκταινομένων, επιλέγει να κάνει ρουά στη σκακιέρα «πώς να χάσεις την εξουσία». Μέσα σε 12 ώρες με μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου παύει την ύπαρξη της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης. Έτσι απλά και πλήρως παράνομα –χωρίς δυνατότητα συνταγματικού ελέγχου, καθώς οι πνπ εξαιρούνται, δημιουργήθηκε εκ του μηδενός μια τεχνική κρίση που προκάλεσε κύμα αντιδράσεων, όχι μόνο διαδικτυακώς, αλλά (άκουσον άκουσον) με φυσική παρουσία έξω από το ραδιομέγαρο. Κι ας γκρινιάζαμε κάθε φορά που ερχόταν λογαριασμός ΔΕΗ. Μη μου τους κύκλους τάραττε είμαστε. Μάθαμε να πληρώνουμε, μάθαμε να γκρινιάζουμε και μας το στερεί. Έτσι απροειδοποίητα; Είμαστε ικανοί να θρηνήσουμε για τους 2.656 νέους ανέργους, κι ας χάνουν περισσότεροι σε καθημερινή βάση τη δουλειά τους. Ψιλά γράμματα αυτό. Αν λυπάμαι; Λυπάμαι. Εγώ ο άνθρωπος της συνήθειας και του συναισθήματος.

Δύο ερωτήματα προς τον εμπνευστή μόνο:

1. 1. Η κυριακάτικη λειτουργία θα παρακολουθείτε online πια;
2. 2 Σκοπεύετε να εξαντλήσετε την 7ετία;

2012+1

Ένα δίσεκτο έτος έφτασε στο τέλος του. Ένα έτος που όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο, υπήρξε ανατρεπτικό. Η οικονομία πρωταγωνίστησε. Μικρή σημασία έχει αν οι οικονομικές αναλύσεις είχαν αντικείμενο μια επιχείρηση, ένα κράτος ή γίνονταν απλά σε επίπεδο αγορών. Η οικονομία έγινε το πρίσμα μέσω του οποίου οι περισσότεροι έβλεπαν την πραγματικότητα. Σχεδόν τα πάντα μεταφράστηκαν σε αριθμούς και νούμερα. Το πολιτικό και κοινωνικό έχασαν κατά κράτος. Ακόμα και εκλογικές αναμετρήσεις –όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο είχαν έρεισμα την οικονομία σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα.

Όπως πολλά άλλα, όμως, έτσι και το 2012 έφτασε στο τέλος του. Η ευχή μου για το νέο; μέχρι να καταφέρουμε να προσθέσουμε χρόνια στη ζωή μας, ας προσθέσουμε ζωή στα χρόνια μας. Ζωή που συνδυάζεται με γνώση, ενδιαφέροντα, ανταλλαγή απόψεων, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, αισιοδοξία. Σκοπός μου; Η έξοδος από τον μικρόκοσμο, που κι εγώ όπως πολλοί, έχω επιλέξει να ζω και εμπλοκής με το πολιτικό, με το κοινωνικό. Στόχος μου; Μέσα στο νέο έτος να γίνω κοινωνός μικρών θαυμάτων –σε όποιο επίπεδο κι αν έχω την τύχη να μου συμβούν αυτά.

Καλή μας χρονιά, λοιπόν.

Αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Ποτέ δεν υπήρξα fan των θεωριών συνομωσίας. Πραγματικά ποτέ. Αλλά μία παραφιλολογία για μία ιστορία με προβλημάτιζε πάντα. Περπάτησε πράγματι ο Neil Armstrong τον Ιούλιο του 1969 στη σελήνη; Μήπως ήταν απλά μια καλογυρισμένη σκηνή σε στούντιο; Αν μπορούσαν το 1933 να βάλουν τον King Kong να ανεβαίνει το Empire State Building, πόσο να τους δυσκολέψει 35+ χρόνια αργότερα να στήσουν αυτό το παραμύθι; Πιθανόν είμαι υπερβολική –το έχω παραδεχθεί πολλάκις και πλειστάκις στο παρελθόν, ποιος ο λόγος να το αρνηθώ τώρα. Πιθανόν είμαι κακοπροαίρετη.  Πιθανόν και τα δύο. Αλλά αυτή η κοκαλωμένη αμερικανική σημαία ανέκαθεν κάπως μου καθόταν. Περπάτησε, δεν περπάτησε, μικρή σημασία έχει. Το αποτέλεσμα ήταν ένα και το αυτό: η αμερικανική ματαιοδοξία ικανοποιήθηκε πλήρως. Άπαξ και δεν ήταν κανείς εκεί για να καταστεί μάρτυρας, η συντριπτική πλειοψηφία που το είδε live ή στις αμέτρητες επαναλήψεις πείστηκε. Ο Armstrong θα μείνει στην ιστορία σε κάθε περίπτωση βέβαια. Θέλω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μάθουμε... Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο πρωταγωνιστής δεν είναι πια εδώ να το επιβεβαιώσει. Αν δεν του δόθηκε τότε η ευκαιρία, ίσως του δοθεί τώρα.

Υ.Γ. Τον μόνο που παραδέχομαι εγώ προσωπικά είναι ο Gagarin. Για την μόνη που ειλικρινά λυπήθηκα ήταν η Laika –θυσιάστηκε, αλλά τουλάχιστον κέρδισε την αθανασία.

Τελικά ποτέ δεν είναι αργά.

Ανέκαθεν απολάμβανα την Αθήνα τον Αύγουστο. Ηρεμία. Κίνηση μηδέν. Parking άφθονο. Πρέπει όμως και να την αποχωρίζεσαι για μερικές μέρες. Έτσι για να την εκτιμάς. Βέβαια ο προγραμματισμός δυσκολεύει όταν το διάστημα που προηγείται των διακοπών έχει γ@μηθεί ο Δίας και τα πάντα, μα τα πάντα, έχουν καθυστερήσει. Με τα πολλά είχε μπει ο Αύγουστος και εγώ απλά δεν είχα κανονίσει τίποτα, με μοναδική φυγή στο ενεργητικό μου ένα 3ήμερο στην Εύβοια. Και πάνω που αρχίζω να αποδέχομαι το γεγονός ότι θα βιώσω στο έπακρο τις χαρές της άδειας από ανθρώπους πόλης, βρέθηκα στη Σίφνο. Αυτό το ταξίδι από εκεί που υπολογιζόταν μια πενθήμερη διαφυγή, ακριβώς επειδή άρχισε άκρως απροσδόκητα έμελλε να εξελιχθεί στον ορισμό του αυθορμητισμού.

Οι 5 μέρες δεν ήταν αρκετές. Ομόφωνα αποφασίστηκε η μεταφορά μας στη Σέριφο. Με δεδομένη την οικονομική κρίση απλά εμφανιστήκαμε στο νησί –χωρίς κράτηση. Όποιον ξανακούσω να μιλάει για οικονομική κρίση, μην αναρωτηθεί, από εμένα θα το βρει. Ο δεύτερος προορισμός μας απορώ πραγματικά πώς δεν είχε βουλιάξει από τον ΛΑΟ που βρισκόταν εκεί. Και εκεί που λέω: «Ναι! Θα την κάνω την υπέρβαση, θα κοιμηθώ στην παραλία.», βρέθηκε ένα –ναι ένα- κατάλυμα σε ολόκληρο το νησί, διαθέσιμο όμως μόνο για ένα βράδυ. Και κάπως έτσι βρέθηκα στη Σαντορίνη, ένα νησί που λατρεύω και που από το τίποτα μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναεπισκευτώ.

Δύο ηλιοβασιλέματα είδα εκεί και μου είναι αρκετά για να βγάλω το ακαδημαϊκό έτος. Μετανιώνω που δεν έχω ρίξει χρήματα στο διακτινισμό, για να κάνω χρήση του στις δύσκολες στιγμές και να βρίσκομαι για μερικά δευτερόλεπτα στην Καλντέρα.

Αυτά είχε το φετινό καλοκαίρι: αυθορμητισμό και εικόνες. Άντε και ένα κρύωμα- που διαρκεί μέχρι σήμερα- από τον αέρα στο κατάστρωμα, στο οποίο και παρέμεινα για 5 ώρες προκειμένου να αποφύγω τον υποτιθέμενο έλεγχο που θα γινόταν στα εισητήρια –είχαμε βγάλει για Νάξο, αλλά είπαμε οικονομική κρίση.

Υ.Γ. Έγραψα ως σαν η τελευταία μου ανάρτηση ήταν την προηγούμενη εβδομάδα. Η συνέπεια ποτέ δεν ήταν ένα από τα προσόντα μου. Για εμένα όμως ένα blog είναι η ηλεκτρονική εκδοχή ενός ημερολογίου και όπως είχα διαβάσει στα νιάτα μου σε ένα λεύκωμα: Τα καλά κορίτσια κρατάνε ημερολόγιο. Τα κακά απλά δεν προλαβαίνουν. Τέλος.

Η μεγάλη επιστροφή!

Αισίως πέρασε ένας χρόνος από την τελευταία μου ανάρτηση. Μία αναφορά σε ένα φίλο, με έκανε να ξαναθυμηθώ το μπλογκ μου και να το αναζητήσω. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μού είχε λείψει… Είχα ξεκάθαρα δείγματα νοσταλγίας, σα να διάβαζα ημερολόγιο! Το φοβερό είναι ότι δεν είχα καταφέρει ποτέ να κρατήσω ημερολόγιο, παρά τις 2.843 προσπάθειες που είχα καταβάλει...

Ο.Κ. Εξαφανίστηκα από προσώπου (διαδικτυακής) γης. Το να δηλώσω απαράδεκτη είναι κάτι που το έχω κάνει με τεράστια επιτυχία στο παρελθόν, αλλά θα αρνηθώ κατηγορηματικά να το κάνω τώρα. Συνέβησαν πολλά -σε προσωπικό, εθνικό και διεθνές- επίπεδο αυτό το διάστημα.

Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω, επομένως αποφάσισα να μη σχολιάσω τίποτα. Δεν εγγυώμαι ότι δε θα υπάρξουν μελλοντικές αναφορές -πιθανόν διεξοδικές- στο πρόσφατο παρελθόν, πάντως για την ώρα δε νομίζω ότι είμαι ιδιαίτερα διατεθειμένη να αναμοχλεύσω όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους.

Κλείνω με την ελπίδα -γιατί οι υποσχέσεις έχουν πάψει να πουλάνε πια- ότι ένα εβδομαδιαίο τουλάχιστον ραντεβού θα είμαι σε θέση να το κρατήσω. Απλά: I’m back!

Ενθουσιασμός

Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων MEGA, 5 Νοεμβρίου 2010:



Ν. Κακλαμάνης: «Ραντεβού στις 7 Νοεμβρίου.»
Γ. Καμίνης: «και στις 14, κε Κακλαμάνη».
Ν. Κακλαμάνης: «Δεν ξέρουμε αν θα χρειαστει».

Άνευ σχολίων από τη γράφουσα, απλώς με έντονο αίσθημα ενθουσιασμού.

Μανιχέστο εκλογών 7ης Νοέμβρη

Κείμενο του υποψήφιου δημάρχου και επικεφαλής του συνδυασμού «Μια πόλη για την πάρτη μου» του Καλλικράτειου Δήμου Κάτω Συκομουριάς, Παρμενίωνα Κομματοσκυλάκη

Συμπολίτες & συμπολίτισσες,

Οι επερχόμενες εκλογές είναι σαν όλες τις άλλες. Σας μιλώ εντελώς ειλικρινά και εκ μπύρας ουδεμία διαφορά έχουν από όσες μέχρι τώρα έχουν λάβει χώρα σε τούτη εδώ τη χώρα.

Συμπολίτες & συμπολίτισσες,

Στις 7 Νοεμβρίου καλούνται οι κατά τόπο δημότες να επιλέξουν το συνδυασμό εκείνο που θα ηγηθεί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης την επόμενη τετραετία. Εγώ και οι συνεργάτες μου, ντόμπρα σας διαβεβαιώνουμε ότι δε θα κάνουμε τίποτα απολύτως. Και όταν λέμε τίποτα το εννοούμε. Δε θα μπούμε καν στη διαδικασία να ανοίξουμε δρόμους και πεζοδρόμια το τελευταίο 6μηνο της θητείας μας.

Συμπολίτες & συμπολίτισσες,

Σε τέσσερις εβδομάδες, στόχος μας είναι να μας δώσετε την ευκαιρία να έχουμε πρόσβαση σε ένα συρτάρι και μία πόρτα. Αλλά εμείς δε μιλάμε αόριστα. Και για αυτό θα καταστήσουμε crystal clear τις προθέσεις μας: θέλουμε να έχουμε πρόσβαση στο ταμείο του Δήμου και επιδιώκουμε να εισέλθουμε στο «κλιμακοστάσιο» του κόμματός μας προκειμένου να ακολουθήσουμε τη συνήθη διαδικασία ανέλιξης και σταδιακά να περάσουμε από το Δήμο στην Περιφέρεια με τελικό προορισμό το Μείζον Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Συμπολίτες & συμπολίτισσες,

Το σύνολο των ατόμων που απαρτίζουν το συνδυασμό μας διαπνέεται από γνήσια αισθήματα αδιαφορίας για το μέλλον του Δήμου και δε δίνουν δεκάρα τσακιστή –ούτε καν δραχμή– για το τι θα απογίνεται όλοι εσείς.

….αλλά τουλάχιστον είμαστε ειλικρινείς.

Για όλους τους ανωτέρω λόγους την Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010 ζητάμε το μόνο όπλο που διαθέτετε. Και αφού το ζητάμε και μάλιστα τόσο ευγενικά, φροντίστε να μας το δώσετε για να μη σας βαραίνει και εσάς. Άλλωστε πρώτον τα όπλα είναι passé και δεύτερον πολύ αέρα σας δώσαμε –καιρός να τον πάρουμε πίσω.

Ευχαριστούμε.

ΥΓ. Θεωρούμε δεδομένο ότι άπαξ και ο συνδυασμός μας δε διαθέτει προεκλογικό πρόγραμμα, όλοι εσείς την επαύριον των εκλογών, η οποία θα συνδυαστεί με τη νίκη μας, δε θα έχετε καμία απαίτηση. Αν πάλι έχετε, τόσο το χειρότερο για εσάς.

Ημέρα της Γυναίκας

Όπως έχω αναπτύξει με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο και στο παρελθόν, έχω ένα θεματάκι με τις αφιερωμένες σε κάποιον ή κάτι ημέρες. Σήμερα, καθότι «ημέρα της γυναίκας» θα επικεντρώσω τα βέλη μου προς αυτή την κατεύθυνση.

Υποτιθέστω πως δεχόμαστε ότι σήμερα είναι η ημέρα της γυναίκας. Μία ημέρα δηλαδή αφιερωμένη σε όλο το γυναικείο πληθυσμό της γης. Μπορεί να κάνω λάθος –πράγμα σπάνιο για εμένα, αυτοί που με ξέρουν μπορούν να το επιβεβαιώσουν– αλλά αυτό συνεπάγεται αυτομάτως ότι οι υπόλοιπες 364 (365 στα δίσεκτα) ημέρες είναι αφιερωμένες στους άνδρες. Κατ’ επέκταση, όλες οι μέρες του έτους εκτός της 8ης Μαρτίου είναι «Ημέρα του άνδρα». Άρα εγώ ως γυναίκα οφείλω κάθε μέρα –πλην μίας– να εύχομαι σε όλους τους άνδρες χρόνια πολλά. Το γεγονός αυτό μεταφράζεται στο ότι 364 ή 365 ημέρες το χρόνο αποδέχομαι ότι οι γυναίκες είναι υπό των ανδρών. Μόνη παραχώρηση που έχει γίνει δηλαδή, και αυτή μετά από δεκαετίες φεμινιστικού κινήματος, είναι οι άνδρες να επιτρέψουν στις γυναίκες να γιορτάζουν άπαξ το χρόνο και πάντα «ως γυναίκες».

Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο παρά να προβώ σε μία έκκληση προς τον Πρωθυπουργό:

Κύριε Παπανδρέου,

Ξέρω ότι πνίγεστε και πραγματικά συμπάσχω. Αντιλαμβάνομαι ότι οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού είναι μεγάλο βάρος να σηκώσει ένας άνθρωπος και σας εύχομαι κουράγιο και κάθε επιτυχία στην προσπάθειά σας. Μία παράκληση έχω μόνο: στα τόσα ταξίδια που κάνετε, αν μπορείτε και δοθείσης της ευκαιρίας, πετάξτε την ιδέα να αφιερωθεί μία ακόμη μέρα στη γυναίκα. 3,5 δισεκατομμύρια πού να χωρέσουν σε μία μέρα μόνο; Ενώ αν είχαμε δύο μέρες θα βολευόμασταν καλύτερα.

Θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι υποστηρικτές της πρότασης αυτής θα είναι τόσο η κα Μέρκελ όσο και ο κος Σαρκοζύ, ο οποίος και να τσινήσει αρχικά, μετά από παρέμβαση της Κάρλα, τελικά θα συμμορφωθεί.

Σας ευχαριστώ θερμά.

ΥΓ. Στο σημείο αυτό να δηλώσω ότι εγώ προσωπικά φεμινίστρια δεν είμαι. Είμαι όμως υπέρ το δέον δημοκράτισσα και το τρίπτυχο ελευθερία – ισότητα – αλληλεγγύη το έχω εσωτερικεύσει τόσο πολύ, που δε μπορεί, κάποια μέρα θα το κάνω πράξη.-

Νίκος Κακαουνάκης

Ο θάνατος του Νίκου Κακαουνάκη με βρήκε απροετοίμαστη. Το πληροφορήθηκα σχεδόν αμέσως, καθώς εκείνη την ώρα ήμουν μέσα στο facebook, όπου τα νέα διαδίδονται κατά τι πιο αργά από την ταχύτητα του φωτός. Το 2009 έπνεε τα λοίσθια, παρόλα αυτά κατάφερε να γίνει λίγο πιο άχαρο από ότι ήδη ήταν το βράδυ της 30ης Δεκεμβρίου.

Ο θάνατος του Νίκου Κακαουνάκη με βρήκε απροετοίμαστη για δύο λόγους. Πρωτίστως γιατί έφυγε ένας δημοσιογράφος που εκτιμούσα βαθύτατα και που είχα την αίσθηση ότι μιλούσε και ρωτούσε αντ’ εμού. Ήταν το καμάρι της κρητικής γης, με ενδείξεις πιο τρανταχτές καμιά φορά από την προφορά του. Πάλευε, χαιρόταν τη δουλειά του και εγώ ήμουν εκεί για τον απολαμβάνω. Τον απολάμβανα ακόμη και όταν εισχωρούσε σε πεδία γραφικότητας, αλλά αυτό δεν ήταν παρά ένα από τα στοιχεία που τον χαρακτήριζαν και τον καθιστούσαν τόσο συμπαθή στα δικά μου μάτια. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πιθανόν ο σημαντικότερος λόγος που τον εκτιμούσα τόσο πολύ ήταν γιατί θυμάμαι τον παππού μου από κοριτσάκι που ήμουν να τον ακούει με ευλάβεια σχεδόν στον ΣΚΑΙ. Την ώρα της ραδιοφωνικής του εκπομπής αν τολμούσε κανείς να τον διακόψει, θα άκουγε τα εξ αμάξης –και στο σημείο αυτό δηλώνω υπερβολική, αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα από τα στοιχεία που με καθιστούν ακαταμάχητη…

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το μοιραίο συνέβη, αν όχι τυπικά, τότε ουσιαστικά στον Ευαγγελισμό. Σε αυτό το υπέροχο αθηναϊκό νοσοκομείο που πιθανολογώ ότι έχει βάλει σκοπό να προστατέψει τον πλανήτη, και δη την Ελλάδα, από τον υπερπληθυσμό. Στον Ευαγγελισμό μπήκε και ο παππούς μου, όπου η όποια πιθανότητα να ξεπεράσει το εγκεφαλικό που υπέστη εξανεμίσθηκε. Λογικό. Όταν σε στοιβάζουν σε ένα δωμάτιο με άλλα επτά άτομα και υγιής να είσαι, δε μπορεί, μια λοιμωξούλα θα την πάθεις, έτσι να σου βρίσκεται. Μην είσαι με άδεια χέρια. Δεν κατηγορώ –μόνο– τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό. Κατηγορώ και το Υπουργείο Υγείας που δεν έχει κατεδαφίσει αυτό το τόσο ακατάλληλο για νοσοκομείο κτήριο.

Ο θάνατος του Νίκου Κακαουνάκη με βρήκε απροετοίμαστη. Και αν η κηδεία του γινόταν στην Αθήνα θα ήμουν από τους πρώτους που θα πήγαιναν. Όμως επέστρεψε στην Κρήτη, και έτσι έπρεπε. Ο μόνος που χάρηκε φαντάζομαι ήταν ο παππούς μου. Τους φαντάζομαι τον έναν να πίνει το κρασάκι του και τον άλλον τη ρακή του και να τα λένε ήσυχα – ήσυχα. Φωνές αποκλείεται να υπάρξουν σε αυτή τη συζήτηση. Σιγά μη φέρει ο παππούς μου αντίρρηση στον Κακαουνάκη!

2010

Τα Χριστούγεννα ήρθαν και παρήλθαν. Το 2010 προ των πυλών και το πνεύμα των ημερών σε διακοπές στο Dubai που έχουν πέσει οι τιμές. Ούτε συζήτηση να περάσει από τα ΒΑ προάστια της Αθήνας, έτσι να πάρω κι εγώ μυρωδιά. Το φοβερό είναι ότι δεν είμαι ούτε καν συγχυσμένη. Μου είναι αδιάφορο, παντελώς αδιάφορο, αν οι άλλοι γύρω μου γιορτάζουν. Εμένα προσωπικά με έχει πιάσει η άνοιξη. Κάτι ο καιρός που δε λέει να χαλάσει –η Ευρώπη θαμμένη στα χιόνια κι η θερμοκρασία εδώ να κυμαίνεται μεταξύ 12ο και 20ο, κάτι που λόγω οικονομικής κρίσης μειώθηκαν οι στολισμοί και δη τα λαμπάκια. Δε θέλει και πολύ! …λείπει και το δέντρο από το Σύνταγμα!

Γεγονός βέβαια είναι ότι φέτος άλλαξα τη χριστουγεννιάτικη ρουτίνα μου. Με εξαίρεση το καθιερωμένο τραπέζι ανήμερα, όλα φέτος ήταν διαφορετικά. Τις επόμενες μέρες βγήκα, πήγα θέατρο, είδα φίλους –περίπου το 5% από αυτούς που όφειλα, αλλά παραμένω αισιόδοξη, άλλωστε εξακολουθεί να είναι 2009, άρα έχουμε ακόμη χρόνο…

Το μόνο άξιο να με ταράξει είναι που μετά από μία δεκαετία θα μου ανατρέψουν την κεκτημένη ταχύτητα που έχω όταν γράφω τη χρονολογία. Ξόδεψα το πρώτο τρίμηνο του 2000 στην προσπάθειά μου να μην βάζω 199… στη χρονολογία, και τώρα που το συνήθισα μία ακόμη ανατροπή –και δεν εννοώ του Πρετεντέρη. Μπορώ βέβαια να απλοποιήσω τα πράγματα και να κόψω τα πρώτα δύο ψηφία. Με τον τρόπο αυτό θα εξοικονομήσω χρόνο και ψυχική ηρεμία. Ταυτόχρονα βέβαια θα κόψω δύο χιλιετίες, αλλά δε βαριέσαι, ποιος μετράει;

Αυτό το κείμενο, εκτός απροόπτου θα είναι το τελευταίο του 2009. Και για αυτό δεν μπορώ παρά να δηλώσω συγκινημένη. Χωρίς επομένως βαθυστόχαστες δηλώσεις, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς τίποτα, μια μόνο ευχή: Χρόνια καλά! Γιατί, μεταξύ μας, τα πολλά τις περισσότερες φορές είναι περιττά. Καλή σας χρονιά!

Χριστούγεννα στο παρά πέντε

Όχι, στο κλίμα των ημερών τελικά δεν μπήκα. Κάτι οι υποχρεώσεις. Κάτι το τρέξιμο για τις εν λόγω υποχρεώσεις. Εγώ και τα Χριστούγεννα φέτος κινηθήκαμε παράλληλα και δε συναντηθήκαμε πουθενά. Παρόλα αυτά αποφάσισα τις ώρες που απομένουν μέχρι τις 12.00 να τις αξιοποιήσω όπως μπορώ για να μπω στο κλίμα των ημερών. Και θα αρχίσω από τις κλασικές ευχές (σε όλες τις ευρέως γνωστές γλώσσες):

Καλά Χριστούγεννα
Merry Christmas
Joyeux Noël
Fröhliche Weihnachten
Buon Natale
Feliz Navidad

Και συνεχίζω στην ελληνική, την οποία όπως και να έχει την κατέχω κατά τι καλύτερα:

Υγεία, Ευτυχία και Λαϊκή Κυριαρχία
Προσωπική και Επαγγελματική Επιτυχία
Μακριά από την Ανθρώπινη Κακία
Και κυρίως να Μην Πραγματοποιηθεί Κάθε Σου Επιθυμία!
…..γιατί αν όλα γίνουν φέτος τι θα έχουμε να ευχόμαστε για του χρόνου;; ε;

Γιορτινές υποχρεώσεις

Στην τελική ευθεία για τις γιορτές έχω αρχίσει να πανικοβάλλομαι με τα πόσα πράγματα έχω να κάνω πριν την αλλαγή του χρόνου:

Πρώτα και κύρια, να πάω να αγοράσω δέντρο. Τα φυσικά αποκλείονται και αυτό που κείται στο πατάρι πνέει τα λοίσθια, άρα λέω να το συνταξιοδοτήσω. Δεν ξέρω και πόσο κάνουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα… Και ενώ την τελευταία τριετία γύρω στα Φώτα λέω να πάω να πάρω ένα μισοτιμής, ως γνήσια Ελληνίδα το αναβάλλω για του χρόνου, με αποτέλεσμα να οδηγηθώ σε αυτή ακριβώς τη χρονική στιγμή: να πάω δηλαδή 15 μέρες πριν τα Χριστούγεννα να το αγοράσω και ο τυχερός πωλητής να μου το μοσχοπουλήσει –γιατί ποιος άλλος πάει να πάρει καλό δέντρο εν τω μέσω οικονομικής κρίσης;;

Το θέμα όμως με το δέντρο θα λυθεί σχετικά αναίμακτα. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι έχω την κρυφή επιθυμία σε μία περίοδο 20 ημερών να συμπυκνώσω υποχρεώσεις εξαμήνου, και δεν εννοώ ακαδημαϊκού που έχει καθιερωθεί στο τετράμηνο (με τις καταλήψεις). Πιο αναλυτικά: διάβασμα και εργασίες για τη σχολή, φίλοι που δεν έχω δει εδώ και αιώνες, αλλά βασικά όλα αυτά τα τραπέζια που έχω να παραβρεθώ. Όχι δεν θέλω. Δεν θέλω να πάω στα ίδια σπίτια, που είναι μαζεμένοι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, που οι οικοδεσπότες μαγειρεύουν τα ίδια φαγητά, που γίνεται η ίδια συζήτηση, που κάθε φορά φεύγω σκασμένη από το φαγητό και αδυνατώ να σηκωθώ από την καρέκλα πόσω μάλλον από τον καναπέ. Τα τραπέζια, λοιπόν, είναι το βασικό μου πρόβλημα. Το εντοπίζω αυτή ακριβώς τη στιγμή. Το ότι σε διάστημα μιας βδομάδας θα έχω καμιά δεκαριά υποχρεώσεις ως ιδέα και μόνο με εξαντλεί. Γιατί αν το καλοσκεφτείς εκτός του ότι γιορτάζουμε τη γέννηση του θείου βρέφους και την άφιξη του νέου έτους έχουμε να γιορτάσουμε και πλήθος ονομαστικών εορτών: Χρήστος, Χριστίνα, Μάνος, Στέφανος, Βασίλης, Βασιλική, Φώτης, Φάνης, Φωτεινή. Και εγώ μερικούς τους έχω σε πολλαπλά αντίτυπα. Μία λέξη: δράμα –και δεν εννοώ την πρωτεύουσα του νομού.

Τα δώρα. Όπου πας πρέπει και κάτι να κρατάς. Μα μικρό μα μεγάλο, άδεια χέρια δεν έχουμε συνήθως… Εγώ έχω καθιερώσει τα ψώνια να τα κάνω την τελευταία Κυριακή του έτους που είναι ανοιχτά τα μαγαζιά. Το αυτό πράττει και το 20% των κατοίκων του Λεκανοπεδίου, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: ένα εκατομμύριο άτομα στους δρόμους. Επανάληψη της μίας λέξης: δράμα. Αλλά δεν μπορώ να αλλάζω εγώ τις συνήθειές μου. Βέβαια θα μου δοθεί η ευκαιρία να ελέγξω ιδίοις όμμασι την κρίση στην αγορά, αν υφίσταται και σε ποιο βαθμό.

Τέλος, κάτι που δεν έχω ακριβώς να κάνω αλλά μάλλον να αντιμετωπίσω: η χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη. Εγώ προσωπικά κατάθλιψη λόγω των γιορτών δεν έχω νιώσει ποτέ, αλλά τα τελευταία χρόνια μετά τις γιορτές με πιάνει απογοήτευση. Μια απογοήτευση άμεση συνάρτηση της προσδοκίας για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Ότι κάτι θα γίνει. Κάτι απροσδιόριστο, κάτι αναπάντεχο, κάτι τόσο σημαντικό που οφείλουμε να το συνοδεύσουμε από αντίστροφη μέτρηση. Και καλά για την Πρωτοχρονιά να το καταλάβω και να το δικαιολογήσω. Για τα Χριστούγεννα όμως προβληματίζομαι. Τι μπορεί να γίνει;; Να μη γεννηθεί; Οποία πιθανότητα για κάτι τέτοιο; Αυτό μου φταίει, το ότι τελώ εν αναμονή για κάτι το οποίο δε γίνεται ποτέ και αυτό ακριβώς με ρίχνει ψυχολογικά.

Το φοβερό είναι ότι ξέρω ακριβώς πώς θα περάσω τις γιορτές: δεν θα ανοίξω βιβλίο μέχρι την 3η Γενάρη, δεν θα δω παρά ελάχιστους από αυτούς που θέλω να δω και θα δω όλους αυτούς που αποφεύγω εδώ και δώδεκα μήνες. Ή μπορεί να σηκωθώ και να φύγω, να πάω αλλού…

Ομολογώ ότι την 6η Δεκεμβρίου 2009 την περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον. Είχα τεράστια περιέργεια να δω τι μπορούσε να δημιουργήσει η ανάμνηση μιας οργής. Όταν, λοιπόν, το βράδυ της 3ης Δεκέμβρη βρέθηκα στον πεζόδρομο της Μασσαλίας και συνάντησα καμιά εκατοστή παλικάρια με κομπλέ εξοπλισμό ταραξία (κουκούλες, μαντήλια, αντιασφυξιογόνες μάσκες, καδρόνια και βαριοπούλες) θεώρησα δεδομένο ότι η ιστορία θα επαναληφθεί. Αλλά όπως έχω ξανά υπογραμμίσει στο πλαίσιο αυτού του blog η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Όπερ και εγένετο. Όλοι όσοι ήθελαν να ξαναζήσουν τις μεγάλες στιγμές του περσινού Δεκέμβρη έκαναν από κάθε άποψη φιλότιμες προσπάθειες. Προετοιμασίες, δραστηριοποίηση, συνθήματα σε τοίχους να καλούν σε εξέγερση, μη σας πω ότι φώναξαν και μερικούς φίλους από το εξωτερικό για να επαναστατήσουν όλοι μαζί. Βλέπετε τώρα η περσινή οργή είχε γίνει πόνος, και ο πόνος ούτε σπάει βιτρίνες ούτε κάνει πλιάτσικο. Επρεπε να καλέσουν ενισχύσεις.

Όμως την Πέμπτη τα ναυλωμένα charter δεν είχαν καταφτάσει, άρα έπρεπε οι δικοί μας να προετοιμάσουν το έδαφος. Κατέλαβαν το κτήριο της Νομικής, το οποίο από κάθε άποψη βολεύει, και ξεκίνησαν τον κλεφτοπόλεμο με τα ΜΑΤ. Πλησίαζαν τα ΜΑΤ έτρεχαν προς το προαύλιο – άσυλο της Νομικής. Απομακρύνονταν τα ΜΑΤ έσκαγαν μύτη έως την Ακαδημίας και πάλι από την αρχή. Κάθισα κι εγώ στο απέναντι πεζοδρόμιο να δω τι θα γίνει. Κάποια στιγμή ετοίμασαν τα ΜΑΤ «οργανωμένη επίθεση», όρμησαν προς την είσοδο, έριξαν δακρυγόνα (τα οποία τι να σου κάνουν όταν ο άλλος έχει τον αυτό εξοπλισμό με εσένα, άρα τα όπλα σου δεν τον αγγίζουν), πέταξαν και κρότου λάμψης, οι οποίες έχω να τονίσω ότι μόνο το βράδυ μπορούν να εκτιμηθούν από ένα τρίτο παρατηρητή και με δυο λέξεις: «έπεσε ξύλο». Βέβαια κάπου εκεί εγώ και οι φίλοι μου πεινάσαμε και είπαμε να επισκεφτούμε ένα ωραιότατα παρακείμενο φαγάδικο με την προοπτική να επιστρέψουμε μετά να ελέγξουμε την κατάσταση.

Πήγαμε λοιπόν, φάγαμε, καθίσαμε και λίγο να τα πούμε και μιάμιση ώρα αργότερα κατευθυνθήκαμε προς τον τόπο του εγκλήματος. Ησυχία. Πολλή ησυχία. Ανησυχητικά πολλή ησυχία. Άρδην αλλαγή του σκηνικού. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στη ΝΟΠΕ να ελέγξουμε καλύτερα την κατάσταση. Στο προαύλιο ήταν καμιά δεκαριά 18ρηδες με μια κιθάρα και τραγουδούσαν. Εκείνη τη στιγμή διαπιστώνω ότι υπάρχουν δύο ενδεχόμενα είτε παθαίνω ελαφρύ εγκεφαλικό (πρβλ deja vu) είτε όλες οι καταλήψεις είναι ίδιες άρα μια κιθάρα επιβάλλεται. Αφού κατέληξα στο δεύτερο ενδεχόμενο, στο οποίο συνέβαλε και το στραβοκοίταγμα από την πλειοψηφία των καταληψιών, είπαμε να μπούμε και μέσα. Μέσα ήταν μόνο οι θυρωροί. Και πάνω που λέω: «δε μπορεί, τα φαντάστηκα» εντοπίζω μία μυρωδιά και ενώ μου είναι γνώριμη παίρνω βαθιά ανάσα (μέγιστη μ@λ@κία) στην προσπάθειά μου να την αναγνωρίσω: δακρυγόνο. Κάψιμο στο λαιμό, κάψιμο στη μύτη και υπερέκκριση δακρύων. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Περαιτέρω εμπειρίες.

Και μετά ηρεμία. Ηρεμία την Παρασκευή. Ηρεμία το Σάββατο. Ήταν οι αφίξεις από το εξωτερικό και έπρεπε να τα βγάλουν έξω τα παιδιά για καμιά μπύρα. Μπύρα για ευνόητους λόγους. Την Κυριακή, επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη, η Αθήνα τελικά δεν ξανακάηκε. Κάηκαν βέβαια κάποια σκουπίδια. Έσπασαν πλείστα όσα πεζοδρόμια και σκαλιά -οι πέτρες βλέπετε δε φυτρώνουν και τα νεράντζια δεν είναι ποτέ αρκετά. Έσπασαν και διάφορα κοινόχρηστα πράγματα, όπως στάσεις, φώτα και φανάρια. Επίσης, πυρπολήθηκε και μία BMW, και αυτή πιθανόν ήταν το μόνο καπιταλιστικό δείγμα που καταστράφηκε. Και στο σημείο αυτό θα προβώ σε μία απορία, τη μητρότητα της οποίας δε διεκδικώ γιατί η πατρότητα ανήκει σε κάποιον άλλο: όλοι αυτοί που σπάνε ό,τι βρουν, δημόσια και ιδιωτική περιουσία, γιατί δεν τραβάνε να σπάσουν κάτι άχρηστο; Γιατί δεν πάνε να ξεσπάσουν στα πανάκριβα και ανυπέρβλητα ταυτόχρονα Ι.Χ. που στοιχίζονται κάθε βράδυ έξω από τα in place to be της πόλης;

Εγώ προσωπικά το μαθητόκοσμο και φοιτητόκοσμο είμαι διατεθειμένη να δικαιολογήσω. Γιατί όταν ένας 15χρονος σκοτώνεται από σφαίρα ειδικού φρουρού, και θα κατέβεις να διαδηλώσεις και θα ξεσπάσεις κατά προσώπων και πραγμάτων και θα μάθεις να ζεις με ένα ερωτηματικό. Ένα ερωτηματικό που δε ξεχνάς, απλώς συνηθίζεις. Αυτά τα παιδιά κατέβηκαν στις διαδηλώσεις πέρυσι. Αυτά τα παιδιά κατέβηκαν και φέτος. Βάδισαν, φώναξαν, χωρίς καταστροφές. Γιατί αυτά τα παιδιά αρνούνται ότι το αίμα ξεπλένεται με αίμα. Αρνούνται τη βία. Όχι γιατί δεν είναι άξιοι να την ασκήσουν, αλλά γιατί δε διατίθενται να μπερδέψουν κάποιους ρόλους: το θύμα είναι θύμα και όχι θύτης. Και ο θύτης δε θα γίνει θύμα ποτέ. Κάπως έτσι μάλλον σκέφτηκαν οι ιθύνοντες και κανόνισαν να διεξαχθεί η δίκη του ειδικού φρουρού την Άμφισσα…

Λέω να κλείσω απλά, όπως απλά γράφουν στους τοίχους οι μαθητές: Αλέξη ζεις & δεν ξεχνώ 6/12/08.

M

Προχθές το μεσημέρι τράκαρα! Για δεύτερη φορά στην οδηγική μου καριέρα. Και με τεράστια επιτυχία. Τσούλησε το αυτοκίνητο και ακούμπησα το μπροστινό με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 5 χιλιομέτρων. Εννοείται ότι το εν λόγω όχημα δεν έπαθε απολύτως τίποτα, έλα όμως που σε αυτές τις περιπτώσεις το ζήτημα δεν είναι που τράκαρες αλλά με ποιόν. Και εν προκειμένω εγώ τράκαρα με μ@λ@κα. Κι ενώ πριν καν δω τι του έχω κάνει, βγάζω αλάρμ, πηγαίνω στην άκρη, κατεβαίνω και του ζητάω συγγνώμη, αυτός αρχίζει να ωρύεται. Και συνεχίζει να ωρύεται και αφότου είναι πλέον πασιφανές ότι δεν έχει πάθει καμία ζημιά. Και αφού δεν είχε κανέναν εξωτερικό λόγο θεμελίωσης της οργής του άρχισε να αναλύει πως έχει εσωτερικό σπάσιμο. Η επόμενη –αναμενόμενη- κίνηση άπαξ και τελείωση την ανωτέρω ανάλυση ήταν να μου πει ότι θα καλέσει την αστυνομία για να καταγραφεί το γεγονός. Εννοείται πως δεν τον εμπόδισα, όχι γιατί είχα καμία όρεξη να εμπλακεί η αστυνομία αλλά επειδή φαντάστηκα ότι κάθε λογικός άνθρωπος που θα έβλεπε τη σκηνή θα αντιλαμβανόταν ότι δεν υφίσταται ζήτημα.

Μου ζήτησε τα χαρτιά μου, με το επιχείρημα να μην χάνουμε χρόνο, και του τα έδωσα. Αντέγραψε τα πάντα. Φυσικά για να μου δώσει τα δικά του έπρεπε να του το ζητήσω περί τις 7 φορές. Αφού έγινε τελικά η ανταλλαγή των στοιχείων, αποφάσισα να ηρεμήσω. Ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο άνοιξα το παράθυρο και άνοιξα το ραδιόφωνο. Και ενώ είμαστε στη μέση του πουθενά, μέσα στο λιοπύρι, χωρίς τίποτα να κάνω αρχίζω να παρακολουθώ το «θύμα» σε ένα μονόπρακτο του παραλόγου. Αφού άνοιξε χαντάκι στο πεζοδρόμιο από το πηγαινέλα, άνοιξε το πορτμπαγκάζ έσκυψε μέσα και προσπαθούσε να εντοπίσει το «σπάσιμο». Το αποτέλεσμα ήταν ότι κουνιόταν αυτός και κατ’ επέκταση όλο το αυτοκίνητο επί ένα τρίλεπτο. (Ηθικόν δίδαγμα: έχε πάντα στο αυτοκίνητο μία κάμερα, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη).

Για να μην τα πολυλογώ η τροχαία έφτασε με δύο ώρες καθυστέρηση, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ότι έμεινα επί δύο δύσκολες ώρες χωρίς να έχω καλύψει βασικές βιολογικές ανάγκες. Και πάνω που περιμένω ότι θα βρω κάποιον τουλάχιστον πιο συνεννοήσιμο οι ελπίδες μου μόνο φρούδες δύνανται να χαρακτηριστούν, καθώς ο τύπος της τροχαίας αποδείχθηκε κοντοχωριανός του «δικού μου». Θεώρησε, επομένως, υποχρέωσή του να τον υπερασπιστεί «μέχρι θανάτου». Υποστήριξε το πατριωτάκι του μέχρι εκεί που δεν πάει, με αποτέλεσμα να αρχίσω να πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη –δε λέω επ’ αυτού είχα σοβαρές ενδείξεις εδώ και περίπου μία δεκαετία, αλλά αυτό το γελοίο περιστατικό ήταν αρκετό για να τις μετατρέψει σε βεβαιότητα.

Αποφάσισα, λοιπόν, ότι πρέπει όλοι εμείς οι κάπως φυσιολογικοί άνθρωποι να προστατευτούμε από τους μ@λ@κες που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Και βρήκα τον ιδανικό τρόπο, ο οποίος ταυτόχρονα θα με καταστήσει δισεκατομμυριούχο: θα λανσάρω το σήμα «Μ». Δίπλα στα προς πώληση «Ν» θα υπάρχει πια και το αμέσως προηγούμενο γράμμα της αλφαβήτου, έτσι για ποικιλία. Και μάλιστα θα είναι υποχρεωτικό να το φέρουν στο αυτοκίνητό τους δια βίου. Με τον τρόπο αυτό τουλάχιστον, η επικινδυνότητα των εν λόγω οδηγών θα καθίσταται σαφής αμέσως και από μακριά. Γιατί οι «στενές επαφές» με τους ανθρώπους αυτούς βλάπτουν σοβαρά την υγεία –την ψυχική υγεία. Ακούστε και μένα, κάτι ξέρω…

To debate or not to debate

Ιδού η απορία. Ένα ή δύο; Μαζί ή χώρια; Όρθιοι ή καθιστοί; Ερωταπαντήσεις ή τοποθετήσεις; Διευκρινήσεις ή δευτερολογίες; Δημοσιογράφοι ή συντονιστές; 75 ή 90 λεπτά; Αμερικάνικο ή γαλλικό μοντέλο; 5 ή 6 κόμματα; Δευτέρα και Τρίτη ή Τρίτη και Τετάρτη; Άμυνα ή επίθεση; Παπαγαλία ή αποστήθιση; Λευκό ή γαλάζιο πουκάμισο; Πούδρα ή makeup;

Ερωτήματα που δεν πρόκειται να βρουν ικανοποιητική απάντηση. Παρόλα αυτά θα είναι το μοναδικό θέμα που θα καταδεχθούν οι όποιοι ιθύνοντες να διαπραγματευθούν.

Εγώ λέω να ασχοληθώ με άλλα: αυτοδυναμία ή ακυβερνησία; Σύριζα εντός ή εκτός; ΛΑ΄.Ο.Σ τέταρτο ή τρίτο κόμμα; Και σε περίπτωση που υπάρξουν σωρρευτικά τα ακυβερνησία, εκτός βουλής και τρίτο κόμμα: μετανάστευση στην κεντρική Ευρώπη ή στη Λατινική Αμερική;

Έχω εξεταστική!

Η φράση «έχω εξεταστική» είναι αρκετή για να σε ξεπλέξει από κάθε ανεπιθύμητη κατάσταση. Με δύο μόνο λέξεις, κάθε συζήτηση τελειώνει, κάθε απαίτηση μένει δικαιολογημένα ανεκπλήρωτη. Και δεν μπορεί να σου πει και κανένας τίποτα –γιατί απλά εσύ «έχεις εξεταστική». Ενώ όμως εγώ έχω αυτή την εκπληκτική πασπαρτού και μπαλαντέρ ταυτόχρονα δικαιολογία, δε με αφήνουν να αγιάσω! Πραγματικά έχω όλη την καλή διάθεση, αλλά εκείνοι εκεί! Με πολιορκούν με τέτοιες πληροφορίες που όσο σθένος και να θέλω να επιδείξω δεν μπορώ παρά να προβώ σε άμεσο σχολιασμό των όσων μαθαίνω. Επειδή όμως έχω και εξεταστική λέω να περιοριστώ σε τρία -προσωποκεντρικά- γεγονότα της τρέχουσας επικαιρότητας. Το πρώτο και το τρίτο έχουν σχέση με τον Γ. Καρατζαφέρη και το κόμμα του το ΛΑ΄.Ο.Σ –με τον τόνο στην πρώτη συλλαβή, γιατί δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν, στο δικό μου blog τουλάχιστον, να σφετεριστεί μία τόσο ισχυρή εννοιολογικά και σημειολογικά λέξη. Ενώ το δεύτερο με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ στο νομό Σερρών. Και ξεκινώ:

1. Θα είναι ο Ψινάκης υποψήφιος με το ΛΑ.Ο.Σ στην Β΄ Αθηνών; Το ερώτημα αυτό πλανήθηκε σε όλες τις μεσημεριανές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων για σχεδόν μία εβδομάδα. Κι ύστερα λένε ότι ο Καρατζαφέρης δίνει στο ταμείο φτώχειας τα προοριζόμενα για διαφημιστικό χρόνο χρήματα. Λογικό. Όταν έχει τσάμπα διαφημιστικό χρόνο ποιος ο λόγος να γίνεις φορτικός; Τελικά το σήριαλ τελείωσε άδοξα σήμερα. Μεταξύ μας πολύ θα ήθελα να τον δω στα έδρανα της βουλής τον Ψινάκη να λέει την άποψή του για κάποιο θέμα της ημερήσιας διάταξης. Αλλά δεν απογοητεύομαι. Ούτε ανησυχώ. Θα χωνέψει την ιδέα, γιατί το πεπτικό σύστημα κάθε ανθρώπου χρειάζεται το χρόνο του όταν αντιμετωπίζει μία τέτοια πρόταση, και μπορεί να τον δούμε στο επόμενο ραντεβού μας με την κάλπη το πολύ σε τέσσερα χρόνια –ας ελπίσουμε βέβαια, αν το αποφασίσει, να κάνει σωστή επιλογή συνδυασμού…

2. Ο Αχιλλέας Καραμανλής θα είναι –ξανά– υποψήφιος στο νομό Σερρών. Γιατί δεν μπορεί σε μία χώρα που η οικογενειοκρατία καλά κρατεί να μην υπάρχει υποψήφιος βουλευτής εξ αίματος συγγενής του «εθνάρχη» στον τόπο καταγωγής του. Μέχρι εδώ ουδέν μεμπτόν. Έλα όμως που σήμερα πληροφορούμαι ότι όσες φορές έχει κατέλθει στο στίβο της πολιτικής ο εν λόγω κύριος, του οποίου η βασική ιδιότητα είναι η αδερφική, έχει φροντίσει να βρίσκεται πάντα το όνομά του πρώτο στο ψηφοδέλτιο. Αλλά επειδή το αλφάβητο δεν του πέφτει και ιδιαίτερα βολικό, φροντίζει να απορρίπτονται όλοι οι ενδιαφερόμενοι υποψήφιοι βουλευτές. Όσοι έχουν την ατυχία να θέλουν να πολιτευτούν στο νομό Σερρών με την Νέα Δημοκρατία και το όνομά τους αρχίζει από Α έως ΚΑΡΑΛ έχουν τρεις επιλογές: α) να περιοριστούν στις εκλογές των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης β) να μετοικήσουν ή γ) να αλλάξουν κόμμα. Ανεξάρτητα πάντως από την αστεία πλευρά του θέματος, η μέθοδος Αχιλλέα Καραμανλή έχει αποτέλεσμα. Στη σταυροδοσία είναι πρώτος και μάλιστα με διπλάσιους –κυριολεκτικά– σταυρούς από το δεύτερο. Γιατί όπως και να το κάνεις, όταν πάει ο Σερραίος να ψηφίσει και βλέπει πρώτο όνομα ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ δεν μπορεί παρά να σταυρώσει. Και χωρίς να το θέλει ακόμη. Πάει το χέρι από μόνο του.

3. Μπορεί ο Ψινάκης να μην έκατσε, αλλά αντίθετα ο τέως αρχηγός της ΕΥΠ δεν μπορούσε να αρνηθεί την πρόταση του Καρατζαφέρη και τελικά τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας. Μα πώς δύνασαι να αρνηθείς τέτοια πρόταση; Δεν μπορείς παρά να υποκύψεις. Και ο κος Κοραντής υπέκυψε. Μαζί του βέβαια κατέρρευσαν ως σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και οι όποιες –φρούδες όπως αποδείχθηκε– ελπίδες του ελληνικού λαού για μυστικές υπηρεσίες στην Ελλάδα. Γιατί, όπως εύλογα υποθέτει κάποιος, οι κύριοι Καρατζαφέρης και Κοραντής δεν έγιναν φίλοι το τελευταίο δεκαήμερο. Όλο και κάποια επαφή θα προϋπήρχε, από τότε ακόμη που καθόταν στην καρέκλα του αρχηγού της ΕΥΠ. Και στο σημείο αυτό δεν μπορώ παρά να έρθω –με 70 χρόνια καθυστέρηση– να συμφωνήσω με τον Churchill όταν έλεγε ότι «δύο λαοί δεν μπορούν με τίποτα να διατηρήσουν μυστικές υπηρεσίες, οι Κινέζοι και οι Έλληνες, οι πρώτοι γιατί δεν μιλάει κανένας σε κανέναν, και οι δεύτεροι γιατί μιλάνε όλοι σε όλους».

Στο σημείο αυτό λέω να σας αφήσω και να ξαναχωθώ –μετά το ευχάριστο αυτό διάλειμμα– στα βιβλία μου. Άλλωστε, χωρίς να θέλω να επαναλαμβάνομαι, έχω και εξεταστική.

Ο ορισμός του στρουθοκαμηλισμού

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, η Εθνική ομάδα μπάσκετ επικρατεί επί της Κροατίας με 30-21, στη δεύτερη περίοδο του δεύτερου αγώνα των προκριματικών του euro basket. Την ίδια στιγμή σε όλα τα υπόλοιπα -ιδιωτικά- κανάλια υπάρχει ένας νεοδημοκράτης που πλακώνεται με ένα πασόκο. Προεκλογική περίοδος γαρ. Και μέσα σε όλο αυτό το χαμό εγώ αντί να στρωθώ να διαβάσω κανένα μάθημα της εξεταστικής προτιμώ να βρίσκομαι μπροστά σε δύο οθόνες, γιατί η μία δεν είναι ποτέ αρκετή, μία στην οποία γράφω αυτό το κείμενο και μία στην οποία δείχνει τον Μπουρούση να βάζει καλάθι και φάουλ (38-23). Και μόλις έβαλε ακόμη ένα, το παιχνίδι της ζωής του όπως μόλις υπογράμμισε ο φίλτατος sportscaster.

Αλλά εγώ για την ώρα δεν μπορώ παρά να ασχοληθώ με το προηγούμενο παιχνίδι της εθνικής με τα «Σκόπια». Δεν τον είδα τον αγώνα, ήμουν εκτός σπιτιού, αλλά είδα τα στιγμιότυπα σε αρκετά δελτία ειδήσεων, χθες και σήμερα. Ενημερώθηκα, λοιπόν, ότι οι «Σκοπιανοί» μας γιούχαραν την ώρα που ακουγόταν ο εθνικός μας ύμνος ενώ εμείς ήμασταν κύριοι κατά τη διάρκεια του δικού τους. Είδα πλειστάκις την πρώην σημαία τους με τον ήλιο της Βεργίνας να ξετυλίγεται και να απλώνεται στη δυτική πλευρά του γηπέδου. Είδα τον έλληνα πρόεδρο της FIBA να διατείνεται ότι πέτυχε να μην φορεθεί η φανέλα των αντιπάλων που έφερε το όνομα Macedonia. Αυτό όμως που δεν είδα, τουλάχιστον για τα ¾ του αγώνα, ήταν τα τρία διακριτικά γράμματα του αντιπάλου στην κάτω αριστερή γωνία της οθόνης. Έβλεπα φαρδιά πλατιά τα GRE και τους ελληνικούς πόντους, πάνω από τους ελληνικούς, τους πόντους του αντιπάλου, αλλά πουθενά τον αντίπαλο.

Την «άκρως προσβλητική για εμάς» επιλογή των Πολωνών διοργανωτών να χρησιμοποιήσουν τα διακριτικά που πρότεινε η ομάδα των «Σκοπιανών», δηλαδή MKD, η ελληνική κρατική τηλεόραση βρήκε τρόπο να την αντιμετωπίσει άμεσα. Οι υπεύθυνοι του σταθμού βρήκαν τη λύση μόλις σε ένα 10λεπτο. Έριξαν μαύρο πάνω από τα τρία γράμματα. Κατόρθωσαν δηλαδή η Ελλάδα να παίζει χωρίς αντίπαλο όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Έτσι, για να αισθανθεί πας Έλλην εθνικά υπερήφανος. Σαν τη στρουθοκάμηλο κι εμείς θεωρούμε πως ό,τι δεν το βλέπουμε παύει ως εκ θαύματος να υπάρχει. Αν ρίξουμε μαύρο πάνω από το όνομα που επέλεξαν να χρησιμοποιούν, θα πάψουν πάραυτα να το σφετερίζονται. Αν τους αποκαλούμε εμείς «σκοπιανούς», αυτομάτως θα ακολουθούσαν το παράδειγμά μας όλες ανεξαιρέτως οι υπόλοιπες χώρες.

Πραγματικά δεν ξέρω τι με συγχύζει περισσότερο, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε ως έθνος τα προβλήματά μας ή το γεγονός ότι κατά 99% τα δημιουργούμε μόνοι μας. Γιατί μεταξύ μας το θέμα μόνοι μας το γιγαντώσαμε. Κάθε νεοιδρυθέν κράτος έχει ανάγκη, για λόγους επιβίωσης, να βρει ένα σημείο αναφοράς στο απώτατο παρελθόν. Εκείνοι βρήκαν τον Μέγα Αλέξανδρο. Ό,τι μπορεί ο καθένας. Αλλά ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν δικός μας! Αν ήθελαν να έπαιρναν εκείνον του Scorsese που ήταν και bisexual. Σιγά τώρα μην τους αφήσουμε να παίζουν με τους δικούς μας –ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ! Αρχικά «μακεδονικός χαλβάς» να ήθελαν να αυτοαποκαλούνται εμείς δεν θα τους αφήναμε. Τώρα παρακαλάμε για σύνθετη ονομασία και για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται περίτρανα πόσο τραγικοί είμαστε στην εξωτερική πολιτική. Αλλά ουδείς τέλειος –πρβλ Some like it hot (1959).

ΥΓ. Αυτή τη στιγμή, στα μέσα της τρίτης περιόδου το σκορ είναι 62-44 και εγώ δεν τη μυρίζομαι απλά, δεν τη γεύομαι μόνο, είμαι σίγουρη για την κούπα…!! Γιατί αν δε στοχεύσουμε ψηλά ως έθνος, ποιος ο λόγος την ύπαρξής μας;;

Ζούμε μεγάλες στιγμές...

Ζούμε μεγάλες στιγμές, κυρίες και κύριοι. Θα ρωτήσετε γιατί. Εύλογη απορία. Απορία στην οποία δεν έχω ικανοποιητική απάντηση. Γιατί εξετάζοντας το ζήτημα, δεν μπορούμε παρά να μην προβληματιζόμαστε. Κάθε άποψη μόνο αυθαίρετη μπορεί να θεωρηθεί. Κάθε γνώμη, τόσο στοιχειοθετημένη όσο εμείς της το επιτρέπουμε. Βασιζόμενη σε αυτά, στο σημείο αυτό δύναμαι να καταλήξω στο εξής ασφαλές συμπέρασμα: δεν έχω κάτι να πω. Τίποτα απολύτως. Nothing, niente, rien, nicht, nulla. Έτσι για να προσέχετε σε ποια blogs μπαίνετε.

ΥΓ. Είμαι σίγουρη ότι στο σημείο αυτό σιχτιρίζεις για τον τρόπο που μόλις έχασες 2 λεπτά από τη ζωή σου. Μη χολοσκάς. Δεν ήταν τα πρώτα. Και μετά βεβαιότητας δεν ήταν και τα τελευταία.

Επιστολή στην Ελληνική Αστυνομία.

Κύριοι της Αστυνομίας,

Δεν ξέρω αν ενημερωθήκατε σχετικώς, αν όχι για αυτό είμαι εγώ εδώ, αλλά στις φλεγόμενες της Αττικής περιοχές έχουν παρατηρηθεί να κυκλοφορούν πλήθος μασκοφόρων. Καθότι επομένως οι μασκοφόροι εμπεριέχονται στους ευρεία εννοία κουκουλοφόρους, καλό θα ήταν να παραβλέψετε τι όποιες ανόητες δικαιολογίες περί προστασίας από τους καπνούς ή περί προσπαθειών κατάσβεσης της φωτιάς που δήθεν επιτελούν και να επιληφθείτε άμεσα του θέματος.

Σας ευχαριστώ θερμά.

Κύριοι, η κατάσταση είναι τραγική!

Σε 48 ώρες κάηκαν τα πάντα στην ΒΑ Αττική. Σπίτια, σχολεία, εκκλησίες, νοσοκομεία. Όλα αυτά, αλλά κυρίως το μόνο πράσινο κομμάτι που είχε απομείνει στην Αττική.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τους πυροσβέστες. Ίσα ίσα έχω μία τάση ηρωοποίησής τους. Είναι η μόνοι -κατά την ταπεινή μου άποψη- ένστολοι με αυθεντική διάθεση αυτοθυσίας για το κοινό καλό. Αλλά αυτό αφορά μόνο όσους είναι μέσα στα πυροσβεστικά και παλεύουν με τις φλόγες. Οι επικεφαλής από τα γραφεία τους δε χαίρουν της αυτής αντιμετώπισης. Αλλά πραγματικό άχτι εγώ έχω στην Κυβέρνηση. Φέτος ομολογώ πρωτοτύπησε: έκανε σποτάκι για τις πυρκαγίες και πώς αυτές προκαλούνται από αμέλεια, και όλοι οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Προτίμησε δηλαδή να διαθέσει χρήματα αγοράζοντας πανάκριβο τηλεοπτικό χρόνο, χρήματα που είχε εξασφαλίσει από τη μη ανανέωση της σύμβασης ατόμων επιφορτισμένων με την προστασία των δασών. Πέρα από αυτή την -για ακόμη μία φορά- παγκόσμια πρωτοτυπία, η άξια κυβέρνησή μας φρόντισε να ζητήσει βοήθεια μόλις σήμερα το πρωί, όταν ήδη η κατάσταση είχε βγεί εκτός ελέγχου, ενώ ακόμη και αυτή τη στιγμή δεν έχει κηρύξει την Αττική σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Το ότι οι πυρκαγιές δεν είναι αποτέλεσμα αμελούς συμπεριφοράς είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι το γνωρίζουμε. Όσο καλοπροαίρετος και να είναι κανείς, μόνο αν είναι ταυτόχρονα και αφελής θα μπορούσε να πιστέψει ότι όλοι αυτοί οι "κατά λάθος" εμπρηστές θυμούνται να είναι αμελείς κάθε φορά που φυσάει.

Μετά από πολύωρο zapping και ατελείωτες εικόνες, εμένα δεν μου έχει γεννηθεί παρά μία και μόνο απορία, η οποία όσο περνά η ώρα παίρνει αντίστοιχες με τη φωτιά διαστάσεις: τί άλλο πρέπει να γίνει για να πέσει αυτή η κυβέρνηση;; Και μία τελευταία παράκληση: κε Πρωθυπουργέ, αφού δώσετε αμετάκλητα -αυτή τη φορά- 3 χιλιάρικα σε όποιον είχε υλικές ζημιές από την πυρκαγιά -όπως πράξατε πριν από 2 χρόνια, σας παρακαλώ θερμά να παραιτηθείτε, πριν χρειαστεί να πραγματοποιηθεί μαζική μετανάστευση των Ελλήνων!

ΥΓ. Και την τραγική ετούτη ώρα έχω και τη Μιραράκη να κάνει εκπομπή. Γιατί κάθε νορμάλ άνθρωπος που καίγεται ή έχει καεί το σπίτι του, το πρώτο που έχει να κάνει είναι να αντικαταστήσει τα χαλιά του εκμεταλλευόμενος τις καλοκαιρινές εκπτώσεις της εν λόγω γραφικής κυράτσας στις μπορντωκεραμιδολαχανί μπουχάρες.

Το ραδιόφωνο της υπομονής

Ξέρω, ξέρω είμαι απαράδεκτη! Θα έπρεπε να είχα γράψει κάτι εδώ και βδομάδες, αλλά πραγματικά και χωρίς ίχνος υπερβολής ήμουν πνιγμένη. Εξεταστική γαρ. Βέβαια ομολογώ ότι είχα υλικό το οποίο και θα αξιοποιήσω εν καιρώ, αλλά όχι τώρα. Για την ώρα θα προτιμήσω να ασχοληθώ με κάτι επουσιώδες. Κάτι πραγματικά χωρίς ουδεμία σημασία, το οποίο παρόλα αυτά κατάφερε να μου αποδείξει πόσο γραμμένους μας έχουν.

Αργά το πρωί σήμερα, οδηγώντας, διένυα μία άκρως συνηθισμένη για μένα διαδρομή πάνω κάτω 10 χιλιομέτρων. Νέκρα στους δρόμους, αλλά λόγω στροφών και κόκκινων φαναριών μού πήρε κανά 30λεπτο να φτάσω. Εξυπακούεται ότι με το που έβαλα, μπρος άνοιξα και το ραδιόφωνο, μόνη μου τόση ώρα τι να έκανα;; Απαγορεύσανε και το κινητό –και το blue tooth που αγόρασα ήταν μία άκρως αποτυχημένη αγορά. Με το που έφυγα από το σπίτι, ο σταθμός, που ακούω κατά κύριο λόγο, διαφήμισε τα προσεχώς τραγούδια. Ενθουσιάστηκα γιατί μεταξύ τους ήταν και αυτό με το οποίο έχω κολλήσει τις τελευταίες ημέρες. Αποφασίζω επομένως να μην αλλάξω σταθμό και να περιμένω να το ακούσω. Στο ενδιάμεσο ακούω το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο τραγούδι. Ακούω διάφορες και ποικίλες διαφημίσεις. Το μουσικό πρόγραμμα μετά από αυτές συνεχίζεται απρόσκοπτα με περιοδικά σχόλια από τη ραδιοφωνική παραγωγό, σχόλια που απλώς αποτελούν ένδειξη της παρουσίας της στο στούντιο. Είναι φοβερό πως μερικοί άνθρωποι μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα! Ώσπου τελικά……. φτάνω στον προορισμό που χωρίς να έχει παίξει το εν λόγω τραγούδι! Αλλά το τραγικό δεν είναι αυτό. Το τραγικό είναι ότι πάω στη δουλειά που είχα, τελειώνω τρία τέταρτα αργότερα, επιστρέφω στο αυτοκίνητο και κανά δεκάλεπτο πριν φτάσω στο σπίτι ακούω το τραγούδι να παίζει. Έπαιξε, δηλαδή, μία ώρα αργότερα απ’ ότι το υπολόγιζα. Δεν ήταν παρά η τρανή απόδειξη ότι το ραδιόφωνο είναι ένα μέσο εξοικονόμησης χρημάτων, μία επιχείρηση, που δε σέβεται τους ακροατές του.

Προσπαθώ να καταλάβω ποίος πανηλίθιος σκέφτηκε αυτό το «διαφημιστικό κόλπο δέσμευσης» των ακροατών. Ποια η λογική του να προαναγγέλλεις ένα τραγούδι που μόνο άμεσα δεν έχεις σκοπό να μεταδόσεις. Φαντάζομαι ότι δεν του έκοψε αυτού του ανυπέρβλητου εγκέφαλου ότι αν μου πλασάρεις ό,τι πιο άσχετο σε τραγούδι, ενώ με έχεις βάλει στη διαδικασία να περιμένω κάτι συγκεκριμένο, εγώ μπορώ με μία απλούστατη κίνηση, χωρίς να κάψω ούτε 1/3 της θερμίδας, να αλλάξω σταθμό. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, άνευ σημασίας. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι οι εβδομαδιαίες μετρήσεις ραδιοφωνικής ακροαματικότητας. Εκεί είναι το ψωμί! Σιγά μην κάτσουν να ακούσουν τα δικά μου παράπονα. Ακούτε, κύριες και κύριοι, του Φιλιού; Για εσάς τα λέω!

Θερινά Σινεμά

Τι παράδοση και αυτή! Το θερινό σινεμά αποτελεί εθνικό καλοκαιρινό προνόμιο. Το φοβερό είναι ότι βολεύει τους πάντες:

• αυτούς που δεν πρόλαβαν κάποια ταινία του χειμώνα, αλλά δεν τρελαίνονται να την δουν στο βίντεο


• αυτούς που ψάχνουν απλά και μόνο να διασκεδάσουν, μόνοι ή με παρέα, αγκαλιά με ποπκόρν, τσίπς, γρανίτα, μπύρα, αναψυκτικό ή οποιονδήποτε συνδυασμό βασισμένο στα ανωτέρω


• τους φανατικούς καπνιστές που περιμένουν τα 2/3 του χρόνου για να δουν και καμιά ταινία μακριά από το σπίτι και τον καναπέ τους.

Και πράγματι αν το καλοσκεφτείς, τι καλύτερο από το να παρακολουθείς ταινία υπό το φως των αστεριών και το συνοδευτικό άρωμα νυχτολούλουδων.

Έχει όμως και τα αρνητικά του. Αν πας στις 21.00, δε θα δεις τη μισή ταινία λόγω του φωτός που εξακολουθεί να υπάρχει. Αν πας στις 23.00, δε θα ακούσεις τη μισή ταινία, καθώς πιθανότατα αυτή είναι η μοναδική ελληνική υποχώρηση για την προστασία των ωρών κοινής ησυχίας. Επομένως, πριν την αποφασίσεις την έξοδό σου στο θερινό σινεμά καλείσαι να επιλέξεις αν είσαι οπτικός ή ακουστικός τύπος…. Έτερο ανορθόδοξο των θερινών σινεμά, ειδικά αυτών που έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα, είναι το απαιτούμενο αντίτιμο συγκριτικά με τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Ποιος ο λόγος να δώσω 7 ή 8 ευρώ αν είναι να δω ή να ακούσω μόνο τη μισή ταινία, να καθίσω σε αυτές τις απόλυτα άβολες καρέκλες σκηνοθέτη, που τις περισσότερες φορές είναι και δεμένες και τοποθετημένες σε επικλινές δάπεδο στρωμένο με αυτό το υπέροχο άσπρο χαλίκι, που τις καθιστά εκτός από άβολες και επικίνδυνες; Είπαμε να δούμε τις Επικίνδυνες Αποστολές όχι να τις ζήσουμε.

Βέβαια ομολογώ ότι έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στα σχολεία που διαμορφώνονται ως δημοτικοί κινηματογράφοι κάθε 15 Ιούνη. Αφού υποψιάζομαι ότι εγώ ανυπομονώ περισσότερο για το κλείσιμο των σχολείων απ’ ότι οι μαθητές. Υπάρχει μάλιστα ένας συγκεκριμένος που κάθε φορά κάθομαι πίσω πίσω γιατί μου αρέσει που η ταινία συνοδεύεται από τον ήχο της μηχανής. Μπορεί για άλλους να είναι εκνευριστικό, αλλά εγώ εκεί, τελευταία σειρά. Μη σου πω πώς την επόμενη φορά θα τους πω να με βάλλουν μέσα στο δωματιάκι να το απολαμβάνω περισσότερο.

Είναι πασιφανές ότι ο θεσμός μου αρέσει και θα τον στηρίξω, αλλά το μποϊκοτάζ που έχει να φάει αυτός που θα μου ζητήσει 8 –φέτος φαντάζομαι– ευρώ είναι κάτι περισσότερο από σίγουρο.-

ΠΡΑ -ξη, ΣΙ -νικη, ΝΟ -ρμα, ΠΑΝΤΟΥ

Και μια και είμαι πια δηλωμένη Παναθηναϊκός, δεν μπορώ παρά να είμαι ενθουσιασμένη με το 5ο Ευρωπαϊκό μας Πρωτάθλημα. Τα θερμότερα συγχαρητήρια στους παίκτες μας!! Μας έβγαλαν λίγο την ψυχή στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά χαλάλι! Και σε άλλους πράσινους θριάμβους με υγεία εύχομαι….

Κύπελλο Ελλάδος 2009 – μία από τα ίδια.

Ομολογώ ότι το χθεσινό τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος δεν τον παρακολούθησα από την αρχή έως το τέλος. Είδα το πρώτο δεκάλεπτο και λίγο πολύ θεώρησα ότι το παιχνίδι είχε κριθεί. Το λάθος μου το κατάλαβα μιάμιση ώρα αργότερα, όταν ξανάνοιξα την τηλεόραση και βλέπω το σκορ 4-4. Δεν ήταν το σκορ το αξιοσημείωτο. Αξιοσημείωτο ήταν το χρονόμετρο: 119.04! Τι έγινε, ρε παιδιά, τον ατελείωτο έχει το παιχνίδι; Με το που σφύριξε ο διαιτητής την είχα καταλάβει τη δουλειά. Ο Ολυμπιακός εκτός από το Πρωτάθλημα θα έπαιρνε και το Κύπελλο. Φυσικά η διαδικασία των πέναλτι με εξέπληξε. Η ΑΕΚ το πάλεψε. Ήταν όλοι της οι παίχτες καταπληκτικοί, με πρώτο τον τερματοφύλακα. Αλλά το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα είναι πια έθιμο να καταλαμβάνεται το ντάμπλ από τον Ολυμπιακό. Αφού καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν υπήρχε ποδοσφαιρικό λεξικό δίπλα στο ανωτέρω λήμμα θα έπρεπε να βάλλουν το δαφνοστεφανομένο. Γεγονός όμως είναι ότι ο εν λόγω έφηβος θα συνόδευε και το λήμμα κωλοφαρδία, γιατί όπως και να το κάνουμε η τύχη τον ευνοεί συστηματικά, σε σημείο που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι λαδώνεται από τον Πρόεδρο.

Ασχολίαστο δεν μπορώ να αφήσω και το σκορ: 18-19. Μου έλεγε ένας φίλος μου, που δεν είχε δει ούτε στιγμιότυπο από το παιχνίδι ότι άκουσε στις ειδήσεις το σκορ και τρελάθηκε. Και πώς να μην τρελαθεί δηλαδή; Δεν το ακούς και κάθε μέρα τέτοιο σκορ. Ειδικά όταν την ανακοίνωση ακολουθήσουν πλάνα των οκτώ πρώτων τερμάτων, αρχίζεις και το νιώθεις το εγκεφαλικό να σού ‘ρχεται. Από ότι έμαθα πάντως το απέφυγε, για αυτό και σας παρακαλώ να μην ανησυχείτε.

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι κρίμα το γεγονός ότι υποχρεωτικά υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Και οι δύο ομάδες άξιζαν το «να το σηκώσουν», όμως εγώ θα προτιμούσα την ΑΕΚ. Για το γαμώτο.

ΥΓ. Στο σημείο αυτό να δηλώσω ότι εγώ είμαι Παναθηναϊκός. Όχι γιατί γαλουχήθηκα –η μητέρα μου είναι Ολυμπιακός και ο πατέρας μου ΑΕΚ –go figure!. O λόγος που επέλεξα το τριφύλλι είναι απλός: είμαι Αθηναία, βέρα Αθηναία, γέννημα θρέμμα. Καμιά σχέση με Κωνσταντινούπολη, καμιά με Θεσσαλονίκη και η μόνες επισκέψεις μου στον Πειραιά έχουν σχέση με τα πλοία της γραμμής.

Ιδιώνυμη κουκούλα.

Σήμερα έβρεχε. Αυτά είναι τα περίεργα με τον καιρό την τελευταία δεκαετία. Μέσα Φλεβάρη θυμάται να χιονίσει. Την άνοιξη έχουμε τα πρωτοβρόχια. Όλα καλά! Κι ύστερα κορόιδευα τη μητέρα μου, που είχε κάνει motto της για ένα διάστημα ότι «έχουν αλλάξει οι κλιματολογικές συνθήκες». Αλλά το βασικό μου πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημά μου είναι ότι κυκλοφορώ συνήθως χωρίς ομπρέλα, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί μπορεί να φορέσω κουκούλα σε περίπτωση βροχής. Αξιοποιώ δηλαδή την ήδη υπάρχουσα στο πίσω μέρος του μπουφάν μου. Από τούδε και στο εξής θα το κόψω. Για έναν και απλό λόγο. Δύναται η προσωρινή μου προφύλαξη από τη βροχή να μετεξελιχθεί σε μόνιμη.

Εντός των φυλακών εννοώ. Αν ειδικά τα σπάνε οι «γνωστοί –των αστυνομικών– άγνωστοι» εν ώρα βροχής και περάσω κι εγώ από δίπλα, δύναμαι να καταλήξω τρόφιμος για καμιά δεκαετία. Έγινε η κουκούλα κριτήριο ιδιώνυμου εγκλήματος! Τι άλλο θα ζήσω να δω! Αντί να επεμβαίνουν την ώρα των επεισοδίων οι αστυνομικές δυνάμεις, που σε τελική ανάλυση αυτή –αν δεν με απατά η μνήμη μου / αν η μνήμη μου δεν πάει με άλλον– είναι και η δουλειά τους, αποφάσισαν οι ιθύνοντες να ψηφίσουν νόμο μεθεορτίως. Η ακολουθητέα πορεία επομένως θα είναι η εξής: θα βγαίνουν οι αντιεξουσιαστές να σπάνε ό,τι βρουν (παράβλεπε λαμπόγιαλο), οι αστυνομικοί θα αδρανούν ακολουθώντας την εντολή: «αφήστε τους να ξεσπάσουν», θα συλλαμβάνεται κανένας κακόμοιρος «κουκουλοφόρος» και εν είδη αποδιοπομπαίου τράγου θα τα φορτώνεται όλα.

Επομένως, κυρίες και κύριοι, ξηλώστε τις κουκούλες σας! Πετάξτε τα σκουφιά και τα καπέλα σας! Μην μπείτε καν στη διαδικασία να τα δώσετε κάπου. Λυπηθείτε αυτούς που θα σας διαδεχθούν στην κατοχή τους.

ΥΓ. Να σας πω κι ένα καλό από αυτή την ιστορία: έπαψε το Κολωνάκι να έχει πρόβλημα παρκαρίσματος. Όσοι τολμηροί προσέλθετε.

Η εποχή της πληροφορίας και πώς να (μην) την αποφύγετε

Έχω αρχίσει και πανικοβάλλομαι. Έχω καταφέρει να αποφύγω όλες εκείνες τις εξαρτήσεις για τις οποίες μού είχαν εφιστήσει την προσοχή. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν κάνω ναρκωτικά. Άντε, καλά. Στα πρώτα δύο υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά όπως και να έχει, όταν βγαίνω δεν μπορώ να μην πιω και ένα ποτηράκι. Επίσης, αν ακούσω το «Άναψε το τσιγάρο» δεν μπορώ παρά να υπακούσω. Διαφορετικά θα ήταν προσβολή προς τον καλλιτέχνη.

Ανεξάρτητα, όμως, από τα ανωτέρω, τα τελευταία 2-3 χρόνια έχω αρχίσει να παρατηρώ ότι καθημερινά κάνω ιδιαίτερη χρήση δύο πραγμάτων: του κινητού και του υπολογιστή. Θα μου πεις λογικό. Μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να κάνεις χωρίς αυτά τα δύο;; Και απαντώ: φυσικά και μπορεί. Έλα όμως που αν δεν ελέγξω 27 φορές την ημέρα τα email μου, αν δεν έχω το κινητό σε απόσταση βολής, παρουσιάζω έντονα στερητικά σύνδρομα. Πρόσφατα έφυγα από το σπίτι χωρίς να πάρω μαζί μου το κινητό. Αποτέλεσμα; Όχι, δεν γύρισα, γιατί άργησα να το συνειδητοποιήσω, αλλά είχα συνεχώς την αίσθηση ότι κάτι πάνω μου δονείται.

Συμπέρασμα: είμαι εξαρτημένη. Το παραδέχομαι επισήμως και δημοσίως. Ελάτε να με μαζέψετε να με κλείσετε σε κέντρο απεξάρτησης. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί το συνειδητοποιώ και κυρίως το ευχαριστιέμαι. Αυτό είναι που με πανικοβάλλει περισσότερο. Γιατί αν δεν με μαντρώσετε σύντομα προβλέπω, λίαν συντόμως να αποκτάω δεύτερο –και τρίτο– κινητό και να κυκλοφορώ στους δρόμους με φορητό εν λειτουργία υπολογιστή μη τυχόν και δεν ενημερωθώ αμέσως για κάποια εξέλιξη.

Όπως κι αν ονομάζεται η κατάστασή μου, ένα είναι σίγουρο: δεν είμαι η μόνη. Μαζί με μένα πρέπει να κλείσουν μέσα και πολλούς άλλους. Πάλι καλά! Θα περνάει και πιο εύκολα η ώρα. Το αβέβαιο, όμως, είναι οι αιτίες που μας έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο εξάρτησης. Παγκοσμιοποίηση; Μετανεωτερικότητα; Μεταφορντισμός; Μεταδομισμός; Πραγματικά δεν ξέρω! Εμείς φτιάξαμε τις συνθήκες της πραγματικότητας και τώρα αυτές με τη σειρά τους μας έκαναν υποχείριά τους. Και άντε τώρα να το αλλάξεις αυτό.

Μεταξύ μας, μία –και μόνο μία– είναι η λέξη σύμβολο της εποχής: πληροφορία. Για όλους και για όλα. Knowledge is dead long live the information. Γιατί χωρίς την πληροφορία, η ζωή στον 21ο αιώνα είναι άνευ νοήματος. Και από αυτό δε μας σώζει ούτε η μετανάστευση στο Τζιμπουτί.

Όψιμη Αποκριά

Οι Έλληνες εγκληματίες με εντυπωσιάζουν σε εβδομαδιαία βάση. Δε μας έφτανε το περιστατικό με τον Παλαιοκώστα πριν μερικές ημέρες, είχαμε χθες τα ξημερώματα τον εμπρησμό με μολότοφ επτά βαγονιών του ΗΣΑΠ στο σταθμό της Κηφισιάς. Το εντυπωσιακό δεν ήταν ο εμπρησμός. Δεν ήταν το ότι ήταν ντυμένοι μασκαράδες –πρώτον, είχαν δει τα παιδιά πολλές αμερικάνικες ταινίες και δεύτερον, δεν τα είχαν ενημερώσει ότι το τριώδιο είχε τελειώσει 50 περίπου ώρες πριν το συμβάν, πολύ θέλει;; Το εντυπωσιακό ήταν ότι πριν καν την αρχή της απόπειρας του εγκλήματός τους, παρακάλεσαν όλους τους επιβάτες να αποβιβαστούν από το συρμό. Έδρασαν, δηλαδή, ως σαν δεύτερα μεγάφωνα που ανακοινώνουν το τέλος της διαδρομής. Παγκόσμια πρωτοτυπία! Οι δικοί μας τρομοκράτες δεν επιδιώκουν να προκαλέσουν τον τρόμο. Αποκλειστικός τους σκοπός η πρόκληση υλικών ζημιών. Δε λέω, αρκετά μας στοιχίζουν τα καπρίτσια τους, αλλά και μόνο το ότι φρόντισαν να απομακρύνουν κάθε πιθανό θύμα λειτουργεί προς όφελός τους. Δεν τους αθωώνω. Απλώς τονίζω τα ελαφρυντικά στοιχεία της υπόθεσης. Ας μην παραβλέπουμε ότι τα άτομα αυτά δημιούργησαν εκτός των υλικών ζημιών και τεράστιο μπάχαλο στη μεταφορά των Αθηναίων. Αλλά ίσως αυτός να ήταν και ο κύριος σκοπός τους.

Το συμβάν δεν το έζησαν από πρώτο χέρι. Το έζησα όμως από δεύτερο. Ήμουν από τους άτυχους που ώρα αιχμής έπρεπε να κατευθυνθούν προς Κηφισιά. Πέρασα καταπληκτικά. Ανεπανάληπτα. Αφού σκέφτομαι από εδώ και πέρα να σταματάω στο σταθμό Ειρήνη και να συνεχιστεί το Ειδικό Δρομολόγιο μόνο για τη δική μου εξυπηρέτηση. Εννοείται πως μέχρι να βγει το λεωφορείο στην Κηφισίας μέτρησα το φανάρι να εναλλάσσεται από πράσινο σε πορτοκαλί και κόκκινο 83 φορές. Άργησα περίπου 45 λεπτά να φτάσω στον προορισμό μου, αλλά εγώ την ομηρία τρίτων την απολαμβάνω, την τραβάει ο οργανισμός μου. Λίγο πριν κορυφωθεί το δράμα μου, τους είδα τους καμένους τους συρμούς. Τους είχαν αφήσει πάνω στις ράγες απέξω από Εμπορικό Κέντρο (βλέπε The Mall Athens) ως σαν καλλιτεχνικό δρώμενο. Εγώ μάλιστα προτείνω να τους μονιμοποιήσουμε εκεί προς παραδειγματισμό. Έτσι για να ενισχυθεί η μία παγκόσμια πρωτοτυπία και από μία δεύτερη.

Το βασίλειό μου για ένα ελικόπτερο

Θυμάμαι μία φράση του Marx που με είχε εντυπωσιάσει πολύ όταν την είχα πρωτοακούσει: η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. Τώρα τελευταία, κάθε επανάληψη μού φαντάζει περισσότερο ως φαρσοκωμωδία. Σήμερα έλαβε χώρα μία ακόμη επανάληψη της ιστορίας. Ο Παλαιοκώστας απέδρασε για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια. Για να ακριβολογήσω, όμως, δεν απέδρασε απλά. Απέδρασε από την ίδια φυλακή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μαζί με τον ίδιο συγκρατούμενο. Έτσι για να μη χαλάσει ο άνθρωπος τις συνήθειές του. Και σε τελική ανάλυση γιατί να τις αλλάξει. Έχει το ρευστό να κάνει ό,τι θέλει.

Εγώ μάλιστα του έχω και μία πρόταση για να μην μείνει ποτέ χωρίς ρευστό. Γιατί θα του χρειαστεί. Δε λέω άχρηστη η ελληνική αστυνομία αλλά κάποια στιγμή θα τον ξαναπιάσει. Για την τιμή των όπλων. Θα φροντίσει, λοιπόν, να πατεντάρει τη συγκεκριμένη απόδραση. Κάθε φορά επομένως που κάποιος θα θέλει να αποδράσει με αυτόν τον –άκρως αποτελεσματικό– τρόπο θα του πληρώνει τα δικαιώματα. Αυτή η επιχείρηση θα είναι τόσο επιτυχημένη ώστε σε μερικά χρόνια, λόγω ζήτησης, θα καταφύγει και στο franchise –γιατί είπαμε ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που όσο μπορούμε οφείλουμε να τον εκμεταλλευόμαστε.

Επίσημη επίσκεψη Αζέρου Προέδρου

Φαντάζομαι όλοι ενημερωθήκατε σχετικά. Ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν επισκέφτηκε τη χώρα μας. Δε λέω. Να τον βγάλουμε έξω τον άνθρωπο. Να του κάνουμε το τραπέζι. Να του κάνουμε και ένα γύρω στα αξιοθέατα. Αλίμονο, τόσα ενεργειακά συμφέροντα εναπόκεινται σε αυτή την επίσκεψη. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αλλά έλα που κάποια στιγμή ο Πρωθυπουργός μας αποφάσισε να τού γνωρίσει και την οικογένεια. Να τον πάει στη Ραφήνα να του συστήσει τη Νατάσσα και τα δίδυμα. Δεν μπορούσε να πάει ο Μωάμεθ (βλ. Νατάσσα και δίδυμα) στο βουνό (βλ. Μέγαρο Μαξίμου) έπρεπε να πάει το βουνό (βλ. Αζέρικη Προεδρία και συνοδεία) στο Μωάμεθ (βλ. Ραφήνα). Και κάπου εκεί στη διαδρομή άρχισε το δικό μου πρόβλημα.

Είμαι μέσα στο λεωφορείο με κατεύθυνση προς ανατολικά προάστια και κάπου εκεί στη συμβολή των οδών Μιχαλακοπούλου και Μεσογείων ήρθα tête a tête με την έξοδο του Μεσολογγίου, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί με το κομβόι που κατευθυνόταν προς την παραλία της Ραφήνας. Στην αρχή ήταν ένα περιπολικό, κομπλέ. Με τη σειρήνα του, τα φωτάκια του, τα alarm του, τις φωνές του συνοδηγού να απομακρυνθούν από το δρόμο όλοι αυτοί που εμπόδιζαν. Ακολούθησε άλλο ένα. Μετά ένας ζητάς –ενδέχεται να υπήρχε και δεύτερος. Και μετά η κινητή διαφήμιση της Mercedes – Benz. Όλα σχεδόν τα μοντέλα των 3 τελευταίων ετών παρατεταγμένα. Από πίσω το αυτοκίνητο της αζέρικης πρεσβείας. Ξέρετε αυτό με τα σημαιάκια που παρκάρει όπου θέλει. Μερικά βανάκια με άτομα των ειδικών δυνάμεων. Και άλλα δύο περιπολικά για οπισθοφυλακή.

Αλλά αυτό που με συγχύζει πραγματικά δεν είναι που έκανε το λεωφορείο στην άκρη για να περάσουν. Δεν είναι που καθυστέρησα να φτάσω στον προορισμό μου. Δεν είναι η κίνηση που δημιουργήθηκε εξαιτίας αυτής της επίσκεψης και οι οδηγοί έμειναν κολλημένοι στους δρόμους. Το πρόβλημά μου είναι ότι είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κατάφεραν το ακατόρθωτο: να διανύσουν μια απόσταση 30 χιλιομέτρων σε λιγότερο από ένα τέταρτο. Και δε μιλάμε τώρα για 30 χιλιόμετρα εθνικής οδού που είναι και λογικό, αλλά για μια διαδρομή άκρως συνηθισμένη, μια διαδρομή που περιλαμβάνει μερικές από τις πιο πηγμένες λεωφόρους της πρωτεύουσας. Παραβίασαν σχεδόν όλους τους κανόνες του ΚΟΚ, με τη συναίνεση της τροχαίας. Κάτι που αν επιχειρούσα να το κάνω ποτέ εγώ –ακόμη και για σοβαρούς λόγους, πχ υγείας– θα μου αφαιρούσαν το δίπλωμα, θα με συνελάμβαναν, μη σου πω θα με πυροβολούσαν κιόλας.

Και όλα αυτά για μια επίσκεψη. Εγώ απλά να ενημερώσω ότι ο Πρωθυπουργός έχει δικαίωμα διαμονής και στο Μέγαρο Μαξίμου. Όχι για τίποτε άλλο, να γλιτώσουμε και εμείς οι απλοί πολίτες.

Οικονομική κρίση και φαίνεσθαι

Χθες είχα ένα ραντεβού στο κέντρο και πέρασα μέσα από το Κολωνάκι. Τίποτα στον κόσμο δε θα μπορούσε να με προετοιμάσει για αυτό που αντίκρισα. Εκεί στην αρχή της Σκουφά βλέπω συγκεντρωμένο πλήθος. Παραξενεύτηκα γιατί το Κολωνάκι δεν είναι μέρος συνηθισμένο στις κοσμοσυρροές. Πλησιάζοντας διαπίστωσα ότι όλοι αυτοί περίμεναν υπομονετικά έξω από ένα συγκεκριμένο μαγαζί. Ένα γνωστό και μη εξαιρετέο που το έκαναν σμπαράλια τον προηγούμενο Δεκέμβρη και σε λιγότερο από 24 ώρες είχε επανέλθει σε λειτουργική κατάσταση. Οι κούκλες από τις βιτρίνες είχαν αφαιρεθεί και αντικατασταθεί από μεγάλες πινακίδες με τη λιτή και απέριττη επιγραφή SALES. Μία τόση δα μικρή λεξούλα ήταν αρκετή για να προκαλέσει τέτοιο ενδιαφέρον σε τόσους καταναλωτές.

Εντυπωσιασμένη πλησίασα. Κακώς! Εκεί ήταν που άκουσα αυτό που με αποτελείωσε: βγαίνει ένας φουσκωτός, που υπό άλλες συνθήκες θα άνοιγε φαντάζομαι την πόρτα, και ανακοινώνει στο ανυπόμονο προς κατανάλωση κοινό ότι παρακαλούνται να περάσουν μέσα μόνο οι άνδρες καθώς στο γυναικείο τμήμα υπάρχουν ήδη πολλές γυναίκες και δεν χωράει καμία άλλη. Δεν μπορεί, είπα από μέσα μου, υπερβολές. Κοιτάζοντας όμως από το τζάμι είδα το υποκατάστημα της πιο ακριβής αλυσίδας να έχει μετατραπεί σε ZARA. Πανάκριβα ρούχα να έχουν πέσει στο πάτωμα, ουρά χιλιομέτρων για το δοκιμαστήριο, platinum πιστωτικές σε ετοιμότητα. Και πάνω που ήμουν προετοιμασμένη να δω δυο τρεις να πιάνονται μαλλί με μαλλί για το ποια θα προλάβει την haute couture δημιουργία, αποφάσισα να απομακρυνθώ και να προσπαθήσω να εξηγήσω με ψυχραιμία αυτό που μόλις είχα ζήσει.

Και το κατάλαβα. Η οικονομική κρίση άγγιξε την αστική τάξη. Όλες αυτές οι κυρίες που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν πάει για την ανανέωση της γκαρνταρόμπας τους αρχές Οκτώβρη, βολεύτηκαν με τα περσινά τους συνολάκια και περίμεναν υπομονετικά τον καιρό των μεγάλων εκπτώσεων –τέσσερις βδομάδες μετά την έναρξή τους. Αυτή είναι η πρώτη κατηγορία. Αλλά υπάρχει και μία δεύτερη. Εκείνη των ματαιόδοξων νεανίδων που είναι ικανά να μην φάνε, να μην πιούνε, να μην βγουν να διασκεδάσουν προκειμένου να μαζέψουν τα λεφτά για να αγοράσουν ένα «καλό κομμάτι». Όλες εκείνες που θεωρούν ότι καταφέρνουν κάτι όταν αγοράζουν φίρμες. Όλες εκείνες που δεν έχουν ιδέα κατά πού πέφτει το Μιλάνο, αλλά την Prada έκαναν οικονομία να την αγοράσουν.

Αυτές οι δύο κατηγορίες, λοιπόν, συσπείρωσαν δυνάμεις και βγήκαν στο κυνήγι της σούπερ ευκαιρίας. Συγκεντρώθηκαν έξω από τα εν λόγω υποκαταστήματα και στήθηκαν στην ουρά –άκουσον άκουσον στην ουρά– για να ξοδέψουν. Μόνο το face control έλλειπε από τη σημερινή εικόνα, αλλά πού θα πάει θα γίνει και αυτό. Εγώ απλά να ενημερώσω ότι αν ένα φόρεμα έχει αρχική τιμή δύο χιλιάρικα κι εσύ το αγοράσεις χίλια, αυτό δεν λέγεται ευκαιρία! Με τα ίδια λεφτά θα μπορούσες ενισχύσεις την εγχώρια οικονομία και παραγωγή, θα μπορούσες να γεμίσεις ντουλάπες από φυσιολογικά ρούχα, μη σου πω να τις αγοράσεις κιόλας.

Αλλά η φίρμα έχει άλλη αξία. Η φίρμα είναι που φαίνεται και σε προσδιορίζει. Γιατί αν κάποτε το «είναι» αντικαταστάθηκε από το «έχειν», τώρα σίγουρα το «έχειν» έχει παραχωρήσει τη θέση του στο «φαίνεσθαι». Φαίνεται ότι έχει λεφτά;; όλα καλά! Αυτό μετράει. Μπορώ, όμως, να διαβεβαιώσω τον καθένα ότι αν τα μόνα θέματα συζήτησης που έχουμε με τους γύρω μας είναι τι ψωνίσαμε, από πού και πού το φορέσαμε, τότε βαδίζουμε σαφώς προς την καταστροφή.